Als liefhebber van wielrennen zette ik gisteravond de televisie aan om getuige te kunnen zijn van de laatste 20 km op de weg voor dames in Rio de Janeiro.
De dag ervoor was ik al getuige geweest van wat er met grote renners kan gebeuren op dit als "uitdagend" gekwalificeerde parcours. De enorme ambitie van de overblijvers leidde tot ernstige valpartijen in de laatste afdaling. Zodanig dat ik mij afvroeg of het hierom gaat bij het wielrennen.
Hoe Nibali, fervent afdaler en consorten zich naar beneden stortten om toch maar vooral de gouden plak te kunnen pakken deed mij denken aan de eekhoorn uit de Ice Age - films.
Alles draait om het krijgen en hebben van die ene eikel ( lees: gouden plak ). En altijd als-ie er heel dichtbij is gebeurt er weer iets ongelukkigs, maar hij blijft doorgaan.
Terug naar de dames. Als ik inschakel is de volgorde mij niet helemaal helder. Er liggen 2 dames op kop : "onze" Annemiek van Vleuten en een Amerikaanse. Beiden in die gevaarlijke afdaling naar de finish. De camera kan in eerste instantie de snel dalende Van Vleuten ( goud in zicht ) niet laten zien omdat de Amerikaanse te ( ? ) voorzichtig daalt en de weg te smal is.
Als de camera uiteindelijk Van Vleuten laat zien is er die ene bocht met die hoge stoeprand waar zij opklapt. Een doodsklap. Ik schrik mij als kijker rot en zit ineens met tranen in mijn ogen.
Over noodlot gesproken. Weg gouden plak, weg gouden eikel. Ze ligt er letterlijk gebroken bij met haar hoofd op het asfalt. Vlak bij haar staat op de weg dat je niet harder mag dan 30 km per uur.
De behoedzamere Amerikaanse stapt natuurlijk niet af om te helpen, maar gaat door en lijkt nu rechtstreeks naar goud te rijden. Zelf word ik overvallen door een diep gevoel van onrechtvaardigheid, maar ja..............zo is het spel. En de waanzin ervan.
Kort daarachter komen nog 3 rensters. Ook zij passeren conform de gebruiken het slachtoffer, nu met hulpverleners.
Een Italiaanse, een Noors-Belgische en Anna van der Breggen. Naar later blijkt vormt de aanblik van hun ongelukkige collega daar in de goot de aanzet tot een ultieme inspanning of is het toch ook het uitzicht op de gouden eikel ?
Dubbele gevoelens ? Ja zeker. Als het drietal de Amerikaanse alsnog inhaalt ( hoe voel je je dan ? ) probeer ik Van der Bregghen over de finish te schreeuwen. Waarom ? Heeft iets met rechtvaardiging te maken. Geweldig voor haar en voor "ons".
Ineens ervaar ik ook vreugde en schoonheid.
Het "allerhoogste" is bereikt.
Annemiek van Vleuten wint echter een grotere prijs: haar leven.
Heeft ze toch nog geluk gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten