Tijmen in Zeeland.

Ik had al zeker 7 nachtjes bij oma gelogeerd toen mij gevraagd werd of ik zin had om naar het strand te gaan. 
Er stond een harde wind, een sterke stroming en de zon was op vakantie.

Dus........dat leek mij wel wat !

Samen met opa Henk stelden we een MWAP ( Matig Weer Animatie Plan ) op en dat zag er echt goed uit. 

Onderweg moesten we steeds lachen, omdat de dame in het dashbord steeds zei: Opnieuw berekenen ? en U rijdt te hard ! Dat waren opmerkingen waar we ook op het strand nog veel plezier aan beleefden.

We zochten een beschut plekje in de duinen en oma droeg haar rode pet zodat wij haar altijd terug konden vinden en dat was maar goed ook, want het was een wilde boel daar in Westerschouwen.

 Gelukkig hield de brandweer een oogje in het zeil.

Allereerst begonnen wij met het bouwen van een fort.

 Veel concurrentie hadden wij niet. Maar ja, wie durft dit op zo'n dag ?
Luctor et emergo !

Na een tijdje was het moment gekomen om de zee uit te dagen haar aanval op mijn fort te beginnen.

Kom maar op ! riep ik tegen de zee, die nu toch een verlegen indruk maakte.

De zee had er echter geen zin in of schrok mogelijk van de kracht die mijn fort uitstraalde.

En dat was erg jammer. Opa Henk probeerde mij nog op te vrolijken met een ondertunneling, maar ik had meer zin in het volgende programma-onderdeel.

Maar eerst zette ik mijn handtekening in het zand, zodat voorbijgaande strandjutters zouden weten dat dit niet gejut ( gejat ? ) kon worden.

Het was tijd om de vlieger uit te pakken ( oma heeft in het verleden veel vliegers op gelaten, dat zag ik meteen. Met grote handigheid en een assortiment aan textiele werkvormen maakte zij de vlieger up to date. Knap is dat.
Later wil ik een vrouw die dat ook allemaal kan. Zo handig !

Daarna gaf opa Henk een demonstratie waarbij hij bijna van zijn sokken werd getrokken. Het stormde ook zo hard !

 Laat mij maar even zei ik ( ik kan goed omgaan met de wind ) en nam de vlieger soepel over.

Ondertussen keek oma of er nog andere vliegtuigen in de buurt waren. Ook vertelde zij mij dat ik niet mocht vliegeren als er mensen dichtbij stonden.

Dat was hier natuurlijk geen probleem. Ja, humor heeft oma zeker.

Ook liet zij mij zien hoe ik een brief naar de vlieger kon sturen. 
En er hoefde geen postzegel op.

Daarna gingen we naar huis. Oma reed meerdere malen te hard en de route moest verschillende malen opnieuw berekend worden, maar dat maakte het alleen maar spannend.

Eenmaal thuis gingen we barbequën ( moeilijk woord ). 

Dat duurde in het begin nogal lang. Ik zat soms "op hete kolen", maar het resultaat was een heerlijke en voedzame maaltijd. Ja geduld kan soms zulke mooie dingen doen.

Daarna boog ik mij nog even over mijn FAHDC ( Freeks AH Dinosaurus Collectie ), die ik binnenkort ongetwijfeld compleet zou gaan krijgen.

.De volgende morgen kon ik - vroege vogel - de laatste hand leggen aan de grote puzzel, waar ik deze week - opnieuw met veel geduld - aan gewerkt had. Oma had mij goed gesupporteerd met de teentjes en de randjes. Zelf hield ik mij meer bezig met "Het Grote Geheel" .

Onze samenwerking was ( ook na 9 nachtjes logeren ) weer beeeeeregoed en het voelde of wij een gouden plak hadden gewonnen. Ik kreeg al weer zin in een puzzel, waarvoor je nog meer nachtjes moest blijven.

Tof !