Marina Abramovic , Stedelijk Museum Amsterdam.

In het Stedelijk Museum in Amsterdam was al enige tijd een tentoonstelling over het werk van Marina Abramovic en vandaag was de laatste dag. Of ik die dag wilde meemaken vroeg Eugenie en daar ik van onvergetelijke dagen houd ( die vergeet je namelijk niet ) zei ik ja. En dus reden we om 10.00 uur naar Amsterdam.

Eugenie had de reis goed voorbereid want zij had een ondergrondse parkeergarage ontdekt die van buitenaf verborgen was, een soort "safehouse". Via een speciale app kon de klep open en gleden we naar binnen.

En daarna begon met behulp van een andere app een wandeling door Amsterdam. En het dient gezegd: dit was echt Amsterdam. Het leek niet op Zevenhuizen ( what's in a name ? ). Wat een drukte, wat een mensen, wat een fatbikes en wat een volgestroomde fietspaden en heel veel gebouwen van de Amsterdamse School met van die leuke kleine details in baksteen.

Een flinke wandeling en tegen de tijd dat ik mij begon af te vragen of deze actieradius voor mij nog haalbaar was stonden we er: op het Museumplein met links de badkuip van het Stedelijk. Marina zag ons en riep ons iets toe. Iets heftigs en dus gingen we kijken.

Bij de ingang werden we aan gesproken door een jonge man die deed of hij onze vriend was. Hij bood ons van alles aan. Het woord miljoen viel zelfs en gratis toegang. Ik werd helemaal enthousiast, maar toen hij alles van mij wilde weten haakte ik af. Dit was geen echte vriend. Later hoorde ik dat hij van de Vriendenloterij is en dat daarmee weinig kans was op een gelukkige verbintenis.

Het museum had bij binnenkomst iets van een labyrint met verschillende etages, liften met een gebruiksaanwijzing of gewoon niet werkend. Afgesloten doorgangen, ondergrondse toiletten en ondergrondse garderobe elders. Kortom: het duurde maar een half uurtje voordat alles wat een bezoeker vooraf wil gedaan was.

Wat binnen bij Marina en haar vriend Ulay het eerst opviel was de gezelligheid en men hield elkaar daarbij goed wakker. Typisch Marina, die graag fysiek bezig is. Ook voor ons had zij een verrassing: in een nauwe opening stonden een naakte man en vrouw en wie durfde en wilde mocht daar tussendoor. Het maken van foto's daarbij was niet de bedoeling in verband met de privacy van de deurwachters ( en de allerliefste suppooste die mij daarop aansprak ). Een intelligente oplossing bracht hier toch wat leven in de brouwerij.

Terwijl ik erdoorheen stapte keek ik alleen naar de grond, omdat ik het kunstwerk niet op de tenen wilde trappen. En zie zelf: de marge is klein. Wel voelde het opmerkelijk opmerkelijk.

Marina had zo te zien een zwaar leven gehad ( en wellicht nog ). Maar wat wil je met zulke pantoffels ? Elders danste zij zeer lichtvoetig en vertelde over het verdelgen van de ratten in haar vroegere huis. Bij de dans zwaaide ze als een torero met een rood doekje.

Haar vriend Ulay gaf zij de gelegenheid haar in haar hart te raken, mogelijk met het motto dat de boog niet altijd gespannen kan zijn.

Daarna werd er intens gekust of over de Chinese Muur gelopen. Alles was mogelijk bij haar.

En dan die verstrikking: je wilt weg, maar je bent bij dezelfde therapeutische kapper geweest.

 

Ieder huisje heeft zijn kruisje, zo ook bij haar. In tegenstelling tot de meeste mensen maakt zij daar performances van. En zo ontdekte zij ook dat als zij haar donkere kant diepgaand en intens onderzoekt en doorleeft zich een verlichtende wereld van spiritualiteit en inspiratie opent die als tegenpool zichtbaar en voelbaar wordt. Ja ook bij Marina is licht aan het einde van de tunnel. Het gouden masker / de schone sccijn bladdert af en het echte gezicht wordt zichtbaar.

Misschien is dit alles wel de reden dat zij zoveel publiek trekt. Het zien dat een ander zowel haar donkere en lichte kant toont biedt de mogelijkheid om datzelf niet te doen. Daar is Marina immers voor.

Ineens kregen we een onderbuikgevoel: honger, nou ja: trek. In het restaurant komen was weer een performance op zich, maar toen het lukte : was men onze bestelling vergeten. Dat leverde ons excuses en 3 gratis drankjes op ( dat is pas service ! ). en natuurlijk deze 2 verrukkelijke vega voedselverstrekkingen:

Na deze voortreffelijke break kregen wij van Henk en Eugenie nog 30 minuten om onze persoonlijke behoeften te volgen. Dat ik daarbij een mooie Engelse dame kon begeleiden in de lift waar je voortdurend op de knop moet drukken was een bonus. Haar liefde voor Amsterdam was groot. Haar liefde voor mij eindigde in de winkel waar de lift op uit kwam en ik de knop los moest laten.

Tot in al onze vezels geïnspireerd liepen wij terug naar ons "safehouse". De auto stond er nog ( niet zo gek want hij was niet te vinden daar ) en na een voorspoedige terugreis nuttigden we een kopje thee met sprits. Terug bij en in de eenvoud.

Eugenie en Marina bedankt. Het was weer mooi.