Een lied voor Achilles. Madeline Miller.

 Het uitproberen van Storytell krijgt steeds meer het karakter van vervanging van televisie. Het oude hoorspel van vroeger ( Paul Vlaanderen en het Spencer Mysterie komt spontaan op ) lijkt te gaan herleven in het luisterboek. Het heeft dverse voordelen: terwijl ik luister kan ik ook wat eenvoudige handelingen verrichten en bij het autorijden op een wat rustige en langere rit hoef ik niet te lezen. Dat heeft zo haar voordelen. Ook val ik soms spontaan in slaap, ook zo'n ervaring van heel vroeger. Terugspoelen vervangt in dit geval de vraag om het nog een keer voor te lezen.

 

 

Het boek vertelt de ervaringen van jeugdvriend, minnaar en strijdmakker Patrokles in zijn contact met Achilles en de kring om hem heen. Zelf is hij een balling. Na het ongelukkig veroorzaken van  de dood van een koningszoon wordt hij voor straf onterfd en verbannen naar het hof van koning Peleus en koningin Thetis ( een nereïde ) in Thessalië. Hun zoon is, die in alle opzichten aan de perfectie raakt, Achilles. Via moederszijde loopt een lijn met oppergod Zeus.

 

Als jonge prins is het gebruikelijk een toewijd "maatje" te kiezen en Achilles kiest voor de veel minder begaafde en aantrekkelijke Patrokles. Hun vriendschap groeit. Dit tot verbazing alom. Samen gaan zij een paar jaar studeren bij de Centaur Cheiron, grootvader van Peleus en een leermeester in o.a. chirurgie boogschieten, kunst, muziek

 

Geleidelijk aan groeit er meer dan vriendschap tussen beide en worden zij ook een liefdespaar. Dat weerhoudt Achilles er overigens niet van om bij Deidameia een zoon te verwekken, Neoptolemos. Daarna boeit zij hem niet meer. Tot haar grote verdriet en jaloezie.

 

Het lezen van Circe van Madeleine Miller en Mythen, Helden, Troje en Odysseus van de humoristische Stephen Fry brengt mij veel plezier. De Griekse mythologie boeit mij al heel lang, ik gaf er ooit ook les in. Mijn leerlingen vonden de verhalen prachtig.

Door deze boeken beland ik meer in de persoonlijke kringen van de hoofdrolspelers. Ze gaan voor mij nog meer leven. 

 

 Op zekere dag komt Odysseus, een befaamd boogschutter, op bezoek. Hij is op zoek naar Achilles en andere strijders om op te trekken tegen Troje. Achilles moeder Thetis verzet zich hier sterk tegen. Zij kan in de toekomst zien. Achilles kan kiezen tussen vreedzaam en anoniem oud worden of op jonge leeftijd sneuvelen, waarna eeuwige roem hem wacht. Uiteindelijk kiest hij voor dit laatste en de onafscheidelijke Patrokles gaat met hem mee. De prognose dat het een korte expeditie zal worden gaat uiteindelijk niet op.

 

 

De start is moeizaam, omdat het 2 maanden heet en windstil blijft. Een straf van Artemis, godin van de jacht. Agamemnon had een van haar herten gedood en zou zijn dochter Ifighinea nu moeten offeren. Tijdens het offer  ( Kalchas ) ruilt Artemis haar in voor een jong hert en neemt haar mee. De wind is terug, de reis kan beginnen.

Mooi is de dubbele gedaante in de afbeelding.

 

  

Eenmaal in Troje blijft het stil. Achilles en de anderen gaan op plundertocht en verzamelen buit. Patrokles blijft in de tent en maakt zich geen zorgen: zolang Hektor, prins van Troje leeft, leeft Achilles.

 

Als de gevechten uiteindelijk beginnen blijkt Patrokles meer een waarnemer als deelnemer. Hij geniet van de schoonheid en vechtkracht van Achilles ( die ongezien door anderen beschermd wordt door Thetis ). Dat Patrokles haar wel ziet zint haar niet. Ook beschrijft hij de lichaamstaal en kwaliteiten van de grote aanvoeders om hem heen, maar geleidelijk blijft hij steeds meer weg van het slagveld. Het is niet zijn ding. maandenlang wordt er gevochten . De balans tussen de legers blijft behouden.

 

En dan gaan er door een computercrash een paar weken voorbij. Het boek is inmiddels vervangen door De Mythen van Stephen Frey.

 

Nu terugkijkend is het lied voor Achilles eigenlijk het verhaal van Patrokles. Een verhaal vol liefde en strijd. Zelfs na zijn dood als deelnemer aan de Trojaanse oorlog blijft zijn waarnemer beschrijven wat er gebeurt. Als er 3 liefdepartners zijn, dan hoort Briseis daar zeker bij.

En toch wel mooi einde als de as van Achilles en Patrokles bij elkaar in de urn gedaan worden en Thetis eindelijk Patrokles accepteert.

Een wonderschoon boek .