Afgelopen woensdag ben ik binnengelopen in de Kunsthal. Daar is momenteel een expositie van bijna 100 schilderijen, pastels, tekeningen en bronzen beelden van de Columbiaanse kunstenaar Fernando Botero ( 1932 ).
Na eerst bij de kassa geringd ( polsbandje ) te zijn loop ik meteen tegen zijn eerste brons aan. Hoe kan het anders: een dikke dame.
Zo te zien heeft zij zich bij de feiten en de zwaartekracht neergelegd. Heel aanraakbaar ook.
Echter al snel word ik afgeleid door een aantal schilderijen die door Renaissanceschilders beïnvloed zijn. Piero dellaFrancesca, Da Vinci en anderen.
De Mona Lisa is er door Botero een stuk gezelliger door geworden en heeft tegelijk ook iets kinderlijks.
Botero richt zich echter niet alleen op dames. Neen, het hele maatschappelijke scala komt voorbij, zoals deze hoogwaardigheidsbekleder met hulpje.
Sinterklaas met Zwarte Piet ? Er is in ieder geval duidelijk sprake van hiërarchie.
De meer wereldse kant mag er ook zijn. Gewoon gezellig op een te klein bed.
Grote volumes kun je zeker ook terugvinden in het centraal geplaatste paard. Qua grootte geschikt om Troje in te nemen ( dan wel met slanke types erin).
Fernando heeft zo te zien meerdere vrouwen gehad die hij vereerde.
Ja mogelijk zelfs aanbad.
Ja mogelijk zelfs aanbad.
Aureool boven hun hoofd gekoppeld aan zeer wereldse namen. Zijn zogenaamde Santa's.
Zijn heldinnen. In het midden de Heilige Dorothea, een krachtig type.
Wonderlijk is ook dat deze feestende mensen in hun gezoichten niets verraden van het "Celebrate Life", zoals deze expositie heet. Het lijkt gezellig, maar is het dat ook ?
Even verderop is dat dan weer wel het geval: de acrobates, die mij meteen doen denken aan de bewegende dikke dames van Niki de St.Phalle en Yvon Krabbendam - Boogert. En die van ondergetekende.
Circus, deze veelkleurige wereld met de daarin verschijnende types doet heel Zuidamerikaans aan.
Soms roept het beeld ook absurditeit op: Hoe kan deze welgevormde dame gebruik maken van het toilet ? De toeschouwer vraagt het zich ook af.
En wat te denken van de lichtheid van deze ballerina. Komisch, lichtvoetig, met een dikke knipoog
Heel aandoenlijk is het portret van zijn moeder, Botero als kind ( links ) en zijn broertje en zusje.
Een sfeerbeeld uit zijn jeugd.
Zijn laatste werken bestaan uit 3 grote doeken waarop bolle vazen met nog bollere bossen bloemen, zeer gedetailleerd uitgewerkt.
Al met al een aanrader om gezien te hebben.
Fernando bedankt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten