Trompenburg huivert.

Trompenburg huivert.

 Of ik zin had om naar de tuin van de huiveringen te komen, vroeg Marian. Ze overhandigde me een mooie huiveringwekkende folder, waarop zichtbaar werd waar en wanneer.

Het werd 24 april in de Tuinen van Trompenburg & Arboretum en dat was relatief dichtbij. Rotterdampas mee en voor het eerst stapte ik hier binnen. Het was een gezellige drukte en er was niets dat mij deed huiveren, alhoewel......

Vanachter de begonia's zag ik een witgeschminkte man staan die mij nogal speciaal aan keek. Even later werden wij door hem ( met gitaar ) en met een zwartgevleugelde dame meegenomen naar een boom van vergetelheid. Hij zong dat hij niemand meer kende en over zinloosheid. Tijd dus om verder te gaan.

Gelukkig stemden de prachtige rose bloemen mijn ziel weer mild en dat was hard nodig. Een soort van travestiet die alsmaar lonkte, een Hans en Grietjeheks, een boomman die niet door zijn geliefde gezien wordt ( zweverig type, die geliefde ) en een man die het ook moeilijk had terwijl hij tegen een boom zat en musiceerde.

Kortom: een en al ellende.

Wat kan natuur dan troostend zijn. Gewoon wat waterlelies , 2 verliefde schildjes en een waterkipje.

Het is de mens die het zo troosteloos maakt. Een man die dáár niets mee te maken had, was bezig met een boottochtje. Dat viel niet mee. Het water stonk en hij was knap humeurig.

En dan was er nog een optocht waarbij een bruidsjurk ter grave werd gedragen, terwijl Dona Nobis Pacem werd gezongen. En oei wat zagen die vrouwen er slecht uit. Een vrouw die op Johnny Depp leek, sloeg op een trommel. Eenmaal hadden wij oogcontact en waren onze zielen een moment verbonden. Bom Bom. Mooi hoor !

Nu deed Marian zelf ook mee en dus keek ik elke keer vast even om een hoekje of ik haar kon zien. Op een gegeven moment hoorde ik haar wel. Mooie klaagstem. En ja, daar stond zij ( die met dat kleine openingetje ) samen met haar zusters van smarten. Heel multi-culti ook.

Toen ze dichtbij kwam huiverde ik, omdat ik haar ken van de vrolijk gebloemde bloesjes die zij op het koor draagt. Zij zingt daar ook anders. Maar goed er is geen reden tot klagen op dat koor.

En nadat we 3 culinaire heksen voorbij waren en een vriendin van Herman Brood ( drank en drugs en hese stem), werd het wat ludieker in de tuin.

Een speciale groep elfjes was hier neergestreken en de oude wijze elf sprak zo wijs, dat ik het niet kon onthouden. Er kon na alles wat ik gezien had gewoon niks meer bij.

Kom dan maar mee ,zei onze zwartgevleugelde gids, die ook nog een horloge vond en zo belandden we in een hemel met muziek, een Griekse godin, appelgebak en 2 vrouwen, waarvan ik me afvroeg hoe die in godsnaam in de hemel waren gekomen.
( Miss Desinteresse en haar zus, weer ellende dus ).

 Na dit hemelse muzikale intermezzo zocht ik nog enige tijd bezinning en stilte in de tuin, de huiveringen van mij afschuddend. Morgen zou alles weer zijn zoals het was...................

Lekker weer, puur natuur en geen heks in de buurt. Tof !