De Zandmotor
Op deze eerste lentedag van februari vond ik het een goed moment om erop uit te trekken. Deels voor de fun, deels nuttig. Ik was op zoek naar een stoelfiets ( ja, dat bestaat ).
Op internet wemelt het ervan en omdat in Naaldwijk een zogenaamde Fitwinkel is, besloot ik daar even te gaan proeven of ik al trappend niet door de kamer zou schuiven en vooral of zoiets mee te nemen is op vakantie op plekken waar ik liever niet fiets.
En nadat ik helemaal voorgelicht was: opvouwbare zijn van huis uit wiebelig en gaan snel kapot. Er zijn er ook met trapondersteuning. Soort van elektrische stoelfiets. De uiteindelijke keuze viel op de Kettler Axos. Simpel en degelijk, maar niet in te klappen ( dan maar de- en monteren ter plekke ).
Eigenlijk had ik de verkoper erbij moeten nemen, want hij hield zijn voet op het onderstel, zodat ik niet vooruit zou schieten. Bij een stoelfiets hoort ook een partner. Die hadden ze niet in die winkel.
Vanuit Naalswijk was het strand van Monster dichtbij en dat was mooi. Op de vrijwel lege parkeerplaats kon ik lunchen in het zonnetje, voordat ik zou gaan fietsen op een echte. Ja , mijn leven vult zich steeds meer daarmee: een gewone fiets, een hometrainer, een stoelfiets voor steile momenten en bij de fitness wel 10 stuks, waaruit ik kan kiezen.
Het was even zoeken naar het juiste fietspad. De wind kwam uit het zuiden, dus leek het mij een goed idee naar Hoek van Holland te gaan. Op de terugweg zou ik dan een heerlijk windje in de rug hebben.
Maar helaas. Het liep anders: geen rechtstreeks fietspad. Wel een naar Den Haag. En dat bleek de moeite meer dan waard.
Een stralend blauwe lucht, een diepblauwe zee, een zandkleurig strand en geelgetinte duinen. Een ideaalplaatje. Bovendien viel het mij op dat het er hier anders uitzag dan enkele jaren geleden. Er was heel veel zand opgespoten ten behoeve van een zgn. Zandmotor.
De oude duinen rechts van mij zagen er oud en gesettled uit, maar aan de andere kant leek het wel een kraamkamervoor kleine jonge duintjes, die her en der hun helmkuifjes boven het opgespoten schelpenzand staken.
In eerste instantie fietste ik eraan voorbij, maar op de terugweg besloot ik het landschap in te lopen. Er stonden waarschuwingen voor hoog water, drijfzand en nog veel meer. In het uiterste geval moest je naar de toren lopen, waar een uitweg was.
Bij Strand Monster, Slag Schelppad kon ik er in.
De toren stak ver boven het strand uit. Beneden was een werkruimte en boven in de top zaten 8 camera's die de werking van eb en vloed en de landschapsaangroei vastlegden.
En natuurlijk werd alles zo duidelijk mogelijk uitgelegd met tekst en plaatjes.
Al met al een boeiend geheel. Een nieuwe en unieke aanpak, waarvoor - zo vernam ik in een goed gesprek van een passant - in de wereld veel belangstelling bestaat.
Opvallend vond ik ook de vele afslagpunten van het grote zandplateau ( dat aandeed als een woestijn ) Zo kreeg de kust iets als de krijtrotsen van Dover. Die komen mooi op tijd m.b.t. de Brexit.
Verwarmd, zacht gebruind en volledig geïnformeerd kon ik terug naar mijn fiets.Nog een blik op dit prachtige verstilde landschap.
Wat een contrast met de reis naar huis. 30 km blik in tergend traag tempo. Wat fijn dat de Zandmotor er vandaag voor mij ( bijna alleen ) was. Een verademing.
Nu nog even mijn stoelfiets monteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten