Zomercolumn: les animaux.

Zomercolumn 1 : les animaux.

Tijdens mijn verblijf In Rochefort maakte Agnes mij regelmatig attent op de herten overal om ons heen, zoals dit grote redelijk onverschrokken exemplaar.

Zij nam mij ook mee naar een ontdekjehert- torentje vol mooie herinneringen in de buurt van de Lesse.

Dat zag er dus allemaal heel onschuldig en vol verwachting uit. 

Hoe anders verging het mij in de wouden van de Haute Saône:

Het scheelde een haar. Een hertenhaar. Weliswaar een van ongeveer een meter lang, maar toch. Ineens vanuit het niets sprong de ooit door mij bezongen kleine ree ( had ik haar niet zo gezegd op te passen in het groene woud ?) voor mijn rijdende bumper.
Alle Selvera's nog an toe !
 Ik zou haar geraakt hebben, maar het roodbruine lijf plooide zich zo naar links dat zij en mijn koplamp onbeschadigd bleven. De schrik zat er bij ons beiden goed in.
En wat zou de meneer van de Dacia hier van zeggen ?!

Ja, ik zit al een paar dagen in de natuur en dan krijg je dit soort dingen. 
Gewoon lekker in het groene bos, het groene water of op het groene gras.

Zoals de 3 teken die, hoe afdekkend ik mij ook gekleed had, kans hadden gezien zich in mijn linkerbeen, -arm en lies in te graven.

Die lease-take was een lastige klant, die zich grondig in een fraaie en nooit eerder betreden plooi verschanst had. Tot op heden weet ik niet ook of ik 'm helemaal exit heb, maar mijn best heb ik gedaan. Ik noem hem Tsipras.

De tweede en de derde gingen soepeler....tangetje erop en eronder en draaien maar. 

Inmiddels hoopte ik een steekvlieg gedood te hebben, die mijn enkels bezocht. 
Vliegen in alle soorten en maten. Liefdevol plaatsnemend, klierig vervelend, mijn verse thee induikend of gewoon rechtstreeks met een naald mijn kwetsbaarheid in.

Vliegen waren er vooral als de wespen in de wespenval ( dankjewel Jenny ) waren gekropen. Dan zat er niets anders op dan ze weer los te laten ( nogmaals dankjewel ). Snel was het dan gedaan met de vliegen en zaten we gewoon gezellig tussen de wespen.

Ja dat is de natuur.

Hoe aandoenlijk was ook het voor mij uitlopen van een wezel, alsof zij mij de weg wilde wijzen naar de camping. 

Heel anders dan de  wilde kat in het haverveld ( naast het wietveld ) vanochtend, die er bij het zien van mijn inmiddels door de zon getaande gelaat met een dikke staart er als een haas vandoor ging.

Ja, ik heb deze periode iets met dieren.

Vooral ook als ik heel alleen door de bossen en de weiden loop.

Dan bekruipt mij soms de behoefte aan een intenser contact. Gewoon ergens bij aan schurken, zoals hier. Gewoon....gezellig. Piercing bij piercing.

Hoe lieflijk en gezellig soms.

Er zijn ook momenten van de harde aanpak:

Zo hing er weldra voor het slapen gaan een lichte barbequelucht in de Dokker. Een tweetal muggen, drie motten , een horzel en nog wat klein spul hadden zich gedurende de dag in mijn accomodatie verzameld in de hoop daar het licht te zien. 
Weliswaar een spaarlamp van 7 watt, maar toch.....

Dat lukte wonderwel, echter niet lang. Mijn elektroracket ( neem je je racket nog mee op vakantie ? vroeg Elly bij de laatste tennisbijeenkomst.... ). Met verfijnde techniek schakelde ik het ongerief uit.

Het werd een rustige nacht.

Op de laatste dag reed ik naar Lavigney, een klein dorpje waar grootse dingen gebeuren. Zo is er behalve een lama-farm ( tegen betaling te aaien en ja wie wil dat niet ? ), een zuivelbedrijf waar uitzonderlijke kazen gemaakt worden. En er is een bierbrouwerij waar natuurzuiver, eerlijk troebel biologisch bier wordt gebrouwd.  

Helaas .....op dit late, warme middaguur was alles gesloten. Enigszins teleurgesteld wilde ik het dorp uitrijden. Echter de weg was geblokkeerd door de oervorm van de Tour de France.
In een tempo wat wielrenners inmiddels totaal vergeten zijn passeerde het peloton.
Daarachter een ploegleider met gevoel voor humor ( C'est comme le Tour de France, nést-ce pas ? deed ik mijn best. Zijn gezicht met daarin de geschiedenis van Lavigny gekerfd vertoonde een brede smile. "Oui, oui, oui, klonk het bevestigend, terwijl hij aan zijn oortje friemelde ), niet in een flitsende auto, maar gewoon: te voet.
Ja hier staat de tijd stil. Ook als het peloton passeert.

Rochefort en Bourguignon - les- Morey , juli 2015.

Henk.

 

C'est l'âne qui rit".