Nieuwe schilderijen uit de workshops.

 Ook deze maand zagen weer meerdere acryl schilderijen het licht tijdens workshops.

Hierbij een kleine selectie:

  

Zomerwind. ( Henk )

 

Waterdrager. Eugenie 

( inspiratie Klaas Gubbels ).

 

Nachtzicht. Malke

 Borrelboot bij eb. Henk.

 

 

De stad nadert. Henk. 

Zeelicht. Henk.

 

Go tell it on the mountain. Henk. 

Wormmaan, door Mariken Heitman.

 Dit boek werd mij aanbevolen vanuit de Boekenclub. Ik zou er zelf nooit voor gekozen hebben en nu ik het gelezen ( beluisterd ) heb - afspraak is afspraak - ben ik blij dat ik er vanaf ben. Wel nog even samenvatten, waar ik dan wel weer blij van word en bloggen zodat ik in september mijn Wormmaan weer kan opschudden.

Mariken Heitman leest het zelf voor en dat doet zij met verve. Als een voortdurend stromende rivier laat zij haar ervaringen door en over mijn landschap stromen. Het heeft iets merkwaardigs: het raakt aan een soort poëtisch zingen, zonder dat het dat is. Bevlogen is zij wel.

Het beeld komt op van een wolf die bij volle maan huilt. Mariken doet zoiets voor mij bij de Wormmaan. Een volle maan die in maart aan de hemel verschijnt en van oudsher de lente aankondigt. De regenwormen komen boven de grond en de vogels doen zich daar tegoed aan. 

In het boek worden tal van gewone gebeurtenissen afgewisseld met gebeurtenissen die een diepere symboliek in zich dragen. Dat en het taalgebruik maken het niet gemakkelijk. Roept regelmatig ook weerstand op. Elke is daarnaast thuis in allerlei vaktermen ( apparatuur ) en kan echt genieten van het observeren van machines, etc.

De symboliek betreft zaken als duurzaamheid, uitputting van de aarde, verantwoordelijkheid mens en ook genderproblematiek. 

 

Elke, de hoofdpersoon is 7 jaar bezig geweest met het ontwikkelen van een nieuw pompoenras via veredeling. De concurrentie is haar te snel af en zij vertrekt gefrustreerd met een vergeten erwtenras, dat zij wil laten verwilderen, naar de Waddeneilanden.

 

Tussendoor loopt een tweede verhaallijn die zich afspeelt in de periode dat de mensheid ( met name in de Levant ) van jagen en verzamelen over gaat tot akkerbouw. Daar is zij Ra, een soort "tussenmens", half God, half mens, half man, half vrouw. Zij is daar bezig met het planten van een oererwt. Als de oogst tegenvalt verhuist zij naar een eiland.

 

 Vriend Werner, een cellist, wil op reis gaan naar een ander eiland: Flores, een van de Sunda eilanden in Indonesië. Dat eiland is al heel oud als eiland en de dierenpopulatie is daar dan ook bijzonder: olifanten zijn gekrompen ( dwergolifanten ), ratten en varanen zijn enorm gegroeid. De oorzaak hiervan ligt in de afwezigheid van predatoren en de voedselbalans. 

Het dient gezegd: op de wijze waarop ik het boek probeer te verwerken geeft wel vreugde. Ik houd wel van een achtergrondje. Daar doet Mariken mij goed mee. Zij plant woordjes en ik maak er een context bij.

 

Het boek roept ook een aantal vragen op, zoals, ik citeer:

 

Hoe verover je een plek in een vreemde, vijandige omgeving?
In hoeverre wordt je identiteit bepaald door je man- of vrouw-zijn?
Is het ‘tussenwezen’ (niet vrouwelijk, niet mannelijk) een vaker voorkomend verschijnsel in de natuur?
Is het veredelen van gewassen wel ethisch verantwoord? Wat zijn de gevolgen van eindeloos veredelen?
Hoe verhoudt religie zich tot onverklaarbare verschijnselen in de natuur? Hoe ontstaan religieuze rituelen?
Waarom krijgen buitenbeentjes vaak bovennatuurlijke eigenschappen toebedeeld?

Het verschijnsel "tussenmens", half God, half mens, half man, half vrouw, geplaatst in de Levant roept beelden op uit de mythologie. Daar was half om half een breed verspreid verschijnsel. B.v. de Centaur, de Minotaurus, Theseus, Herakles, etc.

 

 Wat de erwt betreft ( tweeslachtig en moeilijk te sturen, net als mensen ? ): op erfgoedrassen.nl staat meer informatie, zoals dit.......

Erwt is een eenjarige plant die behoort tot de vlinderbloemenfamilie (Leguminosae of Fabaceae). De vrucht van de erwtenplant is een langwerpige peul met 5 tot 11 zaden, die in de volksmond de erwten heten. Een zeer nuttige eigenschap van planten binnen de vlinderbloemenfamilie – zoals erwt – is dat deze in symbiose leven met rhizobacteriën, die in onder de grond in de wortelknolletjes leven en voor stikstoffixatie zorgen. Op deze manier wordt de atmosferische stikstof beschikbaar gemaakt voor planten, wat essentieel is voor hun groei. 

Het oorsprongsgebied van erwt is West-Azië en Ethiopië, waarna het gewas is verspreid naar Europa, China en India. Het gebruik van de eetbare peultjes in Nederland was in de 16^e eeuw beschreven. Erwt werd vooral als droge erwt geoogst en gegeten en was een belangrijke bron van eiwit, zetmeel en nutriënten in het voedsel van arm en rijk. Vers gedopte erwten werden voor de 19^e eeuw vooral door de Europese elite gegeten. Pas in de 19^e eeuw werd de vers gedopte erwt een algemeen gegeten groente. In die tijd werden er kruisingen gemaakt om nieuwe rassen te verkrijgen waardoor er een groot aantal rassen op de markt kwamen.

 

Mariken bedankt. 

De domheid regeert.

Een boeiend boek dat bevestigt wat ik al langere tijd ervaar. En mij ook zorgen over maak. Als kwaliteiten als verbinding, afstemming, eerlijkheid, schoonheid, mededogen, ethisch besef onder druk komen te staan of zelfs genegeerd dan is afbraak van diezelfde waarden het gevolg.

 

Sander leest zijn eigen boek voor en doet dat in een staccatostijl die urgentie en daadkracht uitstraalt. Een waardevol tegengeluid m.b.t. de regerende domheid. Het is enerzijds een oproep aan de overheid, de onafhankelijke journalistiek en het gezond verstand ( fact check ) om deze domheid zoveel mogelijk te signaleren en te bestrijden met argumenten.

 

Tegelijkertijd is het ook een oproep aan diegenen die op "intelligente" wijze ( de term geweten lijkt van een andere tijd ) domheid strategisch benutten ( veelal voor eigen gewin ) zich te realiseren dat ethische en morele waarden negeren leidt tot afkalving van democratie, de rechtstaat, journalistiek en wetenschap.

Tenzij je daar moedwillig op aan stuurt. 

 

Daar waar het vrede is, is geen dualiteit en zeker geen polariteit.

 

Samenvatting ( on line citaat )

In deze messcherpe analyse laat Sander Schimmelpenninck zien hoe domheid Nederland steeds meer in zijn greep heeft.

Het is een groot taboe in Nederland: domheid benoemen. Want domheid wordt geassocieerd met ‘lage intelligentie’. De domheid in dit boek is geen eigenschap, maar een politieke strategie. Beter weten, of kunnen weten, en toch vasthouden aan bewezen onwaarheden, onterechte beschuldigingen en misleidende frames. In deze messcherpe analyse laat Sander Schimmelpenninck zien hoe dat soort domheid Nederland steeds meer in zijn greep heeft. Het vult talkshows, bepaalt verkiezingen en maakt je tot een influencer van formaat. Maar het tast ook de democratie, de rechtsstaat, de wetenschap en de journalistiek aan. Daarom moet domheid als strategie worden ontmaskerd. Niet om mensen als dom ‘weg te zetten’, maar om te beschermen waar domheid het op gemunt heeft: de open, democratische samenleving.

ordt vervolgd. 

Op de borrelboot met Eugenie.

 Recht tegenover de plek waar vroeger veel mensen zich inscheepten op weg naar de Nieuwe Wereld, Amerika, besloot Eugenie de overstap naar een nog boeiender levensfase te vieren aan boord van een schip. Geen ss Rotterdam ( die we nog wel gezien hebben, lag stil ) maar met de dynamiek van een ander Rotterdams fenomeen: De Borrelboot.

 En zo reisde ik via de Kralingse Zoom en de Beurs naar de Leuvehaven 73. Ik zag onmiddellijk waar ik moest zijn en ik zag bekenden.

 De kapitein had aangedrongen om toch vooral op tijd aanwezig te zijn ( eb en vloed ? ) en dat lukte ons. Zelf leek hij er zijn gemak van te nemen, maar toen kwam het verlossende woord van zijn lichtmatroosje ( die later ook onze kipdijtjes zou bakken ). We gingen varen.

En zie: de brug ging voor ons open, terwijl Eugenie haar cadeautjes opende.

 Eerst voeren we een stuk naar Dordrecht. We hadden een flinke wind mee, maar voor wij de kant zouden gaan raken, keerde de kapitein met een scherpe bocht en gingen we nogmaals onder de Willemsbrug en de Erasmusbrug door. 

Ondertussen werden in de kajuit de drankjes gekoeld en voor wie wilde gedronken.

 Intussen voeren we verder terwijl in de open lucht keuken onze barbeque werd bereid.

 

Voor wie het weer niet vertrouwde was er een gezellige huiskamer, maar daar werd weinig gebruik van gemaakt. Buiten was het nog gezelliger.

 

Inmiddels naderden we de Noordzee. Ook nu gingen we weer keren met zicht op een reusachtige kabellegger. Die hadden we nu niet nodig. De verbindingen liepen prima.

 

 Wat weer sterk deed denken aan de Stranddieren van de kunstenaar Theo Jansen.

 

 

Er was slechts een beperking aan boord: de voorplecht was verboden toegang, omdat dat de verleiding op zou kunnen roepen van een Titanic demonstratie. Ik heb er toch wel een foto van gemaakt. Gewoon om het toch een beetje te kunnen beleven. Ik mis wel het hek.

 

 Eenmaal weer in de buurt van Katendrecht glom het nieuwe museum Fenix ons toe. Leuk voor een volgende uitstap.

 

Net op tijd ging de brug weer open en konden we aanmeren. Het was avontuurlijk, gezellig en feestelijk geweest. Dankje wel Eugenie en Ries. En ja afscheid nemen is dan niet gemakkelijk, gezien de beelden.

Rotterdam, 20 juli 2025,

Henk van der Veen. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

How Cute can you be ?

 Het was tijd voor iets heel liefs, iets heel schattigs. Ik was er echt aan toe. Ik moest ervoor naar de Kunsthal en om daar te komen passeerde ik een aantal situaties en beelden die verre van schattig waren. Eenmaal binnen werd mij wel door een schattige suppooste een fijne ervaring toegewenst. So cute.

Het viel mij op hoeveel moeders met kleine kinderen er waren en ook veel meisjes uit de tienerleeftijd. Ja het cute gehalte was best hoog. Ook in dat opzicht. Knuffels vormen een wezenlijk onderdeel van deze aanraakbare en aan te raken wereld. Dick Bruna had daar een belangrijke rol in.

Poesjes zijn ook altijd heel populair. Filmpjes op youtube worden eindeloos bekeken. Ja poes heeft wel iets dat veel mensen aanspreekt. Sommigen verzamelen ze. Meer om naar te kijken dan om ze te voelen.
 

 Om de hoek botste is op een scherm waar schattigheid ruim vertegenwoordigd was. Ja de cartoonwereld heeft ook daar een vinger in de pap.

 

 Pasteltinten en met name allerlei rose tinten geven sfeer en dan is daar ineens een video van de inmiddels overleden Henny Vrienten toen hij met Doe Maar furore maakte. Vooral bij jonge meisjes, wat hen deed besluiten te stoppen met de band.

 Wat jonge kinderen ook altijd heel bijzonder vinden zijn draken. Wel ook daar was een mooi exemplaar van aanwezig.

 

En er kon gedanst worden in Kitty's Discoclub.

Dat er naast al dat hemelse gevoel ook een donkere kant mee kan spelen wordt zichtbaar in deze ongezellige poes of in dit verdrietige tafereel.

  

Gelukkig was er dan een groepstherapie waar je elkaar als knuffels beter leerde kennen, troost en steun bij elkaar kon zoeken en ontdekken dat je niet alleen bent. Leuke vondst overigens.
 

 

 

En dan kon je weer helemaal opgelucht de wereld in gaan. 

Als je dan helemaal in de wolken was en wilde wegdromen, dan was er de wolkenkamer met grote zachte kussens ( je kon op meerdere plekken bij deze tentoonstelling een dutje doen ), terwijl je de buitenlucht kon zien.

Helemaal uitgerust kon je aansluitend een potje Kunst Croquet spelen in het auditorium. Bal en hamer mee naar boven en dan via allerlei hindernissen naar het doel beneden.

Het was weer mooi geweest. Er waren ook nog andere exposities, maar in vergelijking tot Cute zo hard en gevoelloos, dat ik besloot nog even na te genieten in een zachte, warme zon met uitzicht op het Museumpark.

Henk, Rotterdam, 9 juli 2025.

Iris de Graaf: Vrijuit.

Ik kwam het boek tegen bij Storytell. En ik werd nieuwsgierig. Iris is regelmatig te zien in nieuwsuitzendingen en bracht voorheen reportages voor de NOS vanuit Moskou en Kiev. Een mooie vrouw, die voor mij ook een zekere ongenaakbaarheid uitstraalt. Op de televisie dikwijls gekleed in ruime, uniformachtige ( niet militair ) kleding. En uitermate goed verzorgd.

Met goede moed begon ik aan het door haar zelf vertelde verhaal. Zij neemt mij mee naar en met haar droombaan: correspondent in Moskou. Een complexe baan. De meeste gebeurtenissen zijn vrij recent: na de Covid epidemie. Zij wisselt haar belevenissen in o.a. Moskou ( cultuur, schoonheid ) Kiev ( oorlogsdreiging ), Siberië ( kou, milieuschade en bosbranden ) , Donbas ( oorlog ), Kaukasus, Sotsji af met verhalen over haar roots.

Grootmoeder Katja ( uit een agrarisch milieu , ten tijde van Stalin en de Goelag, voorheen Katorga ) ontmoet de Nederlandse Geert tijdens de Duitse Arbeitseinsatz in Dessau. Na de oorlog gaan zij naar Nederland. Deze Katja-wortels werken diep door in Iris en Rusland krijgt voor haar betekenis als moederland.

Geleidelijk aan merk ik dat Iris "veel van hetzelfde" vertelt . Mijn geboeidheid neemt wat af. Ik mis diepgang en ervaar het boek steeds meer als de zoveelste reportage over het nieuws dat dagelijks gebracht wordt. Ik blader wel door, omdat ik wil weten hoe zij "persona non grata" kon worden in het door haar zo geliefde Rusland. Repressie van alles en iedereen komt voorbij. Ook van Iris. Zij wordt op een onverkwikkelijke manier door de overheid en via nepnieuws in de media afgeschilderd als een vijand. De NOS, Nieuwsuur en zijzelf kunnen weinig anders doen dan haar om veiligheidsredenen terug laten keren..

En hoe anders nu: de vrouw, toch wel de glamourpresentratrice van het journaal, krijgt door haar boek voor mij alsnog een gelaagdheid en daardoor ook diepte. Daarin ook het verlies van haar grootste wens: correspondent te willen zijn in "grootmoedertje" Rusland.

Rotterdam, 9 juli 2025. 

Recensie geplaatst in Mens en maatschappij: Boekenkrant:

 In dit boek is voor mij Iris van onze correspondent in Moskou onze correspondent in Iris geworden. Een transformatie proces waarin zij zich geleidelijk aan realiseert en aan de lijve ondervindt dat het in vele opzichten ook mooie Rusland ook een zeer donkere kant heeft. Grootmoeder Katja leefde in de sfeer van Stalin, Iris ervaart de repressie van Poetin. Onder de oppervlakte is er weinig veranderd.

 

Uit het schrijfcafé.

 Het is maandag 7 juli en het is weer tijd voor Schrijfcafé Hoek. Pen en papier in de aanslag tot Janneke ons razendsnel aan het schrijven brengt.

Thema: onthaasten.

Haastige spoed ?

Het hangt er een beetje van af. Vooral omdat het zelden goed is. En soms is het noodzakelijk bij een noodgeval. Dan komen er sirenes en zwaailichten bij. Sirenen, een begrip uit de Griekse Mythologie ( Odysseus ). Vrouwen die zo indringend zingen dat je er niet omheen kunt.

Over politie gesproken. Vrijdagochtend kwamen we met de bandleden van Do It Again bijeen bij Brasserie Lef. Ja, onze teleurstelling was overgegaan in moed. Net op het moment dat wij wilden plaatsnemen op het terras kwam er een gezond uitziende, verrukkelijke blonde agente naar ons toe. Zij wilde ons voorlichten over de misleiding van ouderen en dat had ze goed gezien.

Wij waren immers 55+ en vrij recent toch wel wat misleid door de SKVR, die wij heel erg vertrouwd hadden. Zo werden wij achterhaald door de aktualiteit.

Onze agente gaf ons allen een zacht brillendoekje ( om de bril goed schoon te maken ) met allerlei info van de politie daarop. Zij kwam nu vlak naast mij staan met haar gebruinde gezicht en goudblonde haren.....ik poetste mijn glazen nog eens extra op, verzamelde lef en vroeg haar of zij kon zingen. Wij zochten een zangeres. Ze lachte. Haar mooie lippen omringden haar glanzend witte tanden."Als een Sirene", antwoordde zij . Ik dacht aan Odysseus en kon de betovering voelen. Zij dacht echter aan een ander geluid. 

Wij namen afscheid en gingen aan de capuccino op het terras. Het was bijna een dubbelslag: en een zangeres en een gegarandeerde veiligheid bij opdringerige fans. In de capucinno zag ik hartjes, onze hartjes, schuimend.........in harmonie.  

 

 Thema 2: een zomerse herinnering.

Het was 1964 en ik zag haar daar liggen in de brede duinpan omgeven door wuivend helmgras. "Panklaar " zei iemand in mij, maar ja ik was nog al verlegen. Het leek of zij sliep en toen ik dichterbij kwam zag ik allemaal sproetjes. Dat vertederde mij zo en ik was gelijk verliefd. Haar glanzende kastanjerode haar bewoog speels op de zachte bries die voorbij kwam. Ik wist toen nog niet dat ik een artiestenziel had, maar voelde me wel heel bevangen.

Ik wilde contact, maar ja......van vrienden had ik gehoord dat de openingszin soms toegang geeft op een lang en gelukkig samenzijn. Mijn associatievermogen draaide op volle toeren: zon, zee, strand......

"Lust je een ijsje", het kwam eruit voor ik het wist. Zij opende haar ogen en zei: "Ja, lekker !" Zo te zien was ik op de goede weg, maar waar haalde ik zo snel een ijsje vandaan. "Gebruik je fantasie !" zei een stem en ik vroeg haar haar ogen te sluiten.

"Zie jezelf op een ijsschots", zei ik met zachte stem, "voor de kust van Spitsbergen ( wat was daar de inspiratie van ? ) en zie daar het grootste ijsje van de wereld speciaal voor jou". "Zie hoe het kleurt in het Noorderlicht. Ga maar dichterbij en als je wilt likken........."

Een mooi verhaal, maar hoe verder ? Ik kreeg het wat benauwd. "En zie op een andere ijsschots een klein lief ijsbeertje ( dat zou het moederinstinct aanspreken ! ) dat ook wel zo'n ijsje wil". Ineens opende ze haar ogen, vermoedelijk zag zij een grotere ijsbeer dan de bedoeling was. Zij keek onderkoeld. Haar sproetjes waren ook niet zo warm meer.

In paniek riep ik : "Mag ik je kussen ?" 

Ze zei: "Alleen als je een ijsbeer bent........ "