Het is zondagmiddag. Ik kom net terug van een fietstocht rond de Zevenhuizerplas, als E. mij vraagt of ik zin heb om mee te gaan naar het zangfeest op de Koeweide, een plek achter het oude Rotterdamse slachthuis.
H , M, J , H en A. gaan ook mee en dan hebben we al een koortje op zich.
Met wijn, bier, water en chips in de VW naar de Koeweide.
Wat ik verwachtte was een kleinschalig zanggebeuren in een weide. Hoe anders was de werkelijkheid. Er waren 2 grote koren: Het Rotterdams Operakoor en de Hoekse Tranentrekkers. Later voegden zich het meidenkoor van het Hofpleintheater en meerdere solisten zich bij dit geheel.
Het was er inmiddels heel druk. En ook gezellig. Er waren tenten met eten, drinken, ijs en zelfs luxe toiletten. En een bronzen stier.
Veel mensen hadden stoelen en kleedjes meegenomen om zo op relaxte wijze van alles te kunnen genieten.
Bij aankomst kregen we allemaal een programmakrant waarin het te zingen repertoire stond. En dat ging van opera tot smartlap. Van Slavenkoor tot Moeder hoe kan ik je danken en van Carl Orffs Carmina Burana tot Kijk eens in de poppetjes van mijn ogen. Helaas Annie de Reuver kon om conditionele redenen niet zelf komen zingen.
Andere solisten waren er wel.
Het weer was mooi. De muziek en zang herkenbaar. Vriendelijkheid en gezelligheid waren alom en soms was er dan ineens die ene ontmoeting met iemand die je heel lang niet gezien had. Voor mij was dat mijn oud collega K.P. met wie ik nog op het Spieringshoeklyceum had gewerkt.
Maar ook de anderen werden soms verrast.
En net toen onze spataderen door het lange staan volledig tot ontplooïng dreigden te komen kregen wij kartonnen stoeltjes aangereikt. En daar bleef het niet bij. Tijdens de tranentrekkersmedley brachten de dames van het Hofpleinkoor ons zakdoekjes om de opkomende tranen te stelpen.
Ik vond haar zo lief dat ik ter plekke al ontroerd raakte.
Zo rond 17.00 uur namen wij allen afscheid van elkaar met "You'll never walk alone".
Het kreeg een extra lading omdat iedereen opstond, de armen in de lucht, de kelen wijd open en daar gebeurde het. Het voelde ook als een eerbetoon aan alle koeien die hier in het verleden hun laatste grassprietjes gegeten hadden.
Gelukkig had ik nog een zakdoekje.
Het was al met al een bewogen middag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten