Of ik een keer die zwaar overhangende, uit de kluiten gewassen en verwilderde struiken wilde weghalen ? Buurman R. stond er wat wanhopig bij : bij zijn 2 kleine fruitboompjes die bijna geheel van licht en bijna geheel van lucht leken afgesneden.
Dit weekend was het zover. De buurman zag ik niet, maar de desolate fruitboompjes straalden "Help !" uit toen zij mij met de kettingzaag zagen naderen. Het werd een diepe en langdurige ingreep in de natuur die veel te lang haar gang had kunnen gaan.
Nu is het omhalen van bomen en struiken voor mij zo langzaam aan een tweede natuur geworden, maar ik kom ook steeds hetzelfde probleem tegen:
Waar laat ik het hout dat vrijkomt ?
De houtwal is dan een oplossing en zo ontstond er een natuurlijke scheiding van erven.
De achterblijvende nogal mannelijk aandoende uiteinden hadden iets van
"moest dat nou "?
Maar de wetenschap dat alle afgezaagde delen in het Walhalla van het haardhout waren gekomen stemde tot acceptatie.
Met enige verbazing keek ik naar het eindresultaat. Op zich een stapeling stammetjes en voor mij ook een onnavolgbaar en authentieke installatie. Een "work of art".
En dat is mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten