Schiedam Experience.

 Het is zondagochtend. En ik wil erop uit. Ik twijfel tussen Delft ( Prinsenhof, keramiek ) en Schiedam. Het wordt Schiedam, het Gemeentemuseum en wat zich daarna dan ontvouwt.

Ik ga met name voor de tentoonstelling van Else Alfelt ( 1910 -1974 ) die zich graag overgeeft aan de grootsheid van de natuur en als gevolg daarvan ( en van haar reizen ) kleurrijke en abstracte landschappen schildert. 

Ik laat mijn museumpas zien aan de kassa, die vlak onder de preekstoel staat en waar in een diep verleden André, Wijnand en ikzelf de gemeente toe spraken. Nu ziet het er allemaal anders uit, maar het spreekgestoelte is gebleven. En wat een overdaad aan commercie !

En dat is opmerkelijk omdat in een groot deel van het museum "Armoede" het thema is. Bijna alle ruimtes zijn daarvoor ingenomen. Een zaal is voor een fotografe van Afrikaanse oorsprong. Grote en veelal heftige beelden. Ik ga er aan voorbij.

Het blijft even zoeken naar Else Alfelt ( nog meer armoede ), maar uiteindelijk vind ik de juiste zaal. Else is dol op bergen. En manen. Die combineert zij aan de lopende band. De bergen laten voor haar de grens tussen het werkelijke en het onwerkelijke zien. Hemel en aarde ontmoeten elkaar. Het geeft haar een verbinding met oneindigheid.

En dan haar voorliefde voor manen. Zij meldt in 1955 : "Ik raakte in de ban van de maan. Bij volle maan stapte ik uit bed en ging naar buiten om bij het licht te lezen of gewoon te baden in de witte straling, om mijn eigen schaduw in de nacht te zien. De maan zorgde voor enkele van mijn meest ontroerende ervaringen.

Ik sta erbij en ik kijk ernaar. Ik vind het verre van aantrekkelijk. Het werk oogt weliswaar kleurrijk, maar ook koud en scherp ( gestapelde glasscherven ). Die scherpte komt regelmatig in extremis terug in haar werk.

 

Enigszins teleurgesteld ga ik nog even naar de kelder. Daar is een atelier waar met kinderen allerlei creatiefs wordt beoefend. Daar kan ik wel van genieten. Weg van de kou, scherpte en armoede. Ik vind mijn eigen bergen toch een stuk prettiger en interessanter:

 Ik besluit het pand te verlaten en geniet van het uitzicht dat zich daar ontvouwt. De gelaagdheid vooral.

Tijd voor de meegenomen lunch. Ik herinner mij een plek langs de Maas met de logische naam : Maasboulevard ( van Schiedam ). De zon schijnt, er zijn wat passanten. En sinds enige tijd komt hier ook de Waterbus, waarmee tot voorbij Sliedrecht gevaren kan worden.

Een fijne plek om te vertoeven. Er is zelfs gelegenheid om te fitnessen op enkele basic apparaten en er is een urinoir ( helaas is daar nogal verwarring over, zo bemerk ik ). Het roept ook herinneringen op aan mijn vroegere buurvrouw Ellen en naar ik dacht goede vriendin, die hier ergens is gaan wonen ( verdwenen als een dief in de nacht, opmerkelijk en jammer tegelijk )

Ik besluit mijn tocht af te ronden met een bezoek aan het Spieringshoeklyceum. Ik werkte daar van 1975 tot 1996 en ontmoet nog incidenteel oud-leerlingen. Als ik er parkeer en uitstap voel ik mij wat overdonderd. Niet alleen is er het nodige aangebouwd en staan er hoge hekken met scherpe punten ( nog scherper als die in het Gemeentemuseum vanochtend ). 

"Heb ik zolang in deze onderwijsfabriek gewerkt ?" . Ik vond het groot, log en niet van een menselijke maat.

 

Ik realiseer me dat het bijna 30 jaar geleden is ( toen voetbalde ik nog in het docententeam ) dat ik hier weg wandelde en ging werken in Zoetermeer op het Wessel Gansfortcollege. Een samenwerkingsschool volgens Daltonmodel. Wel een school met een voor mij meer menselijke maat: Alles gelijkvloers met een eigen creatieve vleugel. Helaas geen mooie foto, maar de silhouetten op de muur links zijn onder mijn supervisie gemaakt.

 

Onderwijskundig stak het Spieringshoeklyceum behoorlijk boven het gemiddelde uit ( en wellicht is dat nog zo ), maar de warme, creatieve en collegiale sfeer vond ik elders. 

 

En mijn meest gedenkwaardige, super gemotiveerde en creatieve groep : gymnasium 1A.

Weergaloos.

Het was weer mooi geweest. Tijd voor iets anders.

Schiedam, 21 april 2024.