artohotze: Zeeuwse Kunstschouw 2023

De Zeeuwse Kunstschouw 2023.

Ook dit jaar zijn er op veel plaatsen op Schouwen-Duiveland weer kunstenaars en hun creaties te bewonderen. Op zich een slim moment, omdat in deze periode veel pensionada's zich vermaken langs de kust. Een welkom en soms welgesteld publiek. De exposities bieden de kunstenaars de mogelijkheid te verkopen.

Ook dit jaar was vriend en collega Karel van Wijngaarden weer van de partij. Met een flink bemeten vrachtwagen had hij een grote hoeveelheid beeldhouwwerken ( steen, brons, kunststof ) naar de beeldentuin in Ellemeet getransporteerd. Een mooi moment om voor mij om daar eens te gaan kijken. Maar ja Ellemeet ? Gelukkig was het goed te vinden en de plek was een oase in vergelijking tot de route, die een door eerst een chemische en daarna een uitgedroogde graswoestijn leidde.

De gastvrouw woont in een groot huis met uitzicht op de verwelkomde kunstwereld. Haar tuinbeelden mengden zich moeiteloos tussen de gasten.

Om in de tuin te komen moest ik eerst door een lange oprijlaan ( zie boven ). Daar was een toilet en konden honden en fietsen gestald worden. Een dergelijke wandeling kwam terug in het werk van de glaskunstenares Petra Verhees, die op een daarvoor zeer geschikte plek ( in het licht ) haar creaties liet zien. Haar inspiratie komt vooral uit de natuur en vanuit reizen. De objecten zijn opgebouwd uit diverse lagen glas met decoraties.

Aan de andere kant van de tuin had Thea Kanters haar keramische objecten opgesteld. Bijna dansend om de boom in het midden. Ik herkende haar werk en kleur van een recente expositie in Ruïne Ravensteyn in Heenvliet.

Een uitbundig gezelschap met grootse, maar ook intieme gebaren kleurde de plek. Beelden met een ( mythologisch ? ) verhaal . Een mocht er niet meedoen. Ik zag er een variant van Medusa in, maar wel een vrolijke.

Rosalinde van Ingen Schenau werkt met roestvrij staal en corten staal. Via een snijtechniek ( lassen ? ) "tekent" zij afbeeldingen die hij vervolgens naar buiten vouwt. Dit geeft ook nog een bijzonder effect als deze werken in een groene omgeving staan.

Mirjam Hopman werkt in brons. Fijne gedetailleerde objecten. Maskers, vogels, vrouwen vulden de ruimte.

Intrigerend vond ik de gestileerde torso uit esdoornhout van Ro-Nalt Schrauwen.

Er was nog veel meer. Ik wilde echter ook nog naar de Corneliuskerk in Nordwelle. Daar was speciaal voor mij een hemelse bank geplaatst.

In de kerk had Geertjan Evenhuis een intrigerend kunstwerk neergezet dat de titel Immernimmer had meegekregen n.a.v. een Urugyaans gedicht: Las Palabras Andantes van E.Galeano. "Dolende woorden", de dood van een geliefde. Opmerkelijk is de kat in de boog. Bij mij roept het associaties met de prachtige film Life of Pi, waarin een jongen en een tijger overgeleverd zijn aan elkaar de oceaan.

In een ander deel van de kerk stonden beelden en assemblages van Miriam Meulepas. De zeer menselijk beelden vond ik niet echt aangenaam om in te nemen. Ouderdom en verval knap in beeld gebracht. Ik had meer met de assemblages waarin ik een bonte mix van allerlei gevoelens vond: triestheid, benauwdheid, maar ook humor en speelsheid. Een unieke serie objecten.