Into the wild.

 Je moet er hoognodig eens uit zei de fysiotherapeut terwijl zijn blik viel op de nogal aangespannen spieren die zeven nachten 27 graden en bijbehorende omgevingsgeluiden hadden geabsorbeerd. Zijn vaardige handen deden wat mogelijk en haalbaar was en ik diende ook zelf in beweging te komen. En zo geschiedde......

 

 

Nu had ik goede ervaringen in Niedersfeld in het Sauerland. Daar bevindt zich een lokatie voor rustzoekers en kunstenaars: Savita. Er was plek en dus spoedde ik mij ( nou ja weinig spoed bij Bottrop en Hämmerling, daar was het kluitje rijden ) richting Winterberg.

Bij de plaatselijke benzinepomp pompte ik op goed geluk Super E10 in de hoop dat dat goed was. Fijn al die verschillende namen voor eenzelfde product. Ik voelde me even geen Europeaan. De dame van de pomp wees mij op het weer en sprak de veelbelovende woorden: Die Herbst hat angefangen. En daar zag het aanvankelijk wel naar uit.

 

 In mij groeide een groot verlangen om enige dagen in de natuur door te brengen en meteen de eerste dag deed ik een poging. Gehinderd door een wegblokkade belandde ik ergens waar veel vliegen waren. Meestal gaan die op de auto op de warme lak zitten zonnen. Deze echter niet: ze wilden meerijden en waren daar heel vasthoudend in. Wat zich toen afspeelde kreeg steeds meer een Louis Des Funes gehalte.

 

Eenmaal bevrijd ging ik voor mijn eerste klimwandeling. Ja ik wandel regelmatig in de polder, maar zoals mijn hartje hier begon te kloppen..........dat had ik in tijden niet meegemaakt. Ik besloot rustiger aan te doen en reed dus die middag op drukke wegen met veel toeristen. Het beviel voor geen meter. Tijd voor een omschakeling.

 

 Ik nam het besluit om verbodsborden te gaan overtreden ( in Nederland een inmiddels ingeburgerde gewoonte ). Dat is goed voor de adrenaline, schept een avontuurlijke sfeer en zie: hier wordt nog gehoorzaamd en dus was het overal heerlijk stil. Dit was hoe de fysio en de Heer het m.i. bedoeld hadden.

 

Het werd een driedaagse mix van zinloos niets doen ( wel even wennen ). Heerlijke vers belegde broodjes van de Konditorei in Niedersfeld mochten mee. Maar niet meer als 3 per dag, want verveling ( die ook meedeed ) doet eten.

 

 

En verder wandelen, lezen, slapen en luisteren naar de elementen, zoals de wind:

 

 

 

En het water:

 

 Zo oer had ik nog nooit geleefd. Op de achtergrond en als side kick was er natuurlijk wel Savita, waar op dat moment een cursus "Being Playfull" en een "Alexandertechniek" aan de gang waren. Met Being Playfull voelde ik me het meest verbonden. Ik ken dat gevoel.

 Ik had er ook 'n kamer waar ik eventueel kon slapen, toiletteren en douchen. Altijd handig, maar slapen dat deed ik het liefst buiten. Na zolang in een oververhitte slaapkamer was dit zo verfrissend dat ik sliep als een koele roos. Een nacht werd het 9 graden. How cool can you get.

 

 

Mijn kamer lag precies boven de deur van het buiten gebruik zijnde beeldhouwatelier. Het gebouw heeft door het houtwerk wel iets van een Boeddhistische tempel. In werkelijkheid is het een voormalig vakbondsgebouw, waar gezinnen van mijnwerkers mochten ontspannen en.......iedereen een eigen douche !

Natuurlijk was er iedere ochtend een ontbijt in de eetzaal of op het terras met uitzicht.

 

 

De warme lunch sloeg ik over. Dat zou een te grote onderbreking zijn van mijn natuurervaringen.
's Avonds was er voor mij een broodmaaltijd met soep en dan zag er b.v. zo uit:

Er werd door mij dan ook weer met mes, vork en lepel gegeten.

Daarna was er altijd gezelligheid in de bar. De plek waar Alexandertechniek, Playfullers, Personeel en Wildlifers samen kwamen. Er was ook een bijzondere verhalenverteller uit Almere die Klein Duimpje zo beeldend bracht dat ik de rest van de week 's nachts een slaapmutsje nam.

 

Een keer per week was er disco en dan ging bijna iedereen even los. Dat dan weer in contrast tot het meditatie kwartiertje dat - vrijblijvend - plaats vond in een daarvoor heel geschikte ruimte.

 

Een gong, een korte wijze tekst, een overdenking , een gong, een Aum en dan lag de wereld open.

Een dagelijks ritueel.

En dan weer de natuur in. Volgens de lokale autoriteiten een van de beste Luftkurorten. Goed ademen dus. Het was zoals het bedoeld was en ik ga er zeker terug nu ik de weg ken. Zelfs als die verboden is.

 

 

En zoals gebruikelijk: hoe zit het met de vogels in het zo zuivere Niedersfeld. Dat viel wat tegen qua hoeveelheid, maar incidenteel vond er een bijzondere ontmoeting plaats.

 

 

de kuifmees.

 

de taigaboomkruiper

 

de raaf

Zondagochtend terug gereden. Geen files, gewoon lekker doorrijden tot de grens. Daarna weer agressief sukkelen. Het was goed geweest. Met dank aan Michiel, Jan, Jeanette, Eva, Erik, Roel, Muriel, Elisabeth, enz.

De zee in in 2024.

 Ik wist vanochtend niet of het er dit jaar nog van zou komen: zwemmen in zee. Vanochtend nog waarschuwde de mevrouw van RTL4 dat er hoge golven zouden zijn en dat de zee gevaarlijk was. Dat wilde in meemaken.

Mijn tocht was niet naar dichtbij strand, maar verder weg: het strand van de Maasvlakte. Eerst probeerde ik er bij Futureland ( zelden zoiets kaals van binnen gezien ) nog een boottochtje aan vooraf te laten gaan. Er waren 2 opties : een rondvaart en een waterbus. Dat laatste leek mij wel wat: toch even naar Hoek van Holland en de zeehonden spotten. Echter het duurde eindeloos voor alle fietsers uitgeladen waren en er stonden er ook nog 50 om ingeladen te worden.

En dat terwijl er 2 gekoelde Hollandse Nieuwe op mij lagen te wachten. Ik besloot door te rijden naar de plek waar ik ooit met de tennisgroep gevist had. Met uitzicht op de voorbijvarende schepen, zoals van de Stena Line. Deze plek was weg. Foetsie. Alles was volgebouwd met een immense dijk met nog immensener windmolens. Vol verboden toegang. Jammer, weer een stukje cultuur en herinnering weg.

Onderweg ( je kunt daar eindeloos rondrijden, wat een ruimte ) vond ik een kleine parkeerplaats met een mini-overgang naar het strand. Kleine trap en dan veel mul zand. Gelukkig was de zee dichtbij. Het was duidelijk vloed en de golven mengden zich met het geluid van de windmolens.

Het lag er allemaal heerlijk bij en ik besloot mijn voeten als eerste het water in te sturen. Heerlijk fris en ze gingen met gemak voetje onder. Dat vroeg om meer. Een grotere golf begreep dat. De bekende natte broek.

Wat een probleem kan zijn: als ik ga zwemmen waar laat ik dan mijn spullen ? Wel op dit strand was bijna niemand dus alles wat een modern mens bij zich draagt kon veilig afgelegd worden. No Verisure needed. Wat een zorgeloos bestaan.

Er zijn geen beelden over wat er daarna gebeurde. Ik ging steeds een stukje dieper en liet de golven op mij los. Dieper en dieper. Daarna was er alleen water, schelpen, zand en onzeker om zich heen grijpende handen en voeten. Heerlijk was dat. En zo drijvend tussen de kwallen ook een beetje avontuurlijk.

Geheel verzild en verfrist kon ik terug naar huis. Om de badkamer te vullen met zand uit de Maasvlakte. Ik hoop niet dat ze het merken.

O ja, vogels. In de buurt van Futureland kwam ik tegen:

 Qua geluid een geelpootmeeuw, maar het grijsbruine duidt meer op een mantelmeeuw. Ook kan het een heel jonge meeuw zijn ( geboortepakje ).

De zilvermeeuw.

De bruine kiekendief.

 

De Paardenfluisteraar.

 

 Het is zaterdag en tijd om een dagje naar België te gaan. Na het bezoek aan de Carrefour voor verse croissants, water en bier, rij ik door naar Minderhout, waar de Euro 95 minder kost als in Meer.

Via de onverharde paden en kuilen ( gelukkig droog ) zoek ik mijn plek in het bos. Vers gezette koffie, croissants en een goed boek ( nog steeds De Bourgondiérs, maar die zijn dan ook 550 pagina's dik).

Daarna is het tijd voor een lange wandeling met tussenstops door het bos en langs de akkers aan het riviertje De Mark. In de eindfase ga ik ( hoe heerlijk ) altijd even zitten op een bank met uitzicht op een weide, waar een paar paarden bezig zijn paard te zijn. Het moment dat zij mij opmerken komen ze altijd naar mij toe. Mogelijk ben ik die man van het verse gras ( hun weide ligt er nogal kaal bij ).

En dan begint de dialoog, aanvankelijk wat onrustig en nerveus, maar geleidelijk maakt mijn originele fluistertechniek dat ze helemaal Zen worden. Altijd weer een leuke ervaring: kijk en luister zelf en relax :

In deze natuurlijke omgeving probeer ik ook nog wat vogels te spotten, zoals :

 de ekster.

de gaai, een beschermde vogelsoort

de wulp

de boerenzwaluw

Inmiddels is het laat in de middag en via Meerle rijd ik terug naar huis.

Een welbesteede dag.

 

Landgoed Paltz en Art Centre Herman van Veen.

Bij het lezen van het boek "Seizoenen" van Herman van Veen komt enige keren het Landgoed Paltz in Soest ter sprake. Daar heeft hij een creatief centrum opgericht voor optredens, cursussen, exposities. Ook is er een galerie met zij schilderwerk en beeldhouwkunst van anderen. Rondom terrassen en een mooie winkel.

Het hele gebouw is erop ingesteld om het artistieke gedachtengoed van Herman te documenteren en te verspreiden. Platen, cd's, schilderijen, boeken, enz. Een veelzijdig artistiek mens. Ook is er ruimte voor allerlei "prijzen", b.v. van Unicef en veel foto's van ontmoetingen met hoogwaardigheidsbekleders en artiesten. Daar komt nog bij dat het complex bemand wordt door tal van vriendelijke dames met wie een goed gesprek mogelijk is. En dat kon gaan over kunst, de wolf of de opvallend zwijgzame vogels in dit gebied.

Een van de dames adviseerde mij het pad naar de Vallei te nemen en dat was een goed advies. Ooit was hier grootschalig grond afgegraven en geleidelijk had de natuur het gebied terugveroverd.

Het toeval wilde dat er net een schaapskudde werd uitgelaten in het gebied. Dat leverde leuk filmmateriaal op. De schapen ( geen wolf te bespeuren, gelukkig maar ) hadden het hier voortreffelijk naar hun zin. De schaapshond ook, al moest ie er hard voor werken.

 

Terug nu naar het gebouw voor de expositieruimten en een kopje koffie op het terras. Er liep een breed uitwaaierende goed geschuurde trap omhoog en er was ook een lift. Mooie lichte ruimtes met ruimte voor de aanwezige schilderijen van Herman en een aantal ruimtelijke objecten, waaronder die van Ton Kalishoek, oud-voorzitter van mijn, nou ja, onze tennisvereniging destijds.

Helemaal boven was een dakterras met uitzicht op de omgeving. Daar was ook een  ondefinieerbare metaalplastiek te zien. Misschien een cadeautje ? Die kunnen soms ook tegelijkertijd goedbedoeld en minder fraai zijn.

 

.In de kleinere gebouwen beneden werd vandaag gezongen voor en met de hele kleintjes. Een dame met een bloememkrans in het haar had de leiding in een verder wat sombere ambiance. Dat laatste zou echt wat vrolijker kunnen. Leuk klonk het wel met de kinderen op de achtergrond en de schapen aan de voorzijde.

Over kleine vogeltjes gesproken: uiteindelijk waren er 3 zich zich alsnog lieten horen: de alom bekende Tjiftjaf, een Winterkoninkje en als klap op de vuurpijl de Gekraagde Roodstaart. Deze laatste komt hier tegenwoordig nog zelden voor. Daarvoor moet je bij Herman van Veen in Soest zijn.

Winterkoninkje.

 Gekraagde Roodstaart

Al met al weer een geslaagde excursie met veel prettige indrukken. Vooral de stilte in de vallei: indrukwekkend. Is dat 6 ( ? ) hoekige huisje toevallig te huur ?

Rotterdam, Soest , Henk van der Veen.