Zomercolumn: de inname van Brielle.

dinsdag 21 juli 2015

De inname van Den Brielle en omgeving.

Onverwachts door een advertentie bij Buienradar kwam Brielle weer in beeld. 

Recent op bezoek in Vierpolders had ik de toren van de St. Catherijnekerk in de verte gezien, maar daar bleef het bij. Nu las ik iets over een bluesfestival op zondag.

En waar de blues is…….daar ga ik poolshoogte nemen.

Onderweg dronk ik alvast veel water. Tenslotte was ik vandaag een beetje Watergeus en het was zonnig, droog, warm en winderig weer. En ik zou ook nog gaan presteren.
 Dit in combinatie met een bezoek aan het strand van Oostvoorne, waar ik ooit in een inmiddels ver verleden  ( toen alles nog mocht ) met mijn nieuwe Renault 5 had vastgezeten. En dat terwijl het vloed werd.

Nog langer geleden -  ik kon toen al wel lopen – gingen we met het gezin een dagje Brielle doen. Iets met een processie en martelaren ? Of was dat Gorkum ? Flarden van beelden zijn er van blijven hangen. Tijd dus ook om mijn herinneringen op te frissen.

Mijn auto kon ik gemakkelijk kwijt bij Albert Heijn en een heer wees mij linea recta de weg naar het centrum en de St,Catherijnekerk, die helaas nooit was afgebouwd: verticaal en horizontaal.
 Het zag er goed uit: er waren exposities van Juke Hudig ( mij niet onbekend ) n.a.v. het boek Job en eentje over vriendschap. Daarnaast kon ik voor een euro de kerk bekijken en ………..de toren beklimmen ( wel op eigen risico ). De deal was snel gesloten.

En daar stond ik dan: aan de basis. 57 meter hoog en 318 treden. Gewoon beginnen dacht ik en tussendoor even op adem komen. Halverwege begon ik te verlangen naar het einde. Iets verderop vroeg ik mij af of een draagbaar hier te gebruiken was en of ambulancebroeders een goede conditie hadden.

 Bij trede 300 dacht ik aan een AID en reanimatie. Waar was ik aan begonnen ? Mijn hart was hoog in mijn keel voelbaar, ontsteeg mij voor korte tijd en was als eerste boven. Een bijzondere ervaring.

Na enige herstelfase was het uitzicht beslist de moeite waard. De toren was nooit helemaal afgebouwd ( gelukkig maar ), maar had wel een soort puntdak met daarboven een gouden schip, glanzend in de zon.

Na de fotosessie mocht ik weer naar beneden. Boven mij hoorde ik een kind roepen: Pappa ik word zo duizelig. Pappa was het ook. Het was hier net als in de Efteling. Het ziet er leuk uit en toch voelt het anders.

Een tikkie misselijk belandde ook ik bij prachtige pastels van Juke Hudig. Vrolijk waren ze niet en wat mij opviel was dat ik de enige “hond” was die ernaar keek. Ja het boek Job is niet trendy. En dan ook nog tussen de vele graven in de vloer.

Eenmaal buiten besloot ik een stukje van de wallen te doen en dat was mooi. Hier en daar een verdwaald kanon en een hermetisch afgesloten Kruithuys. Albert Heijn was wel open en zo reed ik Den Briel weer via de drukke en ook krappe uitgangspoort uit.

Terwijl ik in de auto The Beachboys met Good Vibrations opzette, spoedde ik mij naar het strand. Nou ja, er waren wat afgesloten wegen, maar uiteindelijk bereikte ik het Brielsche Meer. Tijd voor de lunch en verse homemade koffie.

Het strand aan het Brielsche Meer viel voor mij al snel af, want er werd veelvuldig hard in kinderen genepen, want het gekrijs was niet van de lucht.

Maar wat wil je met uitzicht op de Botlekbossen ?

Snel spoedde ik mij naar het zeestrand: groot, stil en heel veel eb ( Cornwall moet binnen bereik gelegen hebben ). Verder waren er wat kitesurfers die geen tijd hadden om te gillen: er moest bij deze wind hard gewerkt worden.

Ik besloot mij, ongeacht de duur, over te geven aan het eblopen. Ik waande mij in Normandië en de duinen waren nog slechts een streep aan de horizon. Hier moesten mijn schoenen uit en begon het water. In de verte lag een gele boei.

Normaal zwem ik graag naar zo iets toe, maar veel te zwemmen viel er niet. Wandelen dat wel.

Het opkomende water begon even later mij achtergelaten schoenen te bedreigen en ik keerde de boei mijn rug toe en liep richting vasteland, Een stukje via een natuurbeschermd strand………na afloop lukte het mij niet de kleverige olie van mijn anders zo frisse nageltjes te verwijderen.

Nog voor de avondspits bereikte ik het Ommoordse. De zilte zeewind zat nog in mijn snor, de olie aan mijn voeten, het mulle zand in mijn broek en schoenen.

Het was een mooie excursie 

( op die ene automobilist na, dat was echt een lelijkerd ).

Henk.

Surfin' U.S.A.