Via mijn email ontving ik een reactie n.a.v. mijn verslag van mijn Beethovenervaring afgelopen zaterdag:
De pauken en hoorns, dat heeft niks met Beethovens
doofheid te maken. Anders had de Ode an die Freude daar ook onder moeten
lijden, want die is jaren later, door een nog veel dovere Beethoven
gecomponeerd. Het is gewoon: B E E T H O V E N.
Louise dank voor je feedback.
En ik wil daar 2 dingen over zeggen:
Allereerst is mijn verslag er een vanuit de beleving en niet vanuit een wetenschappelijk verantwoorde weergave. Vrije associaties, spelen met gegevens en dit creatief verwerken, daar beleef ik persoonlijk veel vreugde aan ( Ode an die Freude ? ).
Daarmee wil ik niet op een gemakkelijke wijze je feedback opzij zetten omdat ik er ook persoonlijke bewogenheid in ervaar.
In mijn ( nu serieuze ) optiek zie ik een Beethoven die door zijn doofheid steeds meer verinnerlijkt raakt. In die verinnerlijking komt hij in aanraking met zijn levenservaringen en zijn grote verlangen.
Hij maakt de reis die Dante in zijn Divina Comedia maakt, de reis van de held ( Joseph Campell ).
Hij gaat door zijn diepste duisternis op weg naar verlichting / verlossing.
Dat is ook wat ik hoor en oppak in zijn 9de symfonie.
Voor mij heeft hij daarbij contact met archetypische velden uit het collectief onbewuste. Zowel met licht als met duisternis. Voor mij niet alleen een persoonlijk, maar ook transpersoonlijk en universeel werk.
Zijn "Alle Menschen werden Brüder" innemen is voor mij en voor velen een spirituele ervaring.
Niet voor niets werd het gekozen als Europese hymne.
Tot slot: wat ik mooi vind is het verhaal dat hij op het moment dat hij sterft en het buiten dondert en bliksemt, hij zich opricht. Dat is voor mij ook Beethoven.
Dat is zijn energie.
Met hartelijke groet,
Henk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten