Do It Again in de Romeijnshof.

 Zondag 29 juni was het moment om naar buiten te komen met het repertoire, dat we het laatste half jaar hadden ingestudeerd. Een gevarieerde reeks van hits uit de jaren 60 en 70. en dat kwam goed uit, want het festival in de Romeijnshof in Rotterdam Ommoord stond in het teken daarvan.

Tegelijkertijd was er gedurende 2 dagen een uitgebreide kunstmarkt en traden er ook andere artiesten op.

Calefornia Dreaming ( Mamma's, Pappa's ) en House of the Rising Sun ( Animals ) stimuleerden het publiek tot meezingen.

Bij Crazy Little Thing ( Presley, Mercury ) groeide het meeleven uit in enthousiast geklap, niet alleen bij de ouderen, maar  bij allen. Een feestje.

En dan was er nog een lied over de regen. Have you ever seen ( Creedence Clearwater Revival ) . En zongen wij een lied voor iemand die er niet was: She's not there ( Zombies, Santana ).

Blijdschap was er over een ontvangen brief ( Boxtops ) en drama in Knockin' on Heavens Door ( Dylan ). Tussendoor was een spontane tekenaar bezig ons te vereeuwigen. Ook heel leuk.

Ons meest spectaculaire instrumentale nummer was zo adembenemend, dat geen enkele filmer het durfde registreren: White Room ( Cream, Clapton ). Ook Sweet Dreams ( O'Çonner ) bleef in dromenland.

 

 

 Wel Dreadlock Holiday ( 10 CC ) en Hit the road Jack. Na beide optredens viel ons een gul en dankbaar applaus te deel en keken wij en alle aanwezigen terug naar een zeer geslaagde middag.

 

 

We hope to do it again.