Rotterdam Art in De Van Nelle fabriek.

 Rotterdam Art in de Van Nelle fabriek.

Het kostte wat innerlijke discussie of ik wel of niet zou gaan. Vermoedelijk zou het er heel druk zijn op zaterdag en deze keer had ik geen vrijkaart. Ik besloot er een last minute van te maken en boekte om 10.15 uur een ticket van 22,50 euro. Nu hielp wel mee dat ik nog nooit ( schande ! ) als Rotterdammer in of nabij deze fabriek was geweest, die op de Werelderfgoedlijst staat.

De optie om voor 12,50 euro een paar uurtjes te parkeren liet ik aan mij voorbij gaan. In plaats daarvan zocht ik een plekje bij het kasteel van Sparta. Daar kon ik eenvoudig boeken ( zone 510 ) en reed vervolgens terug naar de rand van deze zone op een ( flinke ) steenworp van Van Nelle. Ik was niet de enige. Integendeel een grote stroom liefhebbers begaf zich naar de ingang. In de garderobe was het zo druk dat er extra zuurstof nodig was. Met ingehouden adem, jas aan, spoedde ik mij naar de expo-ruimte. Daar was nog plek. Zelfs om te fotograferen ( nou ja, beetje geduld was wel nodig ).

 

De hal was verdeeld in kleine of grotere ruimtes. Het zag er allemaal wat goedkoop uit. Vermoedelijk noodgalerietjes. Maar ja, ik was hier natuurlijk niet bij de PAN in de Rai of de TEFAF in Maastricht. Ik vond het er allemaal "effe snel ingericht" uitzien. Wat rommelig ook. Net als het aanbod. En allegaartje van van alles en nog wat. Soms kwaliteit, maar ook veel gebroddel ( zoals dit thuishulp-concept ). Vrij naar Joseph Beuys. Ga er maar aan staan.

Ik probeerde de grote instroom wat voor te blijven door naar achteren te gaan, waar ik een alleraardigst gesprek had met een dame, die benieuwd was waarom ik dat ene werk bij haar fotografeerde. Ik vertelde haar dat ik er een "doorstroming" in zag ( een thema waar ik zelf momenteel mee werk ) en een ruggengraat. Ik adviseerde haar het werk aan te bieden ( verkopen mag ook ) aan een chiropractor. Dat leidde tot een gulle lach. Het doel van mijn reis kreeg zo ook meer invulling.

Associaties volop. Zo zongen wij donderdag op het wereldkoor Roots het lied:  Another man gone done. He had a long chain on. I didn't know his name. Het kwam onmiddellijk op bij dit beeld.

Na het gedeeld te hebben met mijn mede-bassen stuurde Theo deze door.

 

Johnny Cash zingt het lied overigens op een speciale manier. Het langzame, zich steeds herhalende werken aan de spoorlijn wordt voelbaar. 

Het deuntje neuriënd vervolgde ik mijn weg. Langs de dame die denkt een gloeilamp te zijn. En een verliefd stel dat dacht naar de bewegende sterrenhemel te kijken

Voor wie liever de zon inging was er een uitbundige parasol of een prachtig gebit, waarbij ook aan het keelgat gedacht werd. En vegetariër zo te zien.

Ja, er was alom geëxperimenteerd. Soms op het onzinnige af. Zo kon je voor 50 eurocent 3 proppen papier naar blikjes gooien. De mislukking stond van te voren vast. Heeft met zwaartekracht te maken, vermoed ik.

Ook de keramiek was niet meer wat het geweest was. Vormloos geknoei met klei en glazuur, nou ja er was een kobaltblauw vogelkopje dat net voor 3500 euro van eigenaar had gewisseld.

Gelukkig was er ook iemand die met karton had gewerkt. Ook hij of zij had de jas mee naar binnen genomen. En dan was er ook nog erotiek in rozenkwarts. Altijd cool zoiets aan de muur.

Ik kreeg plots een groot verlangen om naar buiten te gaan, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. De weg terug naar de ingang had iets van zwemmen tegen de stroom in. Heel druk en veel mensen konden zo te zien ook hun draai niet vinden. Zgn. draaikolkjes. Ze waren er volop. Zich niet bewust van hun omgeving. Hoogstens meestromend met de vleesgeworden rivier.

Tsjonge ! Ik leek helemaal niet enthousiast meer, alhoewel: dit vond ik nog wel leuk.

Buiten was er ook genoeg te zien, zoals deze comfortabele tent met kachel. Dit sprak mij wel aan. In ieder geval meer als de tent ernaast ( inclusief Roodkapje ).

Het laatste wat ik van deze expositie zag ( je kon er gewoon niet om heen ) waren 2 vrouwenbenen. Volgend jaar de rest, dacht ik. Alhoewel. Ik laat dit rariteitenkabinet volgend jaar en ook de jaren erna aan mij voorbij gaan. Ik heb mooiere beurzen en presentaties gezien.

Op weg naar de auto liep ik ook nog verkeerd ( mijn auto ver voorbij tot ik bij de betaalautomaat bij Sparta aankwam ). Ik besloot deze vergissing te zien als een bijdrage aan Rotterdam Art.

Daarna was er verse koffie met vers gebakken brood. Heerlijk, vakmanschap !

Henk, 11 februari 2023.