Nationaal Militair Museum in Soesterberg

 Nationaal Militair Museum Soesterberg.

Nu het mooie en warme weer voorbij was, werd het tijd om mijn Museumjaarkaart wakker te maken. Dat de eerste plek waar ik naar toe zou gaan het Nationaal Militair Museum in Soesterberg zou zijn was onverwacht. Ik zag ergens een advertentie en hoewel ik me kan afvragen of ik zoiets ga doen terwijl het overal oorlog is, besloot ik toch te gaan. Immers alles wat daar staat komt uit oorlogen die gelukkig voorbij zijn. Daarnaast heb ik een foto waar ik met vriendje André boven op een tank van de Geallieerden zit. Misschien zou die er nog staan.

 

En zie 70 jaar later doet een jongetje in dit museum hetzelfde: hij beklimt een tank. Geen echte natuurlijk zoals toen. Het roept ook meteen herinneringen op aan de ontroerende en aangrijpende film La Vita e Bella, waar een jongetje beloond wordt met een tank.

 

Het is een groot gebouw, zeer weids opgezet, met rondom de vliegbasis Soesterberg.

 Binnen is iedereen, soepel, vriendelijk en behulpzaam. Binnen 30 seconden sta ik in de grote hal en heb uitzicht op een deel van de collectie. Er staat zoveel dat ik door de vliegtuigen de lucht bijna niet meer kan zien.

Vliegtuigen die op het water kunnen landen heb ik altijd al heel bijzonder gevonden en en voelt apart op er nu een bij de hand te hebben.

Het valt mij op dat er overal tientallen kinderen rond rennen. Meestal kleintjes. Ook het aantal kinderwagens dat rondgaat is groot. En ik vind dat wonderlijk: zoveel kwetsbare wezentjes die spelen en rennen te midden van allerlei apparaten waarmee onkwetsbaarheid nagestreefd wordt. Nu is het natuurlijk wel spannend al die vliegtuigen in de lucht, maar volgens mij beleven ze het meeste plezier doordat de ruimtes zo groot zijn.

En ja, dan is er een soort speeltuin, waar je in een vliegtuig of duikboot kunt klimmen. Of op een tank. Op blote voetjes kan, want de grond is knuffel zacht. Heerlijk toch. Zo veilig, terwijl buiten de boel stevig bewaakt wordt. En in geval van nood is daar de doorzon ambulance.

En dan is er de F16 die de laatste tijd veel in het nieuws is m.b.t. de levering aan Oekraïne. De cockpit is wat ruimer als die van oudere toestellen. Zoals hij hier staat heeft hij een spectaculaire uitstraling. Met de raketten aan de vleugels.

 

Aan de voorzijde krijg ik idee dat ik in de bek van een haai sta te kijken. Het toestel werd in 1979 aangeschaft en was voor die tijd revolutionair: computergestuurd. Hierdoor ook multifunctioneel. Ik had best even in de cockpit willen zitten, maar helaas. Geen trapje.

 

 Er is ook een wapenkamer met veldheren op doek geschilderd. Er hangen schilden met wapens die sterk doen denken aan Game of Thrones. In een andere kamer kun je je favoriete wapen opvragen. Dat heb ik niet gedaan. Er hing ook een kastje met het portret van kapitein Westerling en zijn pistool, waarmee hij in Indonesië graag executeerde. Een onooglijk ding van een onooglijke man. Gelukkig hangt hij in het donker, in een hoekje.

 

 

En dan ineens weer zo'n contrast : een kinderwagen versus een houwitser of de voertuigen waarin de Unifillers zich veilig hoopten.

Binnen in die voertuigen was het wel een benauwde bende en zeker niet geschikt voor claustrofobische manschappen. Maar ja het wel lekker warm !

 

 

Tijd om naar buiten te gaan. Er ligt een mooi bosrijk gebied rond de vliegbasis. Helaas reed er voortdurend een zware vrachtwagen met bezoekers heen en weer, zodat de stilte en de schoonheid gelardeerd werden met lawaai en stank.

 

En toen ging er iets niet volgens plan: een spontane wolkbreuk deed iedereen vluchten. Met hagelstenen werd een bombardement gerepresenteerd. Gelukkig bleven mijn ruiten heel. 

 

 

Tijd voor de lunch. Ik was na de periode 1967-1969 weer even in het leger geweest. Altijd weer blij dat ik niet op herhaling hoefde.

 

Soesterberg, 15 oktober 2023.