Tijmen in beweging.

Heerlijk, herfstvakantie. 

Op naar Bergen op Zoom naar oma. En ook fijn om nog even uit te rusten voordat de drukke schooltijd weer zou beginnen. 
 Maar eerst moest de auto gewassen worden en wij keken heel nieuwsgierig hoe de borstels naar beneden rolden. Op de foto kun je goed zien dat wij allemaal dezelfde opleiding gehad hebben. 


Oma begreep dat van dat uitrusten helemaal en dus gingen we op vrijdag met de trein naar Middelburg om de "Lange Jan" te beklimmen. Ze hadden hem beter "Oude Jan"kunnen noemen, want hij was rond 1470 al gebouwd.

Ruim 90 meter hoog met een wenteltrap van 207 treden.

 We konden niet helemaal naar de top, maar we konden wel uit de hoogste ramen kijken. Daar hadden we een heel mooi uitzicht en konden we ook langzaamaan stoppen met hijgen. Leuk vond ik het wel en wat een mooie kamer hadden ze daar.

Ook gingen wij naar een museum waar iemand heel veel schelpjes bij elkaar had geplakt. De grote cirkel boven mijn hoofd zou ik later ook nog in Rotterdam tegenkomen.
Mooi toch !

Op zaterdag nam oma mij mee naar de film Superjuffie, ook heel leuk.Zij komt supersnel in beweging als er dieren in nood zijn.

En toen zat mijn vakantie er al weer bijna op. 

Dus kwam Henk met het idee om in Rotterdam, in de Kunsthal, naar een tentoonstelling te gaan over allerlei bewegingen ( dat noemen ze daar kinetiek ).

Kleur, geluid, wind, warmte, licht, schaduw. Allerlei kunstenaars hadden iets verzonnen om "beweging" te maken.

En dat leek mij wel interessant.

 We verzamelden ons in Krimpen aan de Ijssel in de Stormpolder. Daar lag de Waterbus op ons te wachten om naar Rotterdam te varen.

Toen we daar aankwamen hadden we een mooi uitzicht op een heel groot cruiseschip, dat precies paste bij de gebouwen eromheen. Boven op het dak was een zwembad met glijbaan. Daarin moest je natuurlijk bijtijds remmen anders zou je zo doorchieten naar en in de Nieuwe Maas.

Op weg naar de Kunsthal stopten we voor een warme chocolademelk bij Loos. We zochten een tafel dicht bij de Donald Duck. Ook kon ik daar kijken naar de klokken die lieten zien hoe laat het nu in Tokio of Rio de Janeiro was. Interessant !

De chocolade ging erin als pap en dus konden we weer verder.

Het was heel druk in de Kunsthal. Dat kwam ook door de spiegels. Zo zag ik 2 Tijmens, 2 Inge's en 1 hele en 2 halve Henken. Dat vult aardig. Snel gingen we verder.

Het werd ineens heel rustig toen ik met 2 knoppen de hele zaal onder stroom zette. Daar had niemand op gerekend.

 Wat ik ook heel leuk vond was een apparaat waar allerlei lichtjes onverwacht aan- en uitgingen. Ik had er uren naar kunnen kijken, maar Inge en Henk wilden graag verder, want er was nog zoveel te zien.

Soms was het zelfs adembenemend of je werd er draaiierig van.

Er was ook een kamer waar je maar met 2 personen tegelijk in kon. Heel donker met heel gek licht en allerlei draadjes. Henk zei dat hij mijn ribbetjes kon zien en dat leek inderdaad zo.

Verderop waren kamers met heel felle kleuren. Ik koos in eerste instantie voor groen. Dat is tegenwoordig heel populair.

 Maar toen Inge iets bij haar truitje zocht, ben ik ook nog even violet gegaan. Heel apart.

De blauwe kamer was heel koud en de rode kamer heel warm. Grappig dat kleur dat kan doen.

En toen werd het tijd voor wat diepgang.

In de volgende ruimte kon je heel diep naar beneden kijken en heel ver omhoog.

Oma kreeg zelfs een beetje hoogtevrees en dat kon ik wel begrijpen.

Verderop was er weer zoiets: een machine maakte heel felle kleuren en lawaai en als je dan naar beneden keek zag je jezelf .......beneden.

Ook daar was het heel druk met ons allemaal.

Er waren ook ronde schijven ( net als in Middelburg ) helemaal vol met spijkers die zachtjes in het rond draaiden, waardoor de kleur veranderde. Die kunstenaar moet wel heel geduldig zijn geweest enhij zal vast wel eens op zijn vinger hebben geslagen.

Naast deze bollen hing het spaghettiwoud. Heel leuk, vooral omdat je erdoor heen mocht wandelen. Ik heb dat meerdere malen gedaan. Als je buiten stond zag het er heel geheimzinnig uit toen Inge in de spaghetti verdween.

En ik eruit kwam.

Er was zoveel te zien, dat ik het hier niet allemaal kan vertellen. Ik zocht een plekje achteraf, waar niemand mij kon zien om mij eens heerlijk uit te rekken. Helaas hing ook hier een spiegel....

Dat vonden wij allen het moment om terug te gaan naar de Waterbus. Dat viel wel een beetje tegen, want we moesten 47 minuten wachten. Gelukkig hadden we een bankje in de zon, maar omdat ik geen boek of speelgoed bij mij had gingen we geduld oefenen. Saai is dat.

Uiteindelijk kwam de boot om 14.00 uur en waren wij snel in Stormpolder waar Henk ons trakteerde op sandwiches met geheime italiaanse kip in het groen. Dat was lekker en zo konden we met een volle buik naar Leerdam rijden, waar pappa mij zou komen ophalen.

Bij het afscheid nemen rolden Henk en ik nog even door de Stormpolder, waarbij we wel erg moesten lachen. Zelfs nu waren we nog kinetisch bezig.

Het was weer mooi geweest en ik had weer veel te vertellen.

Groetjes, 

Tijmen.