Het is zondagmiddag en ik wil naar buiten. Frisse lucht en op de fiets: helaas een flinke tegenwind. Ik besluit het beschuttende Lage Bergsche Bos op te zoeken. En dat gaat heel goed tot ik in een eilandenlandschap beland met smalle, spekgladde bruggetjes met als extra uitdaging speelse loslopende honden met takken.
Maar van de wind had ik geen last.
Bevrijd uit deze uitdagende omgeving kon ik even lekker los fietsen en zo belandde ik in Bergschenhoek bij Artihove. Een paar keer per jaar even rondkijken werkt voor mij inspirerend en het is er warm.
Maar eerst was er de gerenoveerde beeldentuin, die nu meditatietuin heet. En daar heeft men met de inrichting rekening mee gehouden. Geheel in de traditie van Artihove vertelt een bordje waar het hier om gaat.
Er staat een flinke hoeveelheid beelden. Ik herken de vormgeving van een aantal. Jaren geleden zagen ze er bij mij soortgelijk uit.
Ook was een deel van de tuin ingericht naar de volgorde van de 7 chakra's. Bij de 7de kon je plaatsnemen voor een wenshut. eerst in stilte kijken welke verlangens je zoal hebt en die vervolgens opschrijven en ophangen. Een opstelling van het Verlangen zouden Franz Ruppert en Rik Lansens zeggen.
Nu had ik geen pen en papier bij me en zo bleef er niets anders over dan mijn grote verlangen in de lucht te laten hangen (in letterlijke zin: ik zou graag droog thuiskomen ).
Later werd duidelijk dat het inderdaad gewerkt had: de bui viel nadat ik binnen was.
Het idee van de wenshut vind ik overigens niet nieuw. Het lijkt op een Oosterse vervangeng van wat wij al eeuwen hier in Europa doen: bidden om een verlangen vervuld te krijgen en daar een kaarsje bij opsteken.
Verrassend.
En na deze reis door spirituele sferen, stak ik ( hoe symbolisch ) de brug over naar de Galerie zelf. De materieële wereld.
Ik vind Artihove altijd weer een toonbeeld van enerzijds dikwijls fraaie kunst ( beelden, keramiek, glaskunst, bronzen ), anderzijds ongegeneerde commercie ( met name op het gebied van relatiegeschenken ), waarbij een bordje je vertelt wat je ziet en koopt.
Het is niet anders.
Persoonlijk vond ik dit een lichtpunt te midden van het inmiddels wel erg gedaterrde Delfts Blauw.
En ook elders kon ik vrede vinden bij een beeld als dit:
nu leek dit ook wel erg veel op een foto van vroeger waarbij een moment van gezinsgeluk werd vereeuwigd.
Het was al met al weer een leuk bezoek en nadat ik een Belg met veel geld geadviseerd had om dat andere beeld te kopen - waar meer verstilling in zat - i.p.v. het rommelige in zijn hand..........hij kocht het rommelige voor 850 euro......................ging ik weer op de fiets.
Om te kijken of het gras bij de buren ( de golfbaan ) nog altijd groener was. En dat klopte. Het lag er green bij. Een golfer wees mij erop dat hij niet altijd een hole in one kon slaan en ik de green dus veiligheidshalve beter kon verlaten.
En zo geschiedde.
Het was weer mooi geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten