Deep River Quartet en / of Iris Hond.

Terwijl een nietaflatende strakke en vooral koude oostenwind op de ramen staat besluit ik mij te laten verwarmen in het Isala-theater in Capelle. Er zijn nog kaarten voor het Deep River Quartet. Voor mijn gevoel iets uit een andere tijd, maar als ik een cd draai loop ik het toch ook weer mee te zingen.
Geen gek idee om dat life te willen voortzetten.

 

 

De zaal is grotendeels gevuld en als de drummer van start gaat belooft het een feest te worden. En dat wordt het .........voor de pauze. Gaaf zangwerk, fijne songs, soms meezingen en klappen. Beetje minder is de sombere ( al veel gedragen ? ) zwarte kleding, die wat versleten overkomt. Een en ander wordt nog versterkt door het permanent geproduceerde lichte rookgordijn.

 

 

Na de pauze ( er lijkt geluisterd ) hebben de heren witte jasjes aan ( de rest blijft hetzelfde ), maar het wordt steeds meer : kijk eens hoe lang we het al doen, we doen het niet voor het geld, wij zijn idolen en ondertussen wordt het repertoire niet verfrissender. A wider shade of pale wordt geduid als iets voor de jongeren in de zaal ( 1970 ? ).

 

Zo krijg ik steeds meer het gevoel dat ik naar "iets" zit te kijken wat zichzelf reeds lang voorbij is gegaan. Het zingen is vakbekwaam en harmonisch, maar er ontbreekt iets. Alleen de leadzanger brengt regelmatig nieuwe bewegingen in zijn performance en ik gun hem een solo-carriere.
Na de rigoletto - georiënteerde toegift weet ik dat ik niet zal ingaan op : Dames en heren, tot de volgende keer.... Ik houd het voortaan bij de CD.

Toch gebeurde er deze avond nog iets verrassends. Voor de voorstelling kwam ik H. en L. tegen, die als ze niet thuis of op de tuin zijn, het Isalatheater bezoeken.
Altijd gezellig.
Na afloop lopen wij naar de parkeerplaats ( honderden plekken, waarvan de meesten inmiddels leeg zijn ). Maar zie: zonder het te weten staan we naast elkaar geparkeerd. En dat is toch opmerkelijk.....vinden wij.

Na een 4-stemmige nachtrust blijf ik "dat ene" missen. Al ontbijtend en zoekend besluit ik Jinek op zondag op te nemen - heb daar nu geen zin in en vind het ook een goed programma om terug te zien.
Als ik het aanzet zie ik op voorhand dat er deze ochtend geen felle discussies zullen zijn tussen Eva en de macho's. Ik zie Jetta Klijnsma, Martin Simek en de voor mij tot op heden onbekende Iris Hond.

 

 

Ik zie een mooie jonge vrouw in een goed verzorgde outfit die haar natuurlijke schoonheid ook nog versterkt  Prettig om naar te kijken, dat zeker.
Zij mijdt veelal de concertzalen en speelt het liefst op locatie. Zo zie ik hoe zij in New York met haar piano op een chassis wordt rondgereden. Spelend. De New Yorkers weten niet wat zij zien en reageren, verrast en uitermate positief.Zij vertelt ook hoe zij optreedt in de gevangenis of voor andere hulpbehoevenden.

 

Verfrissend: vanuit het cultuurpaleis het veld in. Roept herinneringen op aan 2 fantastische zangers die ik iets dergelijks in Parijs zag doen en voor mij een inspiratiebron werden.

 

Geboeid blijf ik kijken.

In de studio staat een vleugel waar Iris een klassiek stuk speelt: 2 delen: het voorgevoel en de dood.

Ik weet niet met wie ik dit allemaal deel. In ieder geval met Eva, Jetta en Martin.

De bezielde pianiste komt in beeld. Mij raakt het diep. Iemand zo in het Nu zien. Diep verbonden en verbindend.

Deep Iris Solo.