Abdij Onze Lieve Vrouwe in Oosterhout.

 Abdij Onze Lieve Vrouwe in Oosterhout.

Enige tijd geleden vroeg een goede vriendin of ik haar zou kunnen ophalen na afloop van de schrijfcursus "Gezegende dagen" in een abdij van de Benedictinessen in Oosterhout. Prima en tegelijk ben ik dan nieuwsgierig naar deze abdij. Veel vroegere kloosters zijn tegenwoordig gemeenschap / cursuscentra ( De Weyst in Handel ) of conferentieoord ( Samaya in Werkhove ), terwijl de oorspronkelijke bewoners naar elders zijn verhuisd. In Zundert bezocht ik vorig jaar nog een abdij oude stijl van de Trappisten.

Deze Onze Lieve Vrouwe Abdij wordt nog altijd bewoond door de zusters Benedictinessen. Vroeger, in Frankrijk, heetten ze "Monialen de Wisques". In 1901 echter werden zij gedwongen daar te verdwijnen in het kader van de secularisatiepolitiek uit 1901. Zonder die politiek zou mijn vriendin hier nu niet hebben kunnen schrijven. 

Rond 11.00 uur vertrok ik van huis in de verwachting dat ik eerst nog een kleine boswandeling zou kunnen maken. Eerst even langs het klooster om te zien waar het was en of daar een bos zou zijn. Dat was niet zo en dus spoedde ik mij naar de Natuurpoort een aantal kilometers verderop. Ik was niet de enige. Op de enorme parkeerplaats stonden honderden auto's ( hoezo natuurpoort ? ). Ik glipte rechts langs de verkeersregelaar in de hoop verderop meer geluk te hebben. Parkeren kon echter nergens en er schoten zwermen mountainbikers links en rechts langs mij heen. Uiteindelijk kwam ik op een soort van vuilstort tot stilstand voor de lunch. Ook daar massa's bikers en een jonge dame die geruime tijd bijna met haar buik op mijn zijraam hing. Scrollend natuurlijk.

  In deze wat rommelige ambiance smaakte mijn vers gezette koffie en mijn broodje tonijn zeker niet slecht, maar liever zit ik in de natuur van Meer. Het teveel is daar een stuk minder. Na de lunch had ik nog wat tijd om een stukje te wandelen tussen de .............die op een grasveld in een soort draaimolen reden. Soms luid roepend. Enkelen gaven aan misselijk te zijn geworden. Bij onderzoek liep ik hier in het grootste bikers-parcours van Nederland. Ik besloot het veld verder in te lopen en belandde op een golfparcours........

 

Dan maar wat eerder naar de abdij. Rond 13.00 uur kwam ik er aan en besloot gelijk op verkenning te gaan. De zo geroemde tuin was dicht, maar de kerk en het gebouw waren open.......en er was niemand te zien. Stilte, wierook, sobere vormgeving. Ik kwam weer thuis. Welkom geheten door een levensgrote Onze Lieve Vrouwe.

De kerk was er een van soberheid en eenvoud. De ruimte was stil. Een verademing. Alleen het orgel deed nog denken aan vroeger. Het tabernakel was in dit geval een zuil met daarop een gouden kist. ook heel passend in dit interieur.

Bij het verlaten van de kerk verscheen een zeer vriendelijke en nieuwsgierige zuster. Ik meldde het doel van mijn aanwezigheid en complimenteerde haar met de sfeer binnen. Tegelijk keek ik verliefd naar de touwen die uit het plafond kwamen ( een ondeugende jongen meldde zich ). Kun je daarmee de klokken luiden ? vroeg ik speels. Dat klopte, maar het was er niet de juiste tijd voor..........dan maar een foto.

Nog een mooi detail vond ik de crucifix en de doopvont ? Of vermoedelijk het bekken met wijwater voor de zegening bij binnenkomst.

Omdat er door de cursisten nog gegeten werd besloot ik de gang in te gaan met aan weerszijden religieuze hebbedingetjes. Ik ging voor de bijl : kocht kooltjes en een potje wierook ( zien eruit als gekleurde kraaltjes ) om thuis nog eens een vroegere beleving te scheppen.

Ook waren er mooie kaarten met een hoog engelengehalte in kleur en beeld. Bij het afrekenen stond eerlijkheid en verantwoordelijkheid voorop: ik kon gewoon in de kas om te betalen. Nog wat verbaasd meldde ik het toch nog even aan een voorbijsnellende zuster die elders een bloemenhulde ging verzorgen.  

En toen werd het tijd om naar huis te gaan. Mijn vriendin vertelde honderduit over haar ervaringen van het weekend. En dan heeft ze ook nog geschreven. Na een soepele rit kwamen we thuis. Het was weer mooi geweest.

Diezelfde avond brandde ik een kooltje met wierook. Dat werd schril onderbroken door het brandalarm dat niets leek te begrijpen van deze oude herbeleving.

Henk, 12 februari 2023.