Oud en Nieuw in Stilte.

 In september hoorde ik dat de zangworkshop in Savita ( Oud en Nieuw ) ruim volgeboekt was. Ik had echter geen zin om bij de jaarwisseling weer het jaarlijkse " oorlogsritueel " te moeten meemaken. Herrie, vernielingen, gewonden en de anarchie. Dus werd het zoeken naar een plek waar dit alles niet beoefend werd. Het werd één overnachting in Hof Zevenbergen, Ranst, regio Antwerpen. Een kasteel / voormalig klooster met 2 gastenverblijven.

Niet te ver weg en ik kon onderweg nog even benzine shoppen in Minderhout ( 1,57 per liter ). Op de dag van vertrek ( gisteren) was het nogal regenachtig zodat ik mijn "aanloop" naar Ranst wat diende te beperken ( geen Carrefour of bakkertje Anne ).

Parkeren was geen probleem en na wat zoeken en in het Vlaams om hulp vragen kreeg ik een kamer en een sleutel. Een grote, schone kamer met modern sanitair en verwarming. Het was reeds donker, zodat ik mijn kamer van buitenaf kon fotograferen.

De mensen die het programma presenteerden vertelden ons na de "sobere" avondmaaltijd wat wij zoal konden gaan doen in 2023. Mandala's kleuren, een labyrint binnen of buiten lopen, een klankschaalconcert, poëzie en muziek consumeren, sacred dancen en meditatie.

Na het overvloedige eten en de autorit was ik wel aan een wandeling toe ( stevige schoenen, regenkleding en zaklantaarn behoorden tot de basisbehoeften ). De wandeling zelf was niet lang en niet kort. Het leidde naar en door een labyrint van kleine kinderkeikopkens met de bedoeling in het hart te geraken. Niet door over de kopkens heen te stappen, maar door het pad te volgen,  naar het ( verlichte ) hart en terug naar ons begin. Het werd een boeiende reis, waarbij een zekere mate van oplettendheid en evenwicht belangrijk waren. Dat leverde ook een 3tal artistieke foto's op.

Daarna was het tijd voor de klankschalen. Een brede collectie van minimini tot fors. Ogen dicht ( en snaveltjes toe - ja er was ons gevraagd niet meer met en tegen elkaar te praten na het avondeten - om de stilte te bevestigen ). De klankschaal-beroerder nam de tijd en deed het zo te zien heel intuïtief. We hoefden alleen maar te luisteren en in te nemen.

Hij vormde met zijn schalen een wezenlijk en steeds terugkerend ijkpunt in de rituelen. In het midden van de zaal was met lichtjes , kaars en een blauwe doek een afspiegeling van het universum gemaakt.

Een richtpunt tijdens de jaarovergang met als thema: Vertrouwen. Dit werd met toepasselijke teksten onderstreept . Wonderlijk hoe wij daar met een 40-tal mensen zaten, terwijl buiten deze kapel het vuurwerkrumoer losbarstte. Ik begreep dat ook België een niet te handhaven vuurwerkverbod heeft, maar het dient gezegd: De Belgen beginnen later ( 23.00 uur ) en gaan om 00.30 uur naar bed.

Dat is in Nederland helemaal anders. Daar begint het eind oktober en duurt tot half januari ( met een beetje geluk ). Het vuurwerk komt overigens aardig overeen met de kleuren van het klankschaaltapijt.

Tijd om te gaan slapen. Dat viel mij wat tegen, maar was ook niet onverwacht: door de vele stiltemeditaties was eventuele vermoeidheid weggeëbt, de cv maakte een opmerkelijk vibrerend geluid, de storm beukte op de ramen en een verwarde Belg gooide er nog een bom tegenaan. Dan maar even wandelen. De temperatuur was zacht. Op de oprijlaan zag ik dat het hek dicht was. Dat gaf een wat opgesloten gevoel, dat alleen door Maria kon worden weggenomen.

Ja er was een heuse grot van Massabielle nagebouwd. Een lichtpunt in het eindejaarsduister. Terug op mijn kamer lukte het mij om toch in slaap te vallen. Tot het ochtendgloren ( in dit geval mijn buurvrouw ) mij met motorieke handelingen wakker maakte. Tijd voor douche en ontbijt.

Maar eerst een vooraf: in de kapel werden de vele aspecten van vertrouwen als rozenblaadjes rond het firmament gelegd. Ieder mocht na afloop een blaadje meenemen. Door wat prille vergeetachtigheid waren ik en mijn buurvrouw bij het ontbijt ons blaadje vergeten. Wij wisselden alsnog uit hetgeen mij een dikke kus opleverde ( de eerste van 2024 ). Zo kwam alles goed. Bij het ontbijt kon weer gepraat worden en daar werd van harte gebruik van gemaakt. Daarna was het tijd om afscheid te nemen en te vertrekken.

Maar eerst nog even een rondje bij daglicht.

 

In zekere zin had ik in deze 2 dagen ook een labyrint gelopen. Met mensen en activiteiten die mij soms wel en soms niet aanspraken. Ik zag dat vrijwel alles gericht was op inkering. En op een enkele mantra en sacred dance na, niets op expressie ( het tekenen van een eigen mandala i.p.v. het inkleuren ). Voor mij voelde het daardoor als eenzijdig. Samen zingen van mantra's / gospels verbindt op een geheel eigen manier. De zorgzaamheid en het verlangen alles heel goed te laten verlopen vond ik een pluspunt ( dan wordt het ook ineens leuk om je bloemblaadje te vergeten ).

Het was rustig op de weg en periodiek heel nat tot heel erg nat en dat terwijl ik nog een boswandeling in Meer wilde maken. En toen gebeurde het ineens: de zon. Voor het eerst gespot in 2024. Een plaatje.

Ranst en Meer. 2024.