G7, Ukelele en Seghwaert

 G7, Ukelele en Seghwaert.

Na de ontdekking, vorige week zaterdag, dat ook ik snaren in trilling kon brengen ( en daardoor mezelf ) besloot ik mij aan te melden bij Brigitte Berghahn voor een beginnerscursus ukelele. Dat zou plaatsvinden in de Hof van Seghwaert, een groene oase in het stadse Zoetermeer.. Het werd een leerzame en gezellige middag die mij uiteindelijk leidde tot het akkoord der akkoorden ( voor dit moment althans ) de G7. Een poging daartoe.

We werden hartelijk welkom geheten door de in het groen gehulde vrijwilligers in de Hof en door Brigitte die voor ons een overhuifde buitenplek had geregeld. Het weer was er naar.

 

 Brigitte had vorige week op het feestje indruk gemaakt: wij waren met 4 feestgangers van die avond. We wilden allemaal meer en tegelijk waren we zo blanco. Nog niets was ingevuld.

 

Wij hadden het verzoek gekregen om onze nagels kort te knippen. Het viel mij dan ook al snel op dat een van de dames daar niet naar geluisterd had. Of erger: ze had ze langer gemaakt. Maar zie: zij was zo thuis in de werken met snaren dat haar nagels als kleine zonneschermpjes de akkoorden afschermden.

Na een korte inleiding over de oorsprong van de Ukelele ( Portugezen uit Madeira hadden de "Braga of Cavaquinho" vanuit Madeira meegenomen naar Hawaï.) liet Brigitte ons de verschillende modellen en mogelijkheden zien.

 

Mij viel een concerto ten deel.

Ook legde zij uit hoe de ukelele te stemmen. Een valse ukelele klinkt gewoon niet mooi ! Hiervoor bestond een soort van ezelsbruggetje: G C E A, oftewel:

Grote Cappuccino En Appeltaart.

Dat ziet er zo uit:

 

Er zijn ook apparaatjes te koop om in de goede stemming te komen. Foute boel: rood. Groen: de stemming zit erin !

Daarna werd het tijd voor de praktijk. De manier van vasthouden, het inzetten van de vingers en vooral ook een soepele rechterpols. Snaartje voor snaartje gingen wij onderweg. Ik ontdekte dat de snaar stevig ingedrukt diende te worden wilde ik ooit het ideale akkoord presenteren. Het was allemaal redelijk onwennig, maar de alom geduldige Brigitte wees ons zo goed mogelijk de weg.

Tussendoor was het ook pauze, waarbij vers perensap uit de koeling werd geserveerd. Iedereen kon even zijn handen losschudden in de tuin en voor wie wilde was een chalet-bezoek mogelijk.

Daarna wachtte ons de Banana Boat Song van Harry Belafonte. Brigitte had alle akkoorden bij de woorden geplaatst en zo kon onze boot afvaren.

Er kwam steeds meer vertrouwen in onze kwaliteiten zolang we tevreden waren met kleine stapjes. De ukelele gaf geleidelijk haar ziel prijs mits wij met Fingerspitzengefühl en losse pols de snaren toucheerden ( zo klinkt het al heel wat ! ). Een draagband en een muziekstandaard waren voor de toekomst wel wenselijk voor een goede basishouding, zo ontdekte ik.

 

Bij  inbrengen van de CottonFields-song ( stukje jeugdsentiment , when I was a little pretty baby , maar dan wat later) opende Brigitte de optie om dat ooit te kunnen spelen met de akkoorden C F C en G7. Die G7 dat was toch wel een dingetje ( de vingerplaatsing ), maar ook daar baart oefening kunst.

Wij kregen het advies mee om eens op het Ukeleleplein ( een online- plein ) te kijken als wij het een en ander wilden gaan aanschaffen. Voor zo'n 80 euro zou daar een redelijk instrument te koop zijn.

Terugkijkend en gezien de temperatuur en de liedjes hadden we een korte wereldreis gemaakt. Als Portugezen. Brigitte bedankt.

Zoetermeer, 18 juni 2023.