De terugkeer naar A Rigaud.

 Door de corona epidemie werd mijn traditionele jaarlijkse verblijf op de B & B - camping in A Rigaud, bij Eric en Jenny Horstman in Bourguignon Les Morey geblokkeerd. Daarna kwamen er meerdere redenen die een nieuwe gang naar deze fijne plek "voorkwamen": hitte, gezondheid en mijn vizier op Savita, een plek om te zingen, te schilderen en keramiek te beoefenen. Een oude vriend, die ik op A Rigaud jaarlijks ontmoette, kon de reis niet meer maken. En 630 km leek verder als voorheen. Het verlangen bleef. Tot mijn rijbewijs verlengd werd.

 Onverwacht of niet stuitte ik op het huis dat zij namens dorpsgenoten verhuurden en dat was in deze week van de meivakantie beschikbaar. De rest was met behulp van Eric snel geregeld.

Nu alleen de reis nog. Die begon op zaterdagochtend en leidde naar Buzancy in de Franse Ardennen, waar ik een plek op de camping La Samaritaine had gereserveerd. Ik werd hartelijk ontvangen en kon kiezen uit een paar plekken, waarbij ik mij steeds mocht verheugen in nietsdoende pensionada's die liever niet hadden dat ik voor hen kwam staan en zo ja: ik uitgebreid bekeken kon worden. Niet iets dat erg prettig aanvoelt.

Dus besloot ik in het buitengebied te gaan slapen en verder alleen het "luidruchtige" ( met name oudere heren ) sanitair optimaal te benutten.

 

 

 En zo kwam het dat ik de volgende ochtend mijn ontbijt in alle vrijheid en onbekeken kon genieten. Samen met mijn vriend de zon. Ook voor hem een kopje thee. 

 

 

Mijn reis ging  verder, veelal secundair. In alle dorpjes ( wat zij er toch veel in Frankrijk, moest ik wel terug naar de 30 km per uur ). Begrijpelijk en ook vertragend. Een stukje autoroute á 8,10 euro was dan wel even een verademing. En dan weer secundair. Tegen 16.00 uur kwam Bourguignon in zicht. Het dal lag er nog net zo bij als eerst. Mijn uitzicht voor de komende week.

 

Ik werd hartelijk welkom geheten door Eric en Jenny ( en dronk mijn eerste Kronenbourg in 5 jaar tijd ), maakte kennis met Marcel en Marion en zag Frits en Simone weer terug. Een muzikantencollectief. Veelbelovend en gezellig, maar eerst naar het huis.

 

Mijn auto kon er naast staan. Voor een snelle lancering dalwaarts ( deed het toch maar stuntelend achteruit ). Binnen rook het helaas als een palingrokerij. Een gevalletje van houtkachelmisbruik. Gelukkig konden alle deuren en ramen open en het plaatsen van een "lavendelbom" deed de rest.

De slaapetage was ondergronds ( wat een heerlijke stilte ), net als het toilet en de badkamer. Zag er prima en mooi en schoon uit.  Daar was geen paling gerookt. Wel ontdekte ik er later een adderachtige slang, die ik met de pook van de kachel naar buiten kon werken.

Dat vond zij niet leuk.

 

Op het terras was ruimte om te dansen, in de verte te kijken en ik ervoer weer de neiging om te willen vliegen. Gelukkig zat er hek voor.

 

Tijd voor de muziek. 

Tijdens het diner kwam de opening van het nieuwe restaurant "de  Groene Ster" ter sprake. Dat had op woensdag moeten gebeuren. Gaby, Jenny, Eric en Ronnie waren er helemaal klaar voor. Maar helaas de electriciteitsaansluiting zou pas 9 dagen later kunnen plaatsvinden.

Het idee ontstond om in select gezelschap de accomodatie toch te openen en deze muzikaal te omlijsten. Met Frits op sax, Simone zang en gitaar, Marcel zang en gitaar en Henk zang.

 

De volgende dag was het gelijk oefenen geblazen.

 

 

 

Daar kwamen mooie opnames van, maar helaas wilde YouTube ze niet opnemen i.v.m. muziekrechten. Dan maar wat korte impressies.

Simone, die op Koningsdag nog had gezongen bij de lintjesregen in Hengelo, had tussendoor een heerlijke remedie om onze stemmen soepel te houden:

 

 

De volgende dag verzamelden we ons bij "De Groene Kathedraal" ( kwam bij mij op - dit in verhoudingen met de ruimtes in de rest van het dorp ). Van buiten nog de oude gerestaureerde sfeer, binnen echter was een prachtige ruimte met aards en hemels kleurenpalet ontstaan.

 

 

Gaby heette ons welkom, leidde ons rond en bracht de mogelijkheden ( ook voor in de winter ) in beeld. 

 

 

Daarna was het moment aangebroken om de ruimte en de muren te vullen met onze zang en muziek. Zoals Simone zong: There is a house in Bouguignon...... a rising sun.

 

 

 

En we kregen fans......

 

 

 

Daarna werd het tijd om het ruime terras te betreden. Mooi betegeld, in de zachte avondzon, met een prachtig uitzicht en de accenten van rode en witte wijn en lokaal gebrouwen bier.

 

Al dat zingen en drinken maakte wel hongerig, maar ja, de proeverij ging niet door. Er was nog geen stroom en dus deden we dit gewoon aan Jenny's tafel die al heel lang deze functie heeft.

Op A Rigaud.

 

Ik had voor deze week 2 boeken meegenomen. Een min of meer deprimerend, maar wel verhelderend over de Turkse kwestie vanaf de Ottomanen. Onthullend ook.

 

  

 

 Veel optimistischer vond ik het andere boek van Stephen Fry: de Helden. Hier kon ik mij beter mee identificeren. Immers elke dag was een nieuwe uitdaging waar ik globaal alleen voor stond. Monsters waren er ook: de maaimachines en kantenslijpers. En het achteruit de parkeerplaats uitrijden zonder in het ravijn te raken. Een dode das op de weg, een zwaluw op mijn toilet en dan was er ook nog de slang naast mijn bed.

Ook mijn ontmoeting met de Sirenen van Fayl Billot was bijzonder. Wat konden die zingen. Mijn Merlin App liep rood aan.

 

Terwijl ik daar zat op mijn eiland kwam een schone Franse dame voorbij. Zij sprak een taal die ik niet goed verstond ( Frans ? ). Maar het voelde onderling heel goed. Het was 1 mei en dan geven de Fransen hun geliefde Lelietjes van Dalen als symbool van geluk en zuiverheid. Zij gaf mij een paar takjes, die zelfs nu nog bij mij op tafel staan.

 

 Er was duidelijk sprake van een ontwikkeling. De volgende dag bezocht zij mij weer en stelde haar dochter aan mij voor. Ook een liefijke dame die ik ook moeilijk verstond. Ik verlangde naar een tolk of een wifi verbinding, maar die hadden ze hier niet.

 

 En het werd steeds mooier......nog nooit van mijn leven had ik zoveel koolzaad gezien ( tarwe en zonnebloemen wel ). Het was duidelijk nog vroeg in het jaar. De zoete geur van de bloemen hing rondom.

Ik besloot deze week een excursie te maken en dat werd de glasfabriek in La Rochere .La Rochere glazen zijn immers onmisbaar in elke keuken of eetkamer. Deze glazen zijn gemaakt door de oudste glasfabriek in Europa, gevestigd in La Rochelle, Frankrijk. Met een geschiedenis van meer dan 500 jaar, staat La Rochere bekend om hun unieke ontwerpen en kwaliteitsproducten.

Ik was er heel lang geleden een keer geweest. Het was duidelijk nog geen toeristenseizoen. De glasblazers deden rustig aan, ik moest het toilet ( onder protest en poep ) delen met een zwaluw, de galerie stond leeg en de Japanse tuin lag er verwaarloosd bij. Wat teleurgesteld liep ik rond. Gelukkig waren er ook lichtpuntjes:

Geïnspireerd door de aanwezige kleuren besloot ik ook een soortgelijke ovenschotel te maken. Of liever 2. Een voor mijn slotavond en een voor mijn reis terug. Jammie.

Na een uitgebreid afscheid nemen van Eric en Jenny, Simone en Frits ging ik mijn spullen verzamelen.

 

Onderweg worstelde ik heldhaftig met een mogelijk tekort aan olie en koelvloeistof. Garages waren er in Fayl wel geweest, maar zonder garagehouders ( zijn of nemen vrij in mei ). Reed ik een verkeerd tankstation in en er ook weer andersom uit. 

Mijn eigen tankstation in Steinfort bestond nog.Wel zo fijn en snel klaar.

Voor de verstedelijking en de echte drukte zouden beginnen besloot ik in de buurt van Jamblinne een afgesloten weg in te rijden. Daar was het genieten van het chateau, een diepe slaap, een wandeling door het bos. En een warme thee met koude overschotel.

 

Over het laatste deel van de reis kan ik alleen maar zeggen: rij nooit via Brussel en Antwerpen. Je rijdt er niet. Je staat stil. Naast mij lag het boek over Helden. Wellicht iets voor Herakles om deze Augiusstal te ruimen ? Of is dat slechts een mythe ?

 

Al met al gaf dat wel alle tijd om terug te denken aan een fijne vakantie.

 

Henk van der Veen, Rotterdam, 07-05-2025.