Uit het schrijfcafé: We gaan op reis.

 

Time to travel.

 

Deze keer stuurde Janneke ons op reis. Naar ervaringen en belevingen, maar eerst moesten we 5 steden opschrijven die voor ons een bijzondere betekenis hadden. Ik kwam uit bij:

Biarritz, Dijon, Nice, Sagres en Timboektoe.

Biarritz.

Wij, Inge en ik, hadden in 2012 een luxe huis met zwembad ( en deuren met heel veel sloten ) gehuurd van een vriendin. Als ik me goed herinner in Plage de Souston in Les Landes. Langs de Atlantische kust. Het was een leuke omgeving en we maakten tal van excursies, maar Biarritz leek er niet in te zitten. Inge had geen zin, ik wel en na wat huiselijk overleg reed ik via allerlei kleine toltrajecten naar Biarritz. Na wat rondrijden parkeerde ik de auto in een lange straat, die naar beneden toe uitkwam op een groot plein aan de boulevard. Daarachter kon ik de Golf van Biskaye al zien. Wat een mooie locatie !

Ik wandelde naar beneden, naar de kust. Een prachtig gebied vol rotsen, klippen, haventjes, terrasjes en winkeltjes. Het was weliswaar een beetje bewolkt, maar aangenaam van temperatuur en de golven sprongen tegen de rotsen omhoog om mij nat te spetteren. het zoute water proefde als.......zout water. Het werd een goddelijke dag, precies zoals ik me had voorgesteld.

Toen ik terugliep naar de auto, Inge's auto, kon ik deze niet terugvinden. Zoals in Franse steden wel meer voorkomt, kwamen er meerdere straten uit op het plein. Maar welke was het ? Op goed geluk liep ik de vermoedelijk goede straat in . De langste en de steilste. Maar geen auto. Dan maar weer terug naar het plein en de volgende straat proberen. Inmiddels begon ik knap te zweten er verscheen er een doemscenario in mijn planning. Dit zou niet gewaardeerd worden bij thuiskomst met trein, bus en liftend ! Tot mijn grote opiuchting herkende ik echter in de verte de grijskleurige auto die ik zo gemist had.

Behoedzaam reed ik terug naar ons huis. Ik wilde 'm niet nog een keer kwijtraken. Bij de deur van het zwembad stond Inge te oefenen met de vele sloten en sleutels. Mooie dag gehad ? vroeg zij. Ja, beaamde ik terwijl het angstzweet nog onder mijn oksels voelde. Mooie kust, mooie stad, gratis parkeren. Je hebt echt wat gemist. Zo gebracht klonk het toch nog best leuk.

Waar heb je de auto gezet ? vroeg Inge. En is-ie op slot. Ach die overdreven bezorgdheid. 

Tijd om iets anders tot op de bodem uit te zoeken. Zou Arjen Lubach zeggen.

Een geluk bij een ongeluk.

Dat kun je zo hebben.Toen ik in Bingen van een verhoging sprong gleed ik uit over los grind dat mijn ellebogen een heel andere struktuur gaf. Hospitaal. Hoe anders was het aan de Costa Brava om met mijn voet op een zeeëgel te gaan staan. 34 zwarte stekeltjes moesten eruit. Hospitaal. En ja dan ben je met vrienden in Perpignan en dat eet je iets verkeerds. Samen een hurktoilet delen verdiepte de relatie. Drie dagen lang. Beter voelde ik mij in Kaap Sagres, Algarve, een heerlijke maaltijd met wijn. Speels stak ik mijn pink in de lege fles en liet de fles bungelen. Muurvast. Het werd een lange avond. 

Ook in de ochtend kan wat gebeuren. Op Rhodos lag ik op mijn rug met mijn luchtbedje te zonnen toen het schoepenrad van een achteruitvarende waterfiets mijn hoofd bereikte. Veel veiliger voelde ik mij in Hennezel voor een beeldhouwvakantie. We haalden de brokken kalkzandsteen uit de groeve verderop en dan was het hak, hak ,hak. Toen werd het avond en hoorde ik krak, krak, krak, mijn kies brak veelzijdig af op iets hards in het eten ( kalkzandsteen ? ). Voorzichtig eten deed ik ook in Albufeira. Met hoge koorts in bed. Gedurende 3 dagen kwam een veearts langs om mij met antibiotica in het zitvlak te spuiten ( billitis ? ). De derde dag werd fantastisch, voelde me ineens een jonge God, kreeg vleugels, maar nam voor de zekerheid wel de lift naar beneden. Naar beneden was ook de insteek in de Torre de Belem in Lissabon. Ik had hoge nood en zag een historische houten plank met een historische ring op een historische opening liggen. Het lichten van de deksel.....een opluchting.

Ja, je kunt veel meemaken, ook in het verkeer. Zo reed een vrachtwagen mij met fiets en al in de sloot bij Oud Verlaat. Mijn wijsvinger wees ineens een verkeerde kant op, mijn been voelde niet best en ik zag voortdurend sterretjes. De juffrouw van de lokale kleuterschool ontfermde zich over mijn fiets. De schat ! De ambulancebroeder over mij en gaf mij een spuitje morfine en zie: ik kon mijn vinger gewoon weer normaal zetten en ik werd rondgereden tot in het ziekenhuis voor een spalkje. Dat was milder als toen een brommer mij aan een zware hersenschudding hielp. Het laatste wat ik zag was een wiel. Eenmaal in het ziekenhuis kwam ik bij en zag een zuster van wie ik onmiddellijk hield. Een geluk bij een ongeluk, het kan niet genoeg herhaald worden.

Soms zie je het aankomen: ik wandelde tegen een wildstromende rivier in. Fantastisch, helemaal natuur tot ik moe werd en begon te glibberen. Ik keek naar de kant voor mogelijke hulp en zag.....een man met zijn been in het gips. Tijd om te pauzeren. Over het effekt van een kilo pruimen eten en de kathedraal van Laon heb ik al eerder verteld. Wat een schaamte en ook wat een geluk. Tot slot het moment dat ik in het donker op de camping de toiletruimte inliep in Thil sur Etang. De grond onder mijn blote voeten bewoog: duizenden zwarte torren vormden het tapijt. Ik kan ze nog voelen. En soms gaat het ook goed. Een zwemvest gewoon en een tweede zwemvest als broek en je dan de wildstromende Vezere laten afspoelen. Of tegen een stroomversnelling in kanoën. Wat je dan onder water  te zien krijgt !

En toen zei Jannele dat het tijd was om te stoppen en voor te lezen en als zij dat zegt, dan doen we dat.