De tijd stond weer stil in Bourguignon..

Nadat ik - uitgesproken op 1 april - een schildercursus in de buurt van Laon in Frankrijk had geboekt bleek een hinderlijke bacterie van het "lekker lang doorzeur type" de realisatie ervan half juni onmogelijk te maken. Annuleren dus.

En er was meer. Na deze week zou ik doorreizen naar Bourguignon Les Morey, alwaar ik met Jaap bij Eric en Jenny een gastronomische relaxweek zou gaan doorbrengen. In de loop van de week na de annulering herstelde ik zodanig dat ik uiteindelijk de gok wilde wagen: en route en France.

Dat viel niet mee en niet tegen en zo belandde ik op vrijdag rond 17.00 uur op de camping.

Het landschap en de dorpjes zagen er precies zo uit als ik ze vorig jaar en de jaren daarvoor had achtergelaten. Ruim, stil met zuivere lucht. Ja, hier in Bourguignon staat de tijd gewoon stil.

Het uitzicht vanaf het terras was er ook nog steeds, net als de gastvrije ontvangst van Eric en Jenny.

Nou ja, niet alles was hetzelfde. Het huisje boven aan de weg was eindelijk af en lag te stralen in de zachte avondzon. Het lag er zo aantrekkelijk bij dat ik er ter plekke in wilde gaan wonen.

Dat was echter niet de bedoeling en dus genoot ik nog even van onder mijn partytent - die gezegend werd door een zeer korte, maar heftige hoosbui - van de ondergaande zon. Alle stress viel van mij weg. En alle bacteriële rest-elementen verlieten spontaan mijn lichaam.

Heerlijk dus, net als de eerste maaltijd op het terras.

Na een mooie eerste nacht buiten slapen, nou ja in de auto, na een aflevering van Mad Men 7, verwelkomde de zon mij door de Malkiaanse gordijnen.

Later die dag kwam Jaap aan op de camping en ook voor hem was het een feest van herkenning.

In de dagen daarna doorkruisten wij de regio van Jussey ( geen kip te zien ), Bourguignon-les-Bains ( koffie met gebak en kunst ) en Liez ( Elzasser Flammkuchen ).

Vesoul ( kip eten bij Leclerc ), Besancon ( varen over de Doubts ) en tal van kleine onbeduidende dorpjes.

 Meerdere pogingen om te gaan zwemmen in het Lac de la Liez mislukten door de frisse watertemperatuur. Desalniettemin konden we er heerlijk lunchen en ook het bier mocht er zijn.

Om de fysieke conditie toch op peil te houden hielden wij intense wandelingen door bossen en velden. Op een zeker moment kwamen wij op het hoogste punt waar Maria ons opwachtte. Gezellig.

 Dat werd het begin van een spirituele reis langs de vele kerkjes. De meesten waren niet prettig om in te vertoeven, maar in één voelde ik mij zo thuis dat ik niet kon nalaten een korte preek te houden. Er werd aandachtig geluisterd.

En na een avond met Jaap aan de piano, zuidamerikaanse evergreens te hebben gezongen en een diner aan huis met zalm en nieuwe aardappelen was het tijd om afscheid te nemen.

Het was een mooie week geweest.

Met het vertrek van Jaap en het bijboeken mijnerzijds gebeurde er iets merkwaardigs. Iedereen ging Jaap achterna. De kamers en de camping liepen leeg.

Eric zag het ook en troostte zichzelf en mij met een biologisch zeer donker, zeg maar duister, biertje. Mijn meditatieve week kon beginnen.

Gelukkig was Aja altijd in de buurt ( behalve als-ie weer als een dolle het struikgewas of een konijnenhol in dook ) als ik eens besnuffeld of omringd wilde worden. Of als ik wilde aaien. Hij voelde heel goed wat ik nodig had. Knappe hond.

Ook knap waren de dames van iets verderop. Eentje was wat verlegen, maar dat mag als je altijd maar staat te grazen in de stilte.

Ze hadden bij het hek een soort tap. Door met hun neus te drukken kwam er mineraal bronwater spontaan naar hen toe.
Zouden ze in het café ook moeten doen. Werkt heel doserend.

Uren bracht ik door in de stille bossen, tussendoor genietend van al het goeds en lekkers dat ik dagelijks bij de Colruyt in Fayl Billot kon aanschaffen.

De verse bruine stokbroden met veel zaden waren een noviteit.

Een goede.

Tussendoor bezocht ik locaties als Pesmes en de oevers van de Saone, waar goedvoorziene Hollandse pensionadas hun bootjes ( boten ) afmeerden.

 

Ja, er viel veel te genieten. Voor het eerst zag ik besprenkelde bosuitjes en sla.

Naar ik later hoorde was dat om de groente fris te houden, maar eenmaal buiten vielen ze gegarandeerd te prooi aan ultieme verslapping.

Geleidelijk ontstond de behoefte aan wat meer aktie en zo besloot ik behalve een voortreffelijk afscheidsdiner bij Eric en Jenny, de excursie te maken die vorig jaar mislukte: naar Lavigny.

Daar maken ze biologische kazen en bieren van een ultieme smaak en kwaliteit en ja, zoiets neem je dan ook mee naar huis.

Het was weer mooi geweest. Na een voorspoedige en vooral snelle terugreis wist ik wat ik achter mij had gelaten en smeedde gelijk een plan dat ik nog wel een keer terugwilde. Liefst dit jaar.

Ik ga het zien.