Into the wild.

 Je moet er hoognodig eens uit zei de fysiotherapeut terwijl zijn blik viel op de nogal aangespannen spieren die zeven nachten 27 graden en bijbehorende omgevingsgeluiden hadden geabsorbeerd. Zijn vaardige handen deden wat mogelijk en haalbaar was en ik diende ook zelf in beweging te komen. En zo geschiedde......

 

 

Nu had ik goede ervaringen in Niedersfeld in het Sauerland. Daar bevindt zich een lokatie voor rustzoekers en kunstenaars: Savita. Er was plek en dus spoedde ik mij ( nou ja weinig spoed bij Bottrop en Hämmerling, daar was het kluitje rijden ) richting Winterberg.

Bij de plaatselijke benzinepomp pompte ik op goed geluk Super E10 in de hoop dat dat goed was. Fijn al die verschillende namen voor eenzelfde product. Ik voelde me even geen Europeaan. De dame van de pomp wees mij op het weer en sprak de veelbelovende woorden: Die Herbst hat angefangen. En daar zag het aanvankelijk wel naar uit.

 

 In mij groeide een groot verlangen om enige dagen in de natuur door te brengen en meteen de eerste dag deed ik een poging. Gehinderd door een wegblokkade belandde ik ergens waar veel vliegen waren. Meestal gaan die op de auto op de warme lak zitten zonnen. Deze echter niet: ze wilden meerijden en waren daar heel vasthoudend in. Wat zich toen afspeelde kreeg steeds meer een Louis Des Funes gehalte.

 

Eenmaal bevrijd ging ik voor mijn eerste klimwandeling. Ja ik wandel regelmatig in de polder, maar zoals mijn hartje hier begon te kloppen..........dat had ik in tijden niet meegemaakt. Ik besloot rustiger aan te doen en reed dus die middag op drukke wegen met veel toeristen. Het beviel voor geen meter. Tijd voor een omschakeling.

 

 Ik nam het besluit om verbodsborden te gaan overtreden ( in Nederland een inmiddels ingeburgerde gewoonte ). Dat is goed voor de adrenaline, schept een avontuurlijke sfeer en zie: hier wordt nog gehoorzaamd en dus was het overal heerlijk stil. Dit was hoe de fysio en de Heer het m.i. bedoeld hadden.

 

Het werd een driedaagse mix van zinloos niets doen ( wel even wennen ). Heerlijke vers belegde broodjes van de Konditorei in Niedersfeld mochten mee. Maar niet meer als 3 per dag, want verveling ( die ook meedeed ) doet eten.

 

 

En verder wandelen, lezen, slapen en luisteren naar de elementen, zoals de wind:

 

 

 

En het water:

 

 Zo oer had ik nog nooit geleefd. Op de achtergrond en als side kick was er natuurlijk wel Savita, waar op dat moment een cursus "Being Playfull" en een "Alexandertechniek" aan de gang waren. Met Being Playfull voelde ik me het meest verbonden. Ik ken dat gevoel.

 Ik had er ook 'n kamer waar ik eventueel kon slapen, toiletteren en douchen. Altijd handig, maar slapen dat deed ik het liefst buiten. Na zolang in een oververhitte slaapkamer was dit zo verfrissend dat ik sliep als een koele roos. Een nacht werd het 9 graden. How cool can you get.

 

 

Mijn kamer lag precies boven de deur van het buiten gebruik zijnde beeldhouwatelier. Het gebouw heeft door het houtwerk wel iets van een Boeddhistische tempel. In werkelijkheid is het een voormalig vakbondsgebouw, waar gezinnen van mijnwerkers mochten ontspannen en.......iedereen een eigen douche !

Natuurlijk was er iedere ochtend een ontbijt in de eetzaal of op het terras met uitzicht.

 

 

De warme lunch sloeg ik over. Dat zou een te grote onderbreking zijn van mijn natuurervaringen.
's Avonds was er voor mij een broodmaaltijd met soep en dan zag er b.v. zo uit:

Er werd door mij dan ook weer met mes, vork en lepel gegeten.

Daarna was er altijd gezelligheid in de bar. De plek waar Alexandertechniek, Playfullers, Personeel en Wildlifers samen kwamen. Er was ook een bijzondere verhalenverteller uit Almere die Klein Duimpje zo beeldend bracht dat ik de rest van de week 's nachts een slaapmutsje nam.

 

Een keer per week was er disco en dan ging bijna iedereen even los. Dat dan weer in contrast tot het meditatie kwartiertje dat - vrijblijvend - plaats vond in een daarvoor heel geschikte ruimte.

 

Een gong, een korte wijze tekst, een overdenking , een gong, een Aum en dan lag de wereld open.

Een dagelijks ritueel.

En dan weer de natuur in. Volgens de lokale autoriteiten een van de beste Luftkurorten. Goed ademen dus. Het was zoals het bedoeld was en ik ga er zeker terug nu ik de weg ken. Zelfs als die verboden is.

 

 

En zoals gebruikelijk: hoe zit het met de vogels in het zo zuivere Niedersfeld. Dat viel wat tegen qua hoeveelheid, maar incidenteel vond er een bijzondere ontmoeting plaats.

 

 

de kuifmees.

 

de taigaboomkruiper

 

de raaf

Zondagochtend terug gereden. Geen files, gewoon lekker doorrijden tot de grens. Daarna weer agressief sukkelen. Het was goed geweest. Met dank aan Michiel, Jan, Jeanette, Eva, Erik, Roel, Muriel, Elisabeth, enz.