Van Brancusi naar Polanski.

Gistermiddag weer eens een middagje cultureel gedaan.
Samen met M. naar Boymans Van Beuningen voor mijn oude liefde:
Constantin Brancusi.

Er stonden ook Rosso's en Man Ray's, maar daarvoor zou ik hier niet langs zijn gegaan.

Het werd een warm weerzien met deze oude meester. Zijn primitieve zuilen, ei- hoofden, sterk gestileerde en gepolijste dieren. heel basic qua vorm en voor zijn tijd revolutionair. 

 

En wat te zeggen van zijn KUS, die hij in vele variaties en groottes heeft gemaakt en die in mijn onderwijstijd een heerlijke inspiratiebron vormden voor mijn toenmalige leerlingen.

Zo'n kus wilden ze allemaal wel en ik bood ze de mogelijkheid ( in klei ).

Hoeveel van deze kussen zullen nog in huizen in Schiedam en Zoetermeer staan ?

 

 

Mijn vreugde en herinnering vastleggen mocht helaas niet van een jonge suppoost, die duidelijk niet bij mij in de les had gezeten. Ik gaf 'm zijn zin. Even. Maar als ik iets moois zie ben ik niet snel te stuiten. Ooit werd ik door een vrouwelijke suppoost in een Duits museum achternagezeten omdat ik alsnog een Duane Hanson-beeld had gefotografeerd.

Na afloop had ik wel het gevoel geleefd te hebben.

Waarvoor alsnog dank.

 

 

Leuk dat Rosso er ook stond. Impressionistisch boetseren, je moet het maar durven.

De familie Boymans had zelfs zijn atelier 2 -dimensionaal nagebouwd met in het midden een tafel waar dames wat konden ipatten.

 

 

Bij Man Ray was ik snel klaar. Origineel in zijn tijd, maar ik verzin leukere dingen.

Er waren wel wat aanverwante exposanten, zoals deze ......

 

Echt leuk werd het toen wij een kunstwerk ontdekten dat ons sterk aan een kapsalon deed denken. En nu het haar geleidelijk wat dunner wordt....

.........probleem opgelost.

 

Het was weer mooi geweest en het werd tijd voor onze ontmoeting met Roman Polanski.

Via een volgeladen metro en een met storm ondersteunde wolkbreukachtige regenbui kwamen we doornat in theater Lantaren/ 't Venster.

Gelukkig was het er warm en droog en de cappuccino smaakvol en romig.

Om 14.30 uur was het zo ver: Venus in Fur. Geen idee wat dat voor een film zou kunnen zijn.

 

 

We kwamen terecht in een hevige onweersbui en vluchtten een theater in waar al snel een doordrenkte dame auditie kwam doen.

Dat leek allemaal toch wel heel veel op wat wij daarnet zelf hadden meegemaakt !!!

 

Behalve deze dame was er ook een acteur en met die twee moesten we het de rest van de middag doen. Een anderhalf uur durende - wel hoogstaande - dialoog liet ons de zielenroerselen zien van beide deelnemers ( en natuurlijk van Polanski zelf ).

 

 

Er werd heel knap geacteerd en er was voortdurend sprake van opbouw van een intense erotische spanning. Echter als je als kijker dacht dat "het"nu wel zou gebeuren, dan gingen ze koffie drinken of een bladzijde omslaan.

Daarna kwam de spanning weer terug.

En dat alles in het Frans.

Enigszins opgewonden verlieten wij de zaal voor een Grolsch ( ook vakmanschap )

in de foyer.Heerlijk.

 

De tocht huiswaarts door regen, wind en een met iPads bevolkte metro bracht ons weer "back to earth".

Wat is cultuur toch fijn.