Ik ben gisteren weer naar Antwerpen geweest voor het deelnemen aan een 3 tal familie - / systeemopstellingen. De ervaring heeft inmiddels geleerd dat deze processen zich onder goede begeleiding op een natuurlijke wijze ontplooien en kunnen ontplooien.
Zo ook nu weer.
Gordiaanse knopen binnen de familie kunnen ontward worden, waardoor er bewustzijn en helderheid ontstaan. De natuurlijke posities binnen de familie komen in beeld en kunnen worden ingenomen.
Dit alles ten goede van de opsteller.
Daarna werd het tijd voor de Vlaamse keuken. Tijdens de bereiding keek ik af en toe mee hoe Agnes met een bijna ongelooflijke vaardigheid de meest heerlijke gerechten op tafel toverde.
"Agnes, du bist eine Zaüberin" viel mij spontaan uit de mond terwijl ik probeerde mijn watertanden wat in te dammen. Rik adviseerde mij daarbij een rode wijn.
Het basismateriaal bestond uit handgemaakte tagliatella met groenten en kleine kipkrokantjes.
Daarnaast verrukkelijke superpaddestoelen met spinazie en feta.
En langwerpige zoete paprika's gevuld met een mix van kip en groenten.
Dit alles in beeld op archieffoto, want wij wilden het eten niet koud laten worden en er stond ons iets nog groters te wachten aan de andere kant van de Schelde;
Rond half acht vlogen wij met gezwinde spoed naar de St/ Anna-Ten-Drieënkerk in de Hanegraerfstraat 1. Daar kregen wij een inkomkaart ( zoals dat heet ) en een nummer.
D198 in mijn geval.
We gingen zomaar ineens en spontaan naar een uitvoering van de Negende Symfonie van Beethoven.
Voor groot orkest, koor en solisten.
Terwijl het hemelse licht boven door het glas in lood de kerk instroomde, deden wij dat via de poort. De zaal was bijna geheel gevuld, maar wij konden nog een mooi plekje achterin vinden waar je in ieder geval goed kon luisteren.
Naar ik begreep was dit een katholieke kerk ( what's in a name ? ), maar ik miste het altaar. Rik vertelde mij dat men daar in België soepel mee om gaat.
Intussen begon een nette heer iets over Beethoven en zijn tijd te vertellen. We belandden in de tijd van de Napoleontische oorlogen ( er stonden rechts inmiddels forse donderbussen opgesteld en links werden lange sabels in de lucht gestoken) en de tijd erna.
Gelukkig duurde zijn verhaal niet te lang, want wij waren hier om te ervaren.
Het begon met een bijna oorverdovende ouverture, waarbij ik mijn ogen niet durfde te sluiten omdat ik dan steeds huzaren te paard over de slagvelden zag denderen ( Dendermonde ? ).
Ook Napoleon kwam in beeld en er werd heel wat afgestreden.
Ik kon het niet nalaten mee te bewegen, hetgeen deze even sfeervolle als toepasselijke foto opleverde.
Daarna werd het allemaal een stuk lieflijker. Het Wener Congres danste vreugdevol de nieuwe tijd binnen en ja, da's heel wat anders.
Helaas kwam er dan weer zo'n moment waarop merkbaar werd dat Beethoven sinds 1816 doof was. Pauken en hoorns. Toemaar.
Om een lang verhaal kort te maken: de opwinding werd te groot en via het toilet belandde ik op een lege stoel achter de donderbussen.
En dat was tof.
Ineens zat ik er midden in: Ode an die Freude !
Alle Menschen werden Brüder klonk het met kracht, statigheid en extatische vreugde.
Yes ! Mijn hart ging open ! Ik werd ter plekke fan van Beethoven !
En toen ineens was het afgelopen. Beet deed niet aan toegiften.
En terwijl de avond en een zachte regenbui over de kerk vielen, probeerden wij op een slinkse , bijna Napoleontische manier, aan een pintje te komen.
En dat ging mooi niet door. Hier in de kerk heerste orde.
Gelukkig lukte het Rik en Marleen via de andere Scheldeoever toch aan de benodigde fisches te komen en kon het Maespils rijkelijk stromen.
Het laatste uurtje brachten wij door op de trappen, al waar wij allen onze Rooms-Katholieke wortels herontdekten en al snel overgingen tot het aan de ander opbiechten van oude zonden.
Geheel verlost en opgeschoond konden we huiswaarts.
Als boetedoening moesten Albert en ik 100 km rijden met de lichten aan. Symbolischer kan niet.
De boetedoening van de anderen liet zich raden.
Epiloog:
Niet Hellinger heeft de systeemopstelling uitgevonden en ontwikkeld. Beethoven was hem voor en dat was duidelijk te zien tijdens het concert. Iedereen stond of zat op de juiste plaats. Iedereen kwam op het juiste moment tot zijn of haar recht. De ultieme harmonie zal ik maar zeggen.
En ja dan wordt het ook voor de dirigent een eitje.
Antwerpen, 23 mei 2016, met dank aan Agnes, Rik, Albert, Marleen, mijzelf, het koor, het orkest, de solisten, het publiek, die ene lege stoel, het bier, de zachte regen, etc.
Weer een dag geleefd.
De pauken en hoorns, dat heeft niks met Beethovens doofheid te maken. Anders had de Ode an die Freude daar ook onder moeten lijden, want die is jaren later, door een nog veel dovere Beethoven gecomponeerd. Het is gewoon: B E E T H O V E N.
BeantwoordenVerwijderen