Beelden uit Middelheim.

Na een even onverwachte als spontane ontmoeting voor de vakantie en een aantal literaire uitwisselingen tijdens was het moment gekomen om A. weer terug te zien. En na een verkenning van de lange Capelsesteenweg in Brasschaat ontmoetten wij elkaar opnieuw en herkenden elkaar onmiddellijk. Het motto voor deze dag...................

A. is net als ik gek op beelden en dus worstelden wij ons half getomtommeerd via een alternatieve route door en om de Antwerpse Ring naar het mekka van de Belgishe Beeldende Kunst : Middelheim.

 

Ondanks het regenachtige weer waren er veel bezoekers. Kwam er dan toch een bui, dan vluchtte iedereen onder de parasols van het terras of in het "clubhuis".

En er moest ook gewerkt worden, zoals door deze fysiotherapeut voor wie het blijkbaar bronstijd was.

 

 

 Op mijn opmerking dat de dame toch wel erg rustig bleef onder zijn behandeling - hij werkte heel gedetailleerd - reageerde hij met humor en kennis van zaken.

Hier was een man bezig met plezier in zijn werk.

Later op de terugweg was het zichtbaar: de betreffende dame lag prachtig en glanzend gepolijst te wachten op de eerste zonnestralen. Tevredenheid is het juiste woord.

 

 

Iets verderop was er geheel geen sprake van tevredenheid. Marino Marini was voor de zoveelste keer van zijn paard gevallen en deze keer vloog ook het paard door de lucht. Hetgeen het totaalbeeld wel versterkte.

 

En na zo'n moment van chaos was het fijn achter een belendende haag een toppunt van harmonie en evenwicht te vinden. Mooi zo'n jonge boom. Het bankje eromheen deed recht aan de mogelijkheid om te groeien.

Ten einde onze eigen innerlijke groei te bevorderen gingen we naar het "wijsheidspaviljoen". 

 

 

Daar konden we individueel plaatsnemen aan de voet van het toppunt van wijsheid: de grote uil.

A. deed dat met volle overgave.

Ik bleef wat rustiger, eigen wijsheid is tenslotte ook belangrijk, maar ik had wel het gevoel dat we goed konden samenwerken.

De volgende bui maakte dat wij het grote witte gebouw binnengingen, waar ik tot mijn verbazing J. , die haar naam veranderd had ( andere J.) , waardoor ik er niet op kon komen.
Wij gingen gedurende enige tijd terug naar het Chateau Lunas, het Liesbosch in Breda, de blaffende honden van de buren,de dans in het klooster en de garnaaltjes die niet lekker roken ( lang leve de flashback - na 30 jaar ? ). Het ging goed met J. Haar grinnikje was er ook nog.

 

 

A. was inmiddels op verkenning in de boekenafdeling. Daar had men op originele wijze niet verkochte boeken gerecyceld tot tafelsteunen en boekenkasten. Er eentje tussenuit halen lukte niet. Ze zaten muurvast.

 

Ook waren er hoopvolle teksten voor de rest van de dag.

 

Op de afdeling omgevallen beelden ontmoetten wij een kleinere versie van het Vrijheidsbeeld. Marianne lag er vermoeid bij. Dat kwam mogelijk door recente kopzorgen over het defensiebeleid van Obama en consorten. Het groeide haar letterlijk boven het hoofd.

 

Veel leuker en liefdevoller ging het toe bij de buren: moeder en kind.

Door de liggende houding hoefde moeder niet steeds water te halen. Het kind kon ter plekke in haar armen in bad.

We besloten onze middag met het bezoek aan een heel vitale hond. Stevig, alert en klaar voor aktie stond hij daar.

Helaas : hij kon zijn bal niet vinden.

 

 

Het was weer mooi geweest.