Art Rotterdam in de Cruise Terminal.

Cruise Terminal Art Fair.

 

Op uitnodiging van Galerie Etienne gingen Eugenie en ik op zaterdagochtend naar Art Rotterdam in de Cruise Terminal op de Wilhelminapier.

Na het passeren van de garderobe en de kaartcontrole werden wij op de trap welkom geheten met een bloemetje. Dat zag er onmiddellijk veelbelovend uit.

In de grote hal waren een 25-tal galerieën aanwezig met een grote diversiteit aan kunst. Zo was er groot ruimtelijk werk, dat zowel binnen als buiten opgestelde kon worden, aldus de galeriehoudster.

 In de open ruimte hing ook een heel bijzondere tas, die wel in de gaten moest worden gehouden, alhoewel op dit vroege uur en met zoveel vriendelijke mensen.......

Het werd uiteindelijk het enige kunstwerk wat Eugenie mee naar huis wilde nemen, alhoewel......de balletjes ? Daarover later.

 Nieuwsgierig en benieuwd traden wij de eerste galerie binnen, waar op veelkleurige wijze met kunststof ruimtelijke objecten waren neergezet of gehangen.

Bij de buren had een kunstenaar vele honderden boeken door de snijmachine gehaald en deze vervolgens zo geordend ( en verlijmd aan de achterkant ) dat de associatie ontstond met de jaarringen van een boomstam.

Het lezen is vermoedelijk in het midden begonnen en heeft zich later verder uitgebreid. De buitenranden zijn gemaakt van boekekaften.

Bij de volgende galerie werden we enthousiast. Dit hadden we nog niet in deze vorm gezien. Schilderijen werden als ondergrond gebruikt. Daaroverheen een laag, al dan niet beschilderd. En vervolgens werd dat vlak geopend met kleine scheurvlakjes.

Erg leuk ook om zelf mee te gaan werken.

Verderop werden wij aangesproken door een roodvest-kunstenares met 2 kanten: een heel zachte, lieflijke kant en een wat meer mannelijke. Deze polariteiten werden goed zichtbaar in haar werk.

De kleuren combineerden mooi met het glaswerk van een ander. Of andersom.

En toen kregen we een wel heel opmerkelijke ontmoeting. Een oudere dame zat voor een schilderij en het viel ons op dat ze beiden zo mooi bij elkaar pasten. De dame ( weduwe van de schilder Co Westerik ) kon zich daar heel goed in vinden. Immers haar man had haar op deze wijze geportretteerd.

Zij vertelde hoe al de schilderijen van haar man gemakkelijk verkocht konden worden of gereproduceerd ( 1000-den afbeeldingen in treinen van de vinger die zich sneed aan gras - een afbeelding waar veel protest tegen was - in die tijd ). Dit schilderij echter wilde niemand en wellicht ook terecht. Beiden lijken onverbrekelijk met elkaar verbonden.

Voor we verder gingen wees zij nog op een speciale expositie van haar mans werk in Boymans.

Verder nu naar onze gastheer: Galerie Etienne. Naast de inmiddels geziene sculpturen waren er ook weer reliëfs van gekleurd papier. Werken die vanuit verschillende hoeken zich presenteren in contrasterende kleuren.

Aangekomen bij de "Moving Balls" van Cole Morgan was mijn eerste indruk dat het werk er leuk en ook kinderlijk uit zag. Het prijskaartje wees echter in een andere richting: 9900 euro voor een object. "Wat een gek ervoor geeft", zei Frans, die ik samen met José ontmoette.

De galeriebaas pakte blijkbaar de verwondering, dan wel verbazing op, want hij wilde ons alle voorlichting geven die beschikbaar was. De zo primitieve vormpjes waren gevormd uit brons. Eenmalige mallen. Tevens bewogen er ,onverwachts met tussenpozen, delen van het geheel.

Er zat een subtiel mechaniek in de sokkel.

Vervolgens nam hij ons mee naar een geheim plekje, waar nog meer van Mogan stond. Zo ook enkele schilderijen.

 Bijna geheel verzadigd kwamen we bij een galeriehouder die enthousiast vertelde over het fotowerk wat er te zien was. De kunstenares was op zoek gegaan naar zichzelf, de natuur en nieuwe inspiratie.

Urenlang was zij bezig geweest met deze foto ergens in een woestijn. Puur natuur. Op mijn vraag hoe die vogels daar kwamen vertelde hij dat het de enige boom was in de regio en dat de vogels daar graag samenkomen. Een mooi verhaal, maar toch......

En toen liep ik een galerie binnen ( er was niemand en dat was fijn ), waar ik een sterke gevoelservaring kreeg. In eerste instantie voelde het daar aanzienlijk koeler, maar dat veranderde door het krachtige witte licht dat door de wisselwerking van schilderijen en spots ontstond. Hemels licht is wellicht het goede woord.

De galeriehouder kwam op het genieten af en ik vertelde hem over de associatie die dit werk bij mij opriep: de grote donkere doeken van Mark Rothko in zijn latere periode.

Contrasterend en tegelijk van eenzelfde kwaliteit.
De galeriehouder had daar nog niet bij stilgestaan.

Aan de overzijde hing werk waarvan de basis uit fresco ( kalk ) met pigmenten bestond. Nadat het was aangebracht op de ondergrond werd de oppervlakte geschuurd, waardoor een bijzonder effect ontstond.

Sieraden waren er ook. Daarbij stond het idee of experiment soms wat haaks op de draagbaarheid.
Wel leuk om te zien wat je ook met punaises kunt doen.

We hadden van al dat experimentele werken intussen wel lekkere trek gekregen en zo kwamen we bij de koffiebar terecht waar de appeltaart en saucijs voortreffelijk smaakten.

Er restte ons nog een rondje aan de andere zijde, waar forse textiele werkvormen te zien waren. De mandarijnenschaal was op zich leuk, maar wel heel onpraktisch in een kleinere woning.

Met een goed oog voor detail verlieten we de bovenzaal.

Om beneden in het donker nog wat kunst op te snuiven van kunstenaars in de groeifase.
Een had een wijsheidsmultomap gemaakt. Hierin werd onder andere de zin van het lang douchen uitgelegd.

Als je meer wilde weten, dan kon je zelf de bladzijden omslaan, waardoor je participeerde in zijn kunstwerk.

Verder waren er videopresentaties en kleurenprojecties, zodat ik ook nog even kon intreden in een experimenteel werk.
De "geboorte van een gebakken ei" kwam in mijn op.
Blijkbaar was de saucijs niet afdoende geweest.

Buiten werden we door de krachtige storm bijna van de Wilhelmina-pier geblazen.
Het was weer mooi geweest.

Toegevoegd : vrije bewerking bezoek expo Eric Hirdes.