Met de boot naar verre landen..........

Ik had er al weken naar uitgekeken: een bootreis naar verre landen. 
En eindelijk was het zo ver.

Ik was vrijdagavond al aangekomen in ons basiskamp aan de Zomerkampsedijk en ik had de zaterdag gebruikt voor een uitgebreide tuininspectie, want er waren veel woeste wilde bramen gesignaleerd.

Ook het gras, dat zag ik al snel, moest nodig gemaaid worden. Ja, er lag volop werk voor mijn spierballen.

Toen oma echter vertelde dat de grasmaaier het weer niet deed en het gras vermoedelijk met een schaartje geknipt moest worden kreeg ik ineens zin in iets anders.

Oma overlegde met opa Henk en zo werd er vandaag gekozen voor een spannende, soms heel gevaarlijke reis over het water naar Afrika en Azië. 
Daar ik op school altijd goed bij de les blijf, vermoedde ik dat ik met mijn kennis de reis soepeler kon laten verlopen.

Opa en oma ( die inmiddels al wat ouder zijn, ik hoorde zelfs praten over 65-korting  ) zagen die hulp wel zitten.

We zouden ons inschepen op de Stormpolder in Krimpen aan de IJssel. De planning was prima, oma had nog tijd om onderweg een sanitaire stop in te lassen ( gelukkig hebben ze in Krimpen een waterkering ) en ze reed ook nog even langs een mij onbekende autodealer.

Ik kon de waterbus in de verte al aan zien komen, al was hij wat kleintjes naast die enorme Ark van Noach. Er stond een leuke hertachtige giraffe op het voordek.

Het was wel even wennen, want de boot ging keihard over het water. Hobbeldebobbel. Maar na een tijdje vond ik het echt te gek. Ik hield mij  stevig vast en zo kon ik op mijn gemak kijken naar allerlei gebouwen en bruggen.

Zo was er een nieuw gebouw over een oud gebouw gebouwd, omdat ze het oude wilden bewaren. Slim hoor.

En dan was er een brug die zo te zien bij oom Ewoud in het Erasmus was geweest, want die zat helemaal in het verband of gips ( dat laatste kon ik door de snelheid niet goed zien ).

 

En dan nog die bus die verkeerd gereden was en de brug had gemist.

De chauffeur zal vanavond wel een standje krijgen.

De boot zette ons mooi af bij het Wereldmuseum. De rode loper was voor ons uitgelegd, terwijl opa Henk met de ambassadeur van Afrika overlegde of de route veilig genoeg was.

Maar eerst een naturel appelsapje voor de dorst in het restaurant en onze jassen achter slot en grendel.

Het werd een boeiende tocht door Afrika. Ik zag daar mensen die ook hun tanden gewisseld hadden of waren ze naar de verkeerde tandarts geweest ?

 Het was overal nogal donker. Echt donker Afrika. Maar onbevreesd ging ik af op de beelden die er stonden. Zoals van een man die helemaal vol met spijkers zat.

Een spijkerbroek vind ik zelf wel leuk, maar dit vind ik erg overdreven.

Een goed gesprek had ik met het stamhoofd. Hij vertelde dat hij van veren hield en het liefst een vogel wilde zijn. Volgens mij was hij ook verlegen want hij hield zijn masker op.

Ook leuk waren de totems met spiegeltjes op hun buik. Ik hield er snel mijn had voor zodat opa er niet in kon kijken. Veel te nieuwsgierig.

Intussen was oma op zoek naar wat fairtrade kleding ( zij had immers vroeger een winkel daarin gehad ). De klassieke Congolese hoeden vond zij wel iets hebben voor tijdens het tuinwerk.

Anderzijds waren er ook moderne en ik mocht zeggen welke ik het leukst voor oma vond. Opa Henk zou dat dan vastleggen voor het nageslacht. Hij probeerde de hoed op oma's hoofd te fotograferen.

Maar omdat dat niet helemaal lukte nam hij er ook nog een van opzij.

Een hoed op afstand zal ik maar zeggen.

  Je mocht niet dichterbij komen want dan klonk er een harde piep waarop allerlei veiligheidmensen probeerde de hoed veilig te stellen.

Wel een organisatie zo'n museum !

Er waren ook moderne Afrikaanse beelden, die er toch wat anders uitzagen.

Een heel groot beeld van een kip met kuikens deed mij denken aan een juf op het kinderdagverblijf.

En toen gebeurde er iets wonderlijks......

 Ik zag een glazen deur, 3 rode ledlampjes, een flits en ineens stonden we in Tibet.

Nou die Tibetanen hebben pas echte kleurplaten ( die ze mandala's noemen ). Zo groot had ik ze nog niet gezien en toen....................klonk er een bel en gingen we onze handen wassen ( een oud tibetaans gebruik ). Apart hoor.

Oma had daar iets meer tijd voor nodig, dus verstopten we ons om de hoek, zodat wij haar "zich een Congolees hoedje konden laten schrikken.

Echt goed verstopt waren we niet, want aan de overkant kon je ons zien in de spiegeling.

Oma speelde het spel gelukkig goed mee. "Ik schrik me dood", zei zij en wandelde toen rustig verder. Knap hoor !

Bij de uitgang heb ik toen nog een enquete ingevuld. Als dank kreeg ik 2 mooie kaarten.

De een is een labyrinth, de andere een masker, dat wel erg lijkt op de hamsters van Albert Heijn.

Mooier, dat wel.

Buiten gekomen gingen we naar de Spido voor een grote tocht richting Noordzee. We klommen naar het hoogste dek waar het stormde, maar met een capuchon en een stevig stuk scheepsbeschuit merkte ik daar weinig van.

We hadden nog even bij de zwemvesten gekeken, maar de stuurman zei dat die voor mensen zonder zwemdiploma waren. Ik mocht door.

Er was onderweg van alles te zien. Er werd daar op de kades veel met superlego gespeeld. Er stonden ook namen op als Evergreen, Liga en Samskip.

Intussen had oma de brug beklommen en konden wij in en door de stuurhut heen kijken.

Deze stuurman had het wel heel gemakkelijk met al die moderne spullen.

Dat deed me weer terugdenken aan hoe ik 2 jaar geleden mijn kapiteisdiploma haalde aan boord van de Rotterdam. Die moesten we nog met de hand en op gevoel varen. Puur vakmanschap. Maar ja: tijden veranderen.

Ze lag er nog wel mooi bij: mijn Rotterdam.

Dan was dit maar een klein bootje, ook al hadden ze wel geprobeerd er iets leuks van te maken. Ze hadden deze boot naar Marco Polo genoemd.

Ook een wereldreiziger.

Terwijl de vermoeidheid een beetje begon op te komen voeren wij met de waterbus terug naar de Stormpolder en de auto.

Maar eerst dronk ik nog een heerlijke chocomel bij Leuk, een restaurant aan het water.

Opa en oma namen nog een Liptonnetje en toen gingen we naar huis.

In de auto had ik nog een speciale taak en opdracht:

Oma wakker houden door haar regelmatig te kietelen.

Ja, vakmanschap is meesterschap.

Het was weer een mooie dag geweest.