Durbuy en Ardennes.

Durbuy en Ardennes.

 

Ik wil wel een weekje op vakantie, zei Inge. Die gedachte had ik ook en dus waren we het snel eens dat onze ( niet al te verre ) reis naar Durbuy in de Ardennen zou gaan. Een midweek tussen de groene heuvels.

Nadat we de sleutels hadden afgehaald reden we naar de voet van de oprit. Dat zag er steil uit en wat we nog niet wisten was dat er bovenaan een bocht kwam met een nog steiler stuk en dat we dan geforceerd links af moesten slaan, omdat rechtdoor nog steiler was.

Het stond niet in de folder.

Boven wachtte ons echter een groot vrijstand huis temidden van de bomen. Achteraf bleek dat we op de top van de berg zaten.

 Een groot terras, 3 slaapkamers, een comfortabele badkamer, een grote lege vliering en een ruime lege kelder. Kortom: aan ruimte geen gebrek.

 

 

Door van tevoren slim te winkelen hoefden we ook geen boodschappen meer te doen.
Zo kochten we "gouden boontjes" van 7 euro per ons. Gelukkig hadden we daarvoor goedkoop getankt.

 De vakantie kon beginnen. Op het terras, met uitzicht over het dal en rondom zingende vogels, die duidelijk veelvuldig geoefend hadden.

Na een wat onrustige nacht vol van natuurgeluiden gingen we naar de plek waar we met Rik en Agnes hadden afgesproken. Zij waren inmiddels al bekend met het kasteel waar de Hare Krishna beweging zich ooit gevestigd had. Radhadesh.

De sfeer in het chateau was zoals te verwachten heel relaxed en omdat het etenstijd werd nestelden we in in het restaurant/ paviljoen om te lunchen.

 Het betrof een uitgebreide vegetarische schotel, die je heel of half kon bestellen en dat zag er zo uit:

Tijdens de wandeling over het terrein maakten we kennis met 2 heilige koeien die een soort van luxe accomodatie hadden waarin zij lagen mooi te zijn.

 Bij het oplopen van een heuvel werden wij bij elke bocht welkom geheten met wijsheden uit de Baghavad Gita, onderdeel van de Mahabatharadja.

Het geheel leek veel op de christelijke kruisweg, al ging het niet om lijden maar om verlichting ( meestal na het lijden ).

 De Krishna's hadden wel het lekkerst voor het laatst bewaard: de mango-taart was ongelooflijk verrukkelijk en daardoor verlichtend.

En nadat ik Agnes nog even vereeuwigd had met een hindoestaanse god, gingen zij terug naar Rochefort en Antwerpen.

Achter het huis was een grote speel - en barbequeplaats. Die wilde ik wel even verkennen totdat een teek op mijn arm aangaf dat ik beter kon gaan douchen en binnen blijven.

De oprit op gaan was niet alleen een uitdaging, naar beneden was nog bonter. Ik begon achter het huis op een grote bobbel, die mij aan een zwarte piste deed denken. Daar moest ik overheen zonder kantelen. Daarna hoefde ik alleen maar te remmen.

 Op woensdag was het tijd voor een boswandeling met een geleende kaart die we niet helemaal snapten, maar die wel een aardige indicatie gaf.

 Het was warm en de lunch onder de bomen was heerlijk, maar een siësta lonkte.

En toen ontstond er een ongelukkig moment, waarmee we uiteindelijk in het Prinses Paola ziekenhuis in Marche en Famenne terechtkwamen.

 Dat vroeg om ons beste frans en verhinderde dat we hadden kunnen souperen.

Bij de eerste hulp zag ik al een flyer van MacDonalds en zo gezegd, zo gedaan:

 Het uitzicht op de Carrefour in de ondergaande zon vond ik ook heel sfeervol.

 Inmiddels werd het de vierde dag en hadden we Durbuy nog nooit gezien. Dat zou heel druk en toeristisch zijn, maar toen wij er kwamen was het er muisstil.

Hier en daar een varken voor de ramen.

Of een militaire oefening bij de Horst van Durbuy.

Ook was er een mooi chateau langs de Ourthe. Alles lag er stil en goed verzorgd bij.

Op de agenda had ik kanovaren staan ( oude liefde ), maar dat zat er vandaag niet in. 

Kijken naar het geworstel met boot en stroming was overigens ook leuk.

En terwijl Inge een wandeling langs de Ourthe maakte wierp ik mij op een fotosessie van de plaatselijke waterwerken.

Die avond was het wat kouder op het terras. De dag van 27 graden werd vervangen door een van 17.

Het uitzicht was er niet minder om.

En de vogels ? Die zongen gewoon door.

De volgende dag begon zonder stroom, maar met wat kampeerspullen en een verlengd verblijf kwam het toch nog goed. Nog een keer over de bobbel hangen en dan de helling af. Terug via Luik en een heerlijk vers brood. In Bergen op Zoom kookte Inge er nog even op los en met een warme knuffel reed ik door naar Rotterdam aan de Maas.

 Oh ja, die vlinder. Hij voelde zich erg thuis bij ons.