Wonderfull Things in de Kunsthal.

 Wonderfull Things in de Kunsthal.

Ik was al een tijd niet meer in de Kunsthal geweest. In het verleden waren er regelmatig grote en spraakmakende tentoonstellingen. Na de lockdown periode werd het allemaal wat minder. In ieder geval niet genoeg om langs te gaan. Vanochtend echter wilde ik weer een poging waren omdat mij via de Nieuwsbrief Wonderfull Things beloofd werden.

Ik was vroeg uit de veren, parkeerde mij auto bij de Voorschotenlaan en vervolgde mijn weg met de metro. Het eerste Wonderfull Thing viel mij onmiddellijk op: het Erasmus MC had een dependance op het dak van het Depot. Uit de verte leek het ook een beetje op de Akropolis.

Door naar de Kunsthal. Ik wandelde er om kwart voor 10 binnen. Te vroeg dus, tijd voor een kopje koffie. Het eerste dat uitgeserveerd werd. Ik kwam ook in een lege garderobe en op een kraakschoon toilet. Ja, vroeg opstaan heeft zo zijn voordelen.

In de grote benedenzaal is de kersverse tentoonstelling van Tim Walker, een fotograaf met een ongebreidelde fantasie, een meester in het dagdromen en het samenstellen van ongebruikelijke voorstellingen die hij opbouwt.

Reeds als jongetje zette hij in de tuin van zijn grootouders voorstellingen in scene. Hij bouwde een eigen wereld en fotografeerde die. Doel: mensen te raken. Blijkbaar liepen er ook veel muizen rond op de boerderij.

 Hij reist veel en maakt ook daar opmerkelijke foto's, zoals deze met de monniken of de Arabier die de woestijn in gaat om te gaan skiën.

Voor Tim is het hebben van een camera een reden om te reizen en te vertrouwen op dat ene bijzondere moment dat dingen samenvallen in een niet verwacht beeld. Een van de plekken waar hij veel inspiratie vond is het Museum van Victoria en Albert in Londen. Het brengt hem o.a. tot deze glas-in-lood ramen, die in een donkere ruimte geëxposeerd worden..

 Meer dan absurde composities zijn volop aanwezig. Soms werkt hij met modellen, maar geleidelijk wordt hij zelf ook model in zijn fantastische wereld, die doen denken aan een hogere vorm van Carnaval. Of de Gay-parade.

De beelden op zich spreken mij niet echt aan. Te absurd, teveel, overdaad alom. Wat ik wel mooi vindt is de manier waarop de expositie vorm heeft gekregen, met steeds verschillende kamers / ruimtes voor weer andere belevingen. Deze Rubens-achtige foto kreeg ik helaas niet goed in beeld. Mooi in haar overdaad.

Heel apart is de compleet roze kamer ( hier niet zo te zien ). Het weerspiegelt een "Box of Delights". Een geheime, diep persoonlijke wereld, waar men zich thuis kan voelen, met zijn of haar geheimen. Een ruimte van vrijheid ook.

Op de foto's is een extravagante James Spencer te zien die zijn vrijheid bevecht door te verschijnen in uitbundige vrouwenkleren. Arme ouders. In het midden van de zaal : een gouden sleutel van een box vol geheimen.

Sommige mensen hebben zoveel geheimen, dat er meer nodig is als een doosje.

En dan wordt ik wakker: dit vind ik interessant. En foto van het Tapijt van Bayeux ( Normandië 1066 Willem de Veroveraar ). Een foto van 56 meter lang ( de langste ter wereld ) , afkomstig uit het Victoria en Albert Museum. Walker maakt er aan weerszijden zijn eigen versie van. Die boeien mij niet . Bayeux wel.

En dan kom ik op het einde: Een rose kamertje met een lief meisje met allerlei leuke en peperdure hebbedingetjes. Zij past zo in deze winkel en ik spreek haar aan. Zij vind het hier leuker dan in de zalen, maar is wel nieuwsgierig naar wat er te zien is. Daarvoor was nog geen gelegenheid, nou ja even om de hoek kijken had zij wel gedaan. Ik vermoed dat ze het heel mooi gaat vinden.

Intussen schijnt buiten de zon. Het Museumpark ligt weer voor de zoveelste keer op de schop. Wat maken ze hier in Rotterdam toch op een hoop plaatsen een puinhoop. Ook rond het Depot.

Ik besluit ook nog even te gaan kijken naar de tentoonstelling over design van vrouwen. Hij doet mij denken aan Piekfijn. Al is daar meer te zien. Ik ben er even snel weg als dat ik er binnenkwam. Heel veel stoelen, maar geen een om op te zitten.

Via een schuin pad zoek ik mijn weg naar de uitgang. Daar is heel veel kindergeduld te zien: allemaal beschilderde stenen. Het ziet er vrolijk uit. Lang leve de eenvoud ! Ik was er aan toe.

Als ik het pand verlaat vraagt een jonge suppoost hoe het binnen was. Ook hij heeft het nog niet gezien. Ik roem de indeling van de kamers, de aparte foto's en ook de overdadigheid van het heel heel veel. Hij is blij met deze feedback en wenst mij nog een mooie dag. Ik nestel mij in het stille en verstilde Rosarium in de zon. dat is heerlijk. Ik wil een roosje plukken, maar die wil niet mee. Geknakt blijft ze achter. Zou er toch agressie in de foto's gezeten hebben ?