Een avondje blues alive.
Nog nooit was ik met zo'n dubbel gevoel naar het theater gegaan. Ik had 2 vrijkaartjes van het Isala-theater in Capelle gekregen n.a.v. een teleurstellende ervaring van vorig jaar. Johan Derksen en zijn Blues-legendes traden toen op. Ik zat op het balkon dat letterlijk trilde onder de ouverture. De bassen beukten op mijn borst en mijn oorbeschermers ( nog nooit meegenomen naar Isala ) maakten dat de dreunen geen directe schade konden aanbrengen. Maar fijn was het zeker niet. Hier viel niets te genieten. Ik verliet het pand nog voor de pauze en diende een klacht in.
Een dame van Isala betuigde haar spijt, zou het melden en bood mij 2 vrijkaarten aan voor 2019 en op heel mooie zitplaatsen: rij 8 in het midden. Vlak voor de geluidsregelaars.
En na lang te hebben getwijfeld besloot ik het, samen met Karel, nog een keer te proberen.
Uitgerust met allerlei gehoorbeschermend materiaal nestelden wij ons op stoel 22 en 24.
De geluidsboxen waren enigszins schuin naar boven gericht, een hoopvol idee.
En daar kwamen de Clarks, de nogal rauwe band van Veronica Inside met rauwe stemmen, maar ja het ging vanavond over de blues en dat zijn meestal liedjes vol en van ellende over de rauwe kant van het leven. In eerste instantie viel het geluid mee. Voor een paar minuten. Toen ging de beuk er goed in, aan elkaar gepraat door Johan Derksen.
Hij stond hier, omdat hij zich na zijn pensionering en verhuizing naar Drente begon te vervelen ( zoals gebruikelijk kreeg zijn vrouw de zwarte piet toegespeeld ). Het geheel betreurde hij toch wel ( zijn blues ), omdat hij steeds weer heen en weer naar Drente moest reizen. Een somber verhaal.
Intussen had ik de schroefpluggen zo diep mogelijk in mijn gehoorgangen gedraaid en dat was nodig en jammer tegelijk. Nummers als Tobacco Road, Gloria van Them, Little Red Rooster van de Stones kan ik zo meezingen, maar elke poging daartoe liep kapot op de geluidswal. Met verbazing zag ik ook al die wat oudere, onbeschermde oren voor mij: Tinitus ? Nooit van gehoord ! Waren deze mensen doof, dom of gewoon onwetend.
Intussen was Big Pete met zijn mondharmonica ingestapt ( mooie bijdrage ) en bracht de verrukkelijk ordinair uitgedoste zangeres A.J.Plug een dijk van een stem in, die ik graag op een ander niveau ( zachter ) had beluisterd. Zij was duidelijk trots op haar goed uitgelichte borsten en zorgde dat alle mannen om beurt wat opgepoetst werden. Niet gek bij zoveel bezongen rampspoed.
Het podium werd intussen steeds voller en wij begonnen te verlangen naar een mooie, lange pauze.
Gelukkig duurde dat niet lang. Tijdens het verlaten van de zaal vertelde een wat oudere man dat hij een hoge fluittoon in zijn oren had. Hij zal niet de enige geweest zijn.
De foyer lag er mooi en ruim bij toen wij nog binnen zaten . Weldra was dat voorbij en konden wij ons gratis drankje ophalen. Op dat moment begonnen er al bezoekers het pand te verlaten ( hadden mogelijk nog een andere afspraak ).
Wij besloten eensgezind niet meer in de zaal terug te keren. Het was genoeg geweest, of liever teveel.
Wij nestelden ons in een gezellig hoekje ( opvallend veel dames bleven ook achter in de foyer ) en dat was fijn. Met op de achtergrond fijne, zachte blues spraken we over kunst en andere zaken. En zo werd het toch nog een goed verteerbare, gezellige avond.
En Tobacco Road, Gloria en Little Red Rooster ? Die speel ik thuis af terwijl ik aan de knoppen zit en terugdenk aan Mies Kleinekoord met haar staartjes, waar ik destijds zo verliefd op was. 1967 in de Robert Fruinstraat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten