Van toevlucht naar vogelvlucht.

Na een dag binnen ( nou ja: wel even zwemmen en lunchen met vrienden ) in verband met de warmte buiten besloot hij er vandaag een buitendag van te maken. De prognose was warm met een gesluierde zon. Daarna kwam de vraag: waar zoek en vind ik vandaag mijn "toevlucht".

Na wat gegoogle ontstond de keuze tussen het Maasvlaktestrand en ( hoe verzin je het ) de Abdijbossen van Maria Toevlucht. Eenmaal op de rijksweg viel de keuze op Maria van Zutphen. Daarbij hopend dat het niet, zoals op vele plekken, het weer dringen zou zijn. Dat viel mee. Ik kon er zelfs gratis parkeren.

Leuk ook : Op het moment van aankomst werd de klok geluid. Dat was hem in tijden niet overkomen en dus klapte hij snel zijn kampement uit met vers gezette koffie en speltgevulde broodjes met gerookte zalm. Een Bourgondisch genieten.

 

Het klooster lag er rustig bij en dus kreeg hij alle tijd om verder te lezen in het door hem te verslinden ( wel met kleine hapjes ) boek over de Bourgondiërs van Bart van Loo. Zijn voorliefde voor oude geschiedenis kwam weer geheel tot bloei.

Na een dessert van grote sappige en dieppaarse Hollandse kersen werd het tijd voor een wandeling  langs de goudgele gerstvelden en door Landgoed De Moren. Vroeger een veengebied, nu met bossen en grasland.

Hij moest intussen wel uitkijken voor de processierups. Die aandacht verslapte al snel. Een aardige dame uit de polder van Zevenhuizen had hem geadviseerd de App Merlin te downloaden. Zo kon hij vogels leren kennen qua zang / geluid en verenpakket. En zie "het werkte": Binnen de kortste keren verschenen er een ransuil, een zwartkop en een merel, etc. in beeld. Eén geluid registreerde de app niet ( volgens de toelichting voelt deze zich dan onzeker ). O ja, de tjiftjaf. Die kwam ook.

tjiftjaf

Grauwe vliegenvanger

Merel

Houtduif

Holenduif

huiszwaluw

pimpelmees

roodborst

ransuil

putter

tuinfluiter

winterkoninkje

 

zwartkap

Te zien waren ze niet. Te horen wel. Intussen lagen in het lommer een paar zusters te relaxen. Stil en stijlvol.

 Omdat zijn pad eindeloos doorliep tot in het onzichtbare, besloot hij om te keren en de begane weg nog eens vanaf de andere kant te bekijken. Dat leverde een bosje versbloeiende heide en een glanzend bankje op.

 

Daarna nam hij de tijd voor een korte siësta en een kopje Darjeeling ( een theesoort die inmiddels zeldzaam en kostbaar is geworden ). Verfijnd was deze thee al. Inmiddels passeerden fietsers die zich bij het geopende kloosterwinkeltje verzamelden voor Trappist uit Zundert of andere semi-religieuze zaken. De collectie wenskaarten was groot en van hoge kwaliteit.

Daarna ging hij even kijken in de sobere kapel.

 Het was weer een mooie excursie geweest. Vol natuur en stilte. Een toevluchtsoord in drukke tijden.

Dat laatste werd op de thuisreis weer duidelijk.

 

.

Uit het schrijfcafé : The Boxer.

Janneke reikt ons een filosofische uitspraak aan: 

After changes upon changes we are more of less the same ( uit:  The Boxer van Simon en Garfunkel ).

Iemand in mij antwoordt: What shall we do with the drunken sailor early in the morning ?

Eens een alcoholist, altijd een alcoholist ?

i

 

Het is stil in het schrijfcafé als iedereen zich focust op de opdracht hierover te schrijven. Hij wil ook, maar een aanhoudende dreun van een bas buiten blokkeert hem. Daar is een onwetende plantsoenbewerker bezig het leefmilieu te verbeteren. Het is niet zijn hart dat hij hoort bonzen, maar wellicht zijn af"stomp"ing. Er is geen melodie, geen variatie, geen schoonheid, geen gevoel ( nou ja dat van de afstomping ). De schrijver herinnert zich dat hij tijdens zijn verblijf op de Kweekschool ( nu Pedagogische Academie ) op excursie ging naar een inrichting voor zwakzinnigen ( destijds werden de medische duidingen idioot en imbeciel nog gebruikt ). Nu niet meer, zeker nu het een negatieve klank heeft gekregen.

In een geïsoleerde ruimte zag hij door een raampje in de deur een "idioot" staan. Een tragisch beeld dat hem levenslang zou bijblijven. Deze persoon stond voortdurend met zijn hoofd en bovenlichaam naar voren te schokken. Eindeloos, tot hij zou neervallen van vermoeidheid. En daarna weer verder met hetzelfde. Schrijver ziet een relatie met de dreun buiten. Ze passen naadloos bij elkaar. Wel ritme, maar geen gevoel, geen creativiteit, geen speelsheid, geen schoonheid. De persoon achter het glas heeft een ernstige hersenafwijking, maar wat heeft die man daar buiten in het groen ? Is hij een veel voorkomend slachtoffer van commerciële manipulatie en groepsgedrag ? Heeft zijn smaak ontwikkeling nooit een kans gekregen ? Vermoedelijk voelt hij zich heel tof ( of is het angst voor stilte die speelt ) ?

Hoe dan ook, pas na buitensluiting van dit fenomeen ( de pijn die dit oproept ebt weg ) kan de schrijver weer schrijven, gaan zijn creatieve en associatieve kanalen open. Er is weer plaats voor zijn hooggevoeligheid. Voor zijn verbinding tussen hart en ziel. De bloem opent zich , de vrucht verschijnt, zoals in deze 2......

 

Haiku's:

 

grof geslagen dreun

aangeboren primitief

ver van harmonie

 

ik ben een boxer

krijg veel klappen in mijn hart

daar waar liefde rust.

 

 

We gaan verder met een citaat van de Olympische sportster Mary Lou Ratton ( turnster USA 1984 Los Angeles. Doorbrak de als eerste de turnhegemonie van het toenmalige Oostblok )

"Ieder van ons heeft een vuur in zijn hart voor iets. Het is ons doel in het leven om het te vinden en te laten branden ".

 

De Olympische ringen  op de Eifeltoren lichten op. Een gebundeld licht valt op een frele, wat bleke vrouw met een andere fysieke uitstraling dan voorheen ( neurologische problematiek ). Maar die stem : Celine Dion. Het raakt me. Tranen in mijn ogen. Ze zingt haar hart uit voor en naar de wereld. Voor en naar haarzelf. Dat is waar het begint en in terug keert. Ik herken dat vuur. Naar buiten , naar binnen gericht, verbonden met boven, de Olympische Goden aanroepend.

 

 https://youtube.com/shorts/FAMvoNt61ew?si=crGSdf84TAzVVitK

 

https://youtu.be/D7FMMjqKvaM?si=0bqLtSt4g4GVxj5t

 

 

Polega trava detela.

 Ik sta alleen in de grote en lege kapel van het voormalig klooster De Weyst in Handel. Ik voel de grond onder mijn voeten, haal diep adem en zing met overtuiging en kracht deze zin ( en de volgende ) de ruimte in. Wat een akoestiek ! Daarna is er diepe stilte en ontroering.

Ik vertel erover en de begeleider vraagt mij dit samen met de groep te doen. Dat wil ik wel.

Polega trava detela.

Weet niet wat het betekent ( Kroatisch / iets met oogsten ). Het heeft iets van een strijdkreet en draagt ook iets van verlangen. 30 stemmen beantwoorden dit: ik bevind mij in een bedding. Een veilige. Ik ga verder. Zij beamen. De klanken dalen als een zachte deken neer in de ruimte en in de ruimte van onze harten. Daar waar het heilig vuur brandt.

Rondeel:

opnieuw de echo

daar waar het heilig vuur brandt

polega trava detela

opnieuw de echo

open gaan

gehoord en beaamd worden

daar waar het heilig vuur brandt

opnieuw de echo.

 

 

 

 K R O A T I E N
F o l k l o r e - L i e d e r b u c h f ü r K u r z s i c h t i g e ( w w w . h o p p - z w e i - d r e i . d e ) S e i t e 2 3 5
Polegala trava detela ...
1. // Polegala trava detela. //
Ref.: // Črlena kitica, rumena rožica
Lepa moja livado zelen. //
2. // Jo mi žela gizdava djevoj. //
3. // Kaj nažela to pred konjke del.

Marina Abramovic , Stedelijk Museum Amsterdam.

In het Stedelijk Museum in Amsterdam was al enige tijd een tentoonstelling over het werk van Marina Abramovic en vandaag was de laatste dag. Of ik die dag wilde meemaken vroeg Eugenie en daar ik van onvergetelijke dagen houd ( die vergeet je namelijk niet ) zei ik ja. En dus reden we om 10.00 uur naar Amsterdam.

Eugenie had de reis goed voorbereid want zij had een ondergrondse parkeergarage ontdekt die van buitenaf verborgen was, een soort "safehouse". Via een speciale app kon de klep open en gleden we naar binnen.

En daarna begon met behulp van een andere app een wandeling door Amsterdam. En het dient gezegd: dit was echt Amsterdam. Het leek niet op Zevenhuizen ( what's in a name ? ). Wat een drukte, wat een mensen, wat een fatbikes en wat een volgestroomde fietspaden en heel veel gebouwen van de Amsterdamse School met van die leuke kleine details in baksteen.

Een flinke wandeling en tegen de tijd dat ik mij begon af te vragen of deze actieradius voor mij nog haalbaar was stonden we er: op het Museumplein met links de badkuip van het Stedelijk. Marina zag ons en riep ons iets toe. Iets heftigs en dus gingen we kijken.

Bij de ingang werden we aan gesproken door een jonge man die deed of hij onze vriend was. Hij bood ons van alles aan. Het woord miljoen viel zelfs en gratis toegang. Ik werd helemaal enthousiast, maar toen hij alles van mij wilde weten haakte ik af. Dit was geen echte vriend. Later hoorde ik dat hij van de Vriendenloterij is en dat daarmee weinig kans was op een gelukkige verbintenis.

Het museum had bij binnenkomst iets van een labyrint met verschillende etages, liften met een gebruiksaanwijzing of gewoon niet werkend. Afgesloten doorgangen, ondergrondse toiletten en ondergrondse garderobe elders. Kortom: het duurde maar een half uurtje voordat alles wat een bezoeker vooraf wil gedaan was.

Wat binnen bij Marina en haar vriend Ulay het eerst opviel was de gezelligheid en men hield elkaar daarbij goed wakker. Typisch Marina, die graag fysiek bezig is. Ook voor ons had zij een verrassing: in een nauwe opening stonden een naakte man en vrouw en wie durfde en wilde mocht daar tussendoor. Het maken van foto's daarbij was niet de bedoeling in verband met de privacy van de deurwachters ( en de allerliefste suppooste die mij daarop aansprak ). Een intelligente oplossing bracht hier toch wat leven in de brouwerij.

Terwijl ik erdoorheen stapte keek ik alleen naar de grond, omdat ik het kunstwerk niet op de tenen wilde trappen. En zie zelf: de marge is klein. Wel voelde het opmerkelijk opmerkelijk.

Marina had zo te zien een zwaar leven gehad ( en wellicht nog ). Maar wat wil je met zulke pantoffels ? Elders danste zij zeer lichtvoetig en vertelde over het verdelgen van de ratten in haar vroegere huis. Bij de dans zwaaide ze als een torero met een rood doekje.

Haar vriend Ulay gaf zij de gelegenheid haar in haar hart te raken, mogelijk met het motto dat de boog niet altijd gespannen kan zijn.

Daarna werd er intens gekust of over de Chinese Muur gelopen. Alles was mogelijk bij haar.

En dan die verstrikking: je wilt weg, maar je bent bij dezelfde therapeutische kapper geweest.

 

Ieder huisje heeft zijn kruisje, zo ook bij haar. In tegenstelling tot de meeste mensen maakt zij daar performances van. En zo ontdekte zij ook dat als zij haar donkere kant diepgaand en intens onderzoekt en doorleeft zich een verlichtende wereld van spiritualiteit en inspiratie opent die als tegenpool zichtbaar en voelbaar wordt. Ja ook bij Marina is licht aan het einde van de tunnel. Het gouden masker / de schone sccijn bladdert af en het echte gezicht wordt zichtbaar.

Misschien is dit alles wel de reden dat zij zoveel publiek trekt. Het zien dat een ander zowel haar donkere en lichte kant toont biedt de mogelijkheid om datzelf niet te doen. Daar is Marina immers voor.

Ineens kregen we een onderbuikgevoel: honger, nou ja: trek. In het restaurant komen was weer een performance op zich, maar toen het lukte : was men onze bestelling vergeten. Dat leverde ons excuses en 3 gratis drankjes op ( dat is pas service ! ). en natuurlijk deze 2 verrukkelijke vega voedselverstrekkingen:

Na deze voortreffelijke break kregen wij van Henk en Eugenie nog 30 minuten om onze persoonlijke behoeften te volgen. Dat ik daarbij een mooie Engelse dame kon begeleiden in de lift waar je voortdurend op de knop moet drukken was een bonus. Haar liefde voor Amsterdam was groot. Haar liefde voor mij eindigde in de winkel waar de lift op uit kwam en ik de knop los moest laten.

Tot in al onze vezels geïnspireerd liepen wij terug naar ons "safehouse". De auto stond er nog ( niet zo gek want hij was niet te vinden daar ) en na een voorspoedige terugreis nuttigden we een kopje thee met sprits. Terug bij en in de eenvoud.

Eugenie en Marina bedankt. Het was weer mooi.

Schildermiddag 13 juli 2024.

Als inspiratiebron voor deze schildermiddag namen we de Italiaanse schilder en beeldhouwer Amedeo Modigliani. Dat betekent dat wij vooraf aandacht geven aan de kenmerken van zijn stijl en die dan vervolgens loslaten en onze inspiratie verder volgen.

Nadat wij eerst bijgepraat hadden met koffie, thee en eigen gebakken pruimentaart ( uit andermans tuin deze keer, de pruimen ) werd het tijd om in beweging te komen.

Bij het eerste schilderijen waren de sporen van Modigliani nog wel te zien, alhoewel er ook een soort Theo van Doesburg ( zie onderaan ) spontaan in beeld kwam die mij herinnerde aan een medische behandeling eerder dit jaar. Weldra echter verschenen er meer landschappelijke beelden die ook een relatie hadden met de voorgaande schilderijen. Was het niet qua beeld dan was het wel qua kleur.

Zelf zag ik steeds weer een nieuwe dame opduiken. Achtereenvolgens de dame aan wie een zekere teistering was waar te nemen, een onmiddellijk ter hulp schietende verpleegster ( streng en geconcentreerd: dit is een noodgeval ! ) . Na behandeling zag de dame ( nu meer een meisje ) een weer fris en fruitig uit.

 Na deze intense  creatieve en regeneratieve processen werd het tijd voor de apres-paint met een frisse, droge Grüner Veltlinier en een mandala á la Malke.

Tijd voor de nabespreking. Altijd weer een bron van ontdekkingen van het tot dan toe niet geziene en tot slot een defilé met traktatie door en voor onze Modi's. Het was weer een gave middag en het thema voor de volgende keer kwam zich al melden. Tot dan. Henk.

Rootskoor Rotterdam op de Rotte.

 Ook deze keer zochten we, nou ja, de commissie, naar een waardige afsluiting van ons zangseizoen. In het verleden deden wij dit wel eens met de boot van Plaswijk of een rederij langs de Rotte. Altijd weer heel bijzonder. Na overleg van links naar rechts en van rechts naar links, besloot Marian een grote motorsloep met toilet te reserveren. De bemanning van 32 hoofden en een kapitein waren snel geronseld.

Vandaag lag het startpunt aan de Linker Rottekade. Wij werden daar om 19.30 uur verwacht om in te schepen ( en in te laden ). We zouden dan om 20.00 uur van wal steken. Een rustige plek met de mogelijkheid tot voorzit op de bankjes of nazit in het nabijgelegen café.

Op aanraden van Theo had iedereen voor niet meer dan 10 personen drank en eten meegenomen. Aanvankelijk was dat alles nog wat verscholen en tegelijkertijd kwam er van alles op tafel, zoals de heerlijk krokante flapjes van Alexandra. Daar is geen foto van: ze waren te lekker en daardoor te snel weg. Een zgn. flap uit. De rest zag er overigens zo uit:

 We maakten kennis met onze kapitein die rustig zittend achter zijn stuurwiel ook dit bonte gezelschap vol klanken over zich heen kon laten komen komen.

In eerste instantie een groep van een al rust en vol verwachting. Bij de afvaart werd een oud zeemanslied ingezet ( stond niet in de bundel ).

Onderweg was voor veel amusement gezorgd. Zo zongen we veel evergreens voor elkaar en onszelf. Herbert, onze grote leidsman en vandaag eerste stuurman riep ons op naar de ander toe te zingen. Vreemd was wel dat toen ik mensen op 100 meter zag ,hij ineens zachter wilde. Hierbij werd overigens ons internationale klankpalet gelijk duidelijk. Het was niet echt mooi, maar wel vanuit het hart.

Ook waren er naast strak geleide koorzang en ritmisch geklap persoonlijke solo's, duo's en quartetten en daar werd zichtbaar van genoten.

Wie nog niet zo bekend was met ons bonte repertoire werd goed begeleid. Je stond er nooit alleen voor.

Onderweg kwamen we veel passanten tegen die heel vrolijk en enthousiast op ons Afrikaans repertoire reageerden.

 

 

 Wat nu precies het toilet aan boord was, was onduidelijk en werd ook niet duidelijk. Niemand die het wilde proberen. Wel deden de meest wilde suggesties de ronde.

 

We passeerden een van de karakteristieke molens aan de Rotte. Het was dezelfde als die van de voorgaande keer. En wat een mooi clair obscur.

 

 Verrassend was dat Els een voorbijganger zover kreeg dat hij onze tocht ( waarbij wij als vrienden elkaar over de rivier heen droegen ) op film kon vastleggen. Samen onder de brug door.....lalalala.....lalalalala....when the river is deep.

 

 

 Het onder een brug doorgaan was niet altijd even simpel. Op een zeker moment was het duiken of stoten. Iedereen dook wat de kwaliteit van de zang niet echt ten goede kwam.

 

 

Intussen kleurde de lucht pastel. De zon was onder en wij keerden terug naar waar het eerder begonnen was. Met een sfeervol Tibie 4 beëindigden we onze reis. Er werd onderling hartelijk afscheid genomen. Sommigen gingen naar hun tram, auto, fiets en anderen gingen het café in voor een laatste oorlam. Het was weer mooi geweest.

Dankjewel allemaal.

Tekst : Henk.

Film en fotografie: Els, Mar, Marleen, Henk.