Spirituele Urgentie, Stedelijk Museum Schiedam.

 

 Spirituele Urgentie, Onzichtbare handen, Reizen van Rooskens, etc.

Als ik zoiets lees, dan wil ik wel weten wat daar aan de hand is. Een zekere urgentie diende zich aan. Eugenie was ook benieuwd en dus gingen we op woensdagmiddag naar het Stedelijk Museum in Schiedam.

 Het werd een reis door een wondere wereld. Dat begon al in de centrale hal. Daar stond eten en drinken uitgesteld, waarvoor je mocht betalen wat je het waard vond. Om te voorkomen dat eventuele kruimeldieven toe zouden slaan, stond er een richtprijs bij.

Dat was echter voor later, want wij wilden de zgn. Vrouwenvleugel in waar 3 etages spirituele urgentie op ons lagen te wachten. Gelukkig was er een lift, zodat ik zonder ongemak tussen aarde en hemel kon reizen.

En ineens stond ik daar in een soort zwevende hemel ( Memo Akten, quantum-mechanica, wisselwerking materie, energie ). Alles was zacht en mooi. De bewegingen waren subtiel en hypnotiserend. Helaas kakelden op de achtergrond 2 misplaatste engelen. Mogelijk was ik dan toch niet in de echte hemel. Dan maar terug naar de aarde.

Zo was er een dame ( Sophie Steengracht, Peru, animisme ) die van alles maakte van natuurlijke materialen. En een deel van haar innerlijke wereld hing hier zomaar aan de muur ! Dezelfde kleurentaal vond ik elders ook terug bij Jennifer Tee, maar in mathematische vormgeving: een levensboom. Ook daar waren natuurlijke elementen ingebracht.

 Ineens werd ik mij bewust van een zacht gezoem en achter een mooi hemelsblauw gordijn werd zichtbaar hoe een gezond bijenvolkje een soort van supermaïskolf ( of zonnepaneel ? ) bemandde. Ook fascinerend om naar te kijken. 

 

En dan stond ik voor een donkere ruimte ( er was geen lichtpuntje te zien ). Was dit de duistere kant van het spirituele ? Wat mij opviel was dat ik mijn schaduwkant in beeld kreeg. Daar schrik ik gelukkig niet meer zo van, omdat ik recent ontdekte dat iedereen zoiets heeft.

Deze schaduw nodigde mij uit verder te gaan. Met nog half verblindde ogen tastte ik rond in het duister.....en niet voor niets: ineens stond ik in de ruimte en werd getuige van een pulserende maan die ik nog niet eerder gezien had.

Eugenie raakte gebiologeerd door deze bijzondere maan en besloot zelfs wat langer in orbit te blijven. Ik wilde echter verder, omdat vlak daarbij de nederdaling van de Heilige Geest ( Pinksteren ) in beeld was gebracht. Minder dynamisch. Wel uit een andere tijd natuurlijk.

Een logisch gevolg van het verkennen van de Lichtwereld is dat de Schaduwwereld ( trauma's ) ook in beeld gaan komen. En dat ziet er niet altijd gezellig uit, getuige deze moderne vorm van het Wajangspel, waarin toespelingen op de Rorschachtest. Shertise Solano, de maakster duidt dit als een noodzakelijk proces van heling. Zij komt uit Curacao, waar magie en geesten een belangrijke rol in het leven vertolken.

 

Om niet te somber het Museum te hoeven verlaten had het Stedelijk ook een ruimte ingericht waar het Licht al was doorgebroken. Heldere zachte kleuren, een wensmuur en allerlei beelden en kleding waarmee blijdschap en liefde werd opgewekt. 

 

Natuurlijk lieten wij niet na onze liefste wensen voor onszelf en anderen op blaadjes-vormige papiertjes te schrijven en op te hangen. Wij werden deel van het kunstwerk.

 Op de zolder werd deze keer een expositie gehouden van beelden die een eerbetoon vormden aan alle schoonmaaksters en dienstbodes in Schiedam. Meisjes werden vanaf hun 13de soms ondergebracht bij beter gesitueerden. Het was hard werk, mede omdat deze taken niet onder de Wet van Kinderarbeid vielen. Je moest dus ook nog geluk hebben, oftewel een goede, menselijke werkgever.

En zo zat onze reis door de Vrouwenvleugel en de Spirituele Urgentie erop. Tijd voor een versnapering in het zelfbedieningsconcept in de lobby. Het was even zoeken naar de opties en waar alles te halen. Dat mondde uit in een bovennatuurlijke anonieme thee en een cappuccino die grotendeels uit melk bestond. Eugenie wist mij te verleiden tot de zoete kant van dit museale leven: een appelnotenrondo en een mini-brownie. 

Na het betalen van een schappelijke prijs waren we klaar om de confrontatie aan te gaan in de zgn. Mannenvleugel. Daar exposeerde Femmy Otten met WE Once Were One.

En dat loog er niet om. Het begon al met dit beeld. Vol verwachting ( want ging het daar niet om ? ) werden wij langs een opsomming van geslachtsdelen, bevruchtingen, baarmoeders en geboortes geleid. Waarbij de dierlijke aspecten van de mens als fluisteraars op de schouder meereisden

Soms was het anatomisch heel helder. Soms werd de ( loop-? ) neus met de penis verward of dook er uit de bossages een originele vagina op. Ook waren er losgeraakte tongen op een stalen balk. Gelukkig vroor het niet in de zaal. Er was echt voor elk wat wils.

Wat mij bij binnenkomst opviel van de zoetige geur van gehakt linden. Een uitnodiging om die van dichtbij te ervaren. Dus besnuffelden wij deze meneer en inderdaad: de verse geur....niet van sandel-, maar lindehout. Het moet gezegd: Femmy is een uiterst bekwaam beeldhouwster Opvallend is wel - en wellicht ook logisch gezien de beelden - dat zij een zachte houtsoort gebruikt.

Een verdieping hoger wachtte ons weer iets heel anders: Het Stedelijk Schiedam staat bekend als een "Cobra-nest" en daarin past het werk van Antoon Rooskens perfect. Het is de weerslag van zijn reizen door Noord- en Oost Afrika, IJsland en Groenland en Italië. Het maakt in hem een unieke wonderlijke wereld los, die te zien is in zijn werk. De wezens verschijnen veelal tegen een donkere achtergrond.

En natuurlijk kon een Appeltje voor de dorst niet ontbreken : een Karel Appel pur sang.

Vol van indrukken werd het tijd het museum te verlaten. Een mooie mix van allerlei werelden. Bravo Stedelijk Schiedam. Goed gedaan ! Met een laatste blik op de wat herfstige Lange Haven gingen we naar huis.

 

Rotterdam, Henk van der Veen, 22 februari 2023.

P.S. De Schiedamse parkeerwacht ziet er zo uit: