Voor de draad ermee. Textielmuseum Tilburg.

 Ooit had ik terwijl ik in het voortgezet onderwijs werkte een collega "textiele werkvormen". Die had een apart lokaal met allerlei spullen waar alleen meisjes aan mochten komen. Voor de jongens was er hout, klei of metaal. Dat was de natuurlijke ordening van dat moment.Op een zeker moment werd dit vak zowaar wegbezuinigd.

Ik vond het dan ook bijzonder dat mijn nieuwe buurvrouw een opleiding "Textiele Werkvormen" was gaan volgen en daar een nieuw ingeslagen creatieve weg werd ontwikkeld. Ik herinner mij nog haar "vriendelijke speren". Levensgevaarlijk en lieflijk tegelijk. Recent stoeide zij met het werk van Jeff Koons.

Inmiddels heeft Textiel een geheel eigen positie veroverd in de kunstwereld en daarom zei ik onmiddellijk ja op de vraag van Eugenie om mee te gaan naar het Textielmuseum in Tilburg.

Het is gevestigd in een van de oude industriegebouwem , zoals Tilburg er vele kent. Natuurlijk met de nodige renovaties en met een Textielcafé, waar naast de koffie en thee ook sfeermakers geplaatst waren.

Hoe verslavend dit kan zijn werd duidelijk toen Eugenie onmiddellijk ging punniken. Ik volgde het proces aandachtig en de lol niet echt begrijpend.
 Ik zou de spijkertjes met een hamer in het houtje slaan ! Het tafelkleed was ook bijzonder, omdat wij later het fabricageproces konden zien.

Maar eerst de Kunst met een grote K. Wij begonnen met een wandeling door een soort knoflookveld met wisselend licht dat uit de knofloken kwam. Ook bewogen de strengen mee als je erdoor heen liep. Hard lopen was nog beter !

 Er bewoog nog meer: vreemde vormpjes met harige stroomdraadjes deden een beetje vreemd aan. Gemaakt van zijde en krampachtig samentrekkend. Het deed mij aan de textieljuf van vroeger denken. Ook wel aan kramp in mijn kuit of visjes op het droge.

Vervolgens belandden we in een fantasiewereld vol prachtige glimmers en kleuren die mij aan een Kerstmarkt deden denken. Het had ook wel iets kosmisch met melkwegstelsels.

Het materiaal leek mij een gelukkig huwelijk tussen textielvezels en kunststof. Op de grond lagen kussens voor diegenen die wilden wegdromen in deze wonderlijke wereld. Daar werd veel gebruik van gemaakt, maar ik wilde verder.

Kijken bij de sokkenmachine, een kunstwerk op zich. Een aanwezige sokkenist vertelde ons aan de hand van een onaffe sok hoe de machine er een teenstuk in kon zetten. Iets waar je bij het sokken aantrekken nooit bij stil staat. Ik in ieder geval niet.
En ze waren ook nog koninklijk goedgekeurd

We waren nu in de fabricagehal terecht gekomen en mochten daar vrij rondkijken, als we maar achter de markering bleven. Begrijpelijk want door zo'n machine wil je niet gegrepen worden.

En overal waar we kwamen kregen we een Keukenhofgevoel. Heel veel kleuren. Een veelkleurig bedrijf ! Diverse kunstenaars werkten er aan hun projecten.

 En wij mochten daar op een speciale designafdeling onze eigen creaties maken. Eugenie, geheel in haar element nadat zij vers bewerkte schaapswol in handen had gekregen, ging nu aan de slag met een soort spoelmaakmolen. Het resultaat werd ter plekke geëxposeerd.

Zelf nam ik plaats aan de tekentafel. Geïnspireerd door de meerkleurige weefsels besloot ik aan de slag te gaan met een handmade 3 en 4 kleurenpotlood. Ik pakte alle ruimte onder toeziend oog van de suppoost. Hij leek mij wat verbaasd over deze vrije expressie.

Ook bezochten wij het oude gedeelte met de uiterst complexe weefgetouwen. En de tapijtencollectie.

Nu toch wel door de wol geverfd pakten wij de draad weer op van het begin: het Textielcafé. Mijn voorstel voor knoflooksoep haalde het niet ( we hadden teveel gezien ). Het werden belegde broodjes. Ook lekker.

Henk, Tilburg, Rotterdam, 3 april 2024.