Uit het schrijfcafé.

 Het is maandag 7 juli en het is weer tijd voor Schrijfcafé Hoek. Pen en papier in de aanslag tot Janneke ons razendsnel aan het schrijven brengt.

Thema: onthaasten.

Haastige spoed ?

Het hangt er een beetje van af. Vooral omdat het zelden goed is. En soms is het noodzakelijk bij een noodgeval. Dan komen er sirenes en zwaailichten bij. Sirenen, een begrip uit de Griekse Mythologie ( Odysseus ). Vrouwen die zo indringend zingen dat je er niet omheen kunt.

Over politie gesproken. Vrijdagochtend kwamen we met de bandleden van Do It Again bijeen bij Brasserie Lef. Ja, onze teleurstelling was overgegaan in moed. Net op het moment dat wij wilden plaatsnemen op het terras kwam er een gezond uitziende, verrukkelijke blonde agente naar ons toe. Zij wilde ons voorlichten over de misleiding van ouderen en dat had ze goed gezien.

Wij waren immers 55+ en vrij recent toch wel wat misleid door de SKVR, die wij heel erg vertrouwd hadden. Zo werden wij achterhaald door de aktualiteit.

Onze agente gaf ons allen een zacht brillendoekje ( om de bril goed schoon te maken ) met allerlei info van de politie daarop. Zij kwam nu vlak naast mij staan met haar gebruinde gezicht en goudblonde haren.....ik poetste mijn glazen nog eens extra op, verzamelde lef en vroeg haar of zij kon zingen. Wij zochten een zangeres. Ze lachte. Haar mooie lippen omringden haar glanzend witte tanden."Als een Sirene", antwoordde zij . Ik dacht aan Odysseus en kon de betovering voelen. Zij dacht echter aan een ander geluid. 

Wij namen afscheid en gingen aan de capuccino op het terras. Het was bijna een dubbelslag: en een zangeres en een gegarandeerde veiligheid bij opdringerige fans. In de capucinno zag ik hartjes, onze hartjes, schuimend.........in harmonie.  

 

 Thema 2: een zomerse herinnering.

Het was 1964 en ik zag haar daar liggen in de brede duinpan omgeven door wuivend helmgras. "Panklaar " zei iemand in mij, maar ja ik was nog al verlegen. Het leek of zij sliep en toen ik dichterbij kwam zag ik allemaal sproetjes. Dat vertederde mij zo en ik was gelijk verliefd. Haar glanzende kastanjerode haar bewoog speels op de zachte bries die voorbij kwam. Ik wist toen nog niet dat ik een artiestenziel had, maar voelde me wel heel bevangen.

Ik wilde contact, maar ja......van vrienden had ik gehoord dat de openingszin soms toegang geeft op een lang en gelukkig samenzijn. Mijn associatievermogen draaide op volle toeren: zon, zee, strand......

"Lust je een ijsje", het kwam eruit voor ik het wist. Zij opende haar ogen en zei: "Ja, lekker !" Zo te zien was ik op de goede weg, maar waar haalde ik zo snel een ijsje vandaan. "Gebruik je fantasie !" zei een stem en ik vroeg haar haar ogen te sluiten.

"Zie jezelf op een ijsschots", zei ik met zachte stem, "voor de kust van Spitsbergen ( wat was daar de inspiratie van ? ) en zie daar het grootste ijsje van de wereld speciaal voor jou". "Zie hoe het kleurt in het Noorderlicht. Ga maar dichterbij en als je wilt likken........."

Een mooi verhaal, maar hoe verder ? Ik kreeg het wat benauwd. "En zie op een andere ijsschots een klein lief ijsbeertje ( dat zou het moederinstinct aanspreken ! ) dat ook wel zo'n ijsje wil". Ineens opende ze haar ogen, vermoedelijk zag zij een grotere ijsbeer dan de bedoeling was. Zij keek onderkoeld. Haar sproetjes waren ook niet zo warm meer.

In paniek riep ik : "Mag ik je kussen ?" 

Ze zei: "Alleen als je een ijsbeer bent........ "