In Ommerborn, vlakbij Wipperfürth, staat een groot klooster. Die functie heeft het al lang niet meer. Het is nu een plaats waar veel ruimte is voor allerlei cursussen en activiteiten. Ook ontdekt door Jan Hendrik Veenkamp. En zo kwamen wij met een dertigtal mensen samen in het Pinksterweekend om te ontmoeten, te zingen, te dansen, te eten, te slapen en nog meer van dit soort zaken die het leven de moeite waard maken.
Jan Hendrik, Sieta en Marije waren een dag eerder aangekomen om onze werkruimte, de voormalige kerk, zo in te richten dat het al een fijne en mooie plek was zonder dat we er een noot gezongen hadden.
Diezelfde zorg was ook terug te vinden in de eetzaal: veel kleine vaasjes met witte rozen en wat subtiel gipskruid.
Ommerborn is een plek van verstilling. Ik pakte het al op toen ik mijn reisdoel naderde. Even weg uit de hectiek van het dagelijks gebeuren, temidden van de natuur ( een beschermd natuurgebied ) en dan kan het zomaar gebeuren dat er even later vanuit een deur een viool en een harp klinken. Heel subtiel: het Zulu-lied Noujana.
Die verstilling verdween echter snel als de eetzaal betreden werd. Jan Hendrik had voor ons eten en drinken het team van Mirry Kalesaran uitgenodigd ( Mirry, Louis en Lorelinde ). Zij zijn uitermate bedreven in het bereiden van wonderschone en vegatarische maaltijden. De zorg en de liefde straalde ervan af.
Naast heel lief vond ik Mirry ook een beetje streng. We mochten niet eerder "aanvallen" voordat zij het culinaire geheel uitgebreid had toegelicht. Ook vroeg zij ons voor de eerste hap stil te staan bij het feit dat goede voeding niet zomaar iets is. Het is een geschenk.
De toetjes hadden zelfs iets heiligs: pauselijke kleuren met een kardinaalshoedje en bestrooid met manna. We gingen er zelfs van zingen, vanuit ons hart.
Als schilder kon ik mijn hart ophalen: met een dergelijk kleurenpalet kwam ik elke avond tot een nieuwe compositie. Deze vond ik wel heel geslaagd.
Het weer was deze dagen wisselend, soms bewolkt, dan weer zonnig, dan wat mistig. Alles wat het in huis had ( zelfs regen ) werd gepresenteerd. Jan Hendrik paste daarbij zijn programma moeiteloos aan.
Soms zaten we buiten, soms binnen, soms voor, soms achter, maar absoluut niet in de stenen kuil ! Er moesten buiten minimaal ( hobbelige ) grassprietjes en uitbundige bloemen in beeld zijn.
Eenmaal buiten ( en daardoor ook wat uitgelaten ) mochten we spelen. Archetype verbeelden, bijvoorbeeld. Dat leverde een met klank gebarende Wijze, een zwierige Creator, een Krijger met strijdlied en de vierde ben ik vergeten. Sorry. Het was in ieder geval niet de Vergeetachtige. Wel de Lover, de Levensgenieter ( dankjewel J.H. ). Ook deden we klankduetten in duo's, eerst de een, dan de ander en dan samen. Dat leverde verrassende en originele vondsten op. En veel plezier !
Ommerborn ( de bron van de Ommer ) had een rijke historie en de Nederlandse beheerder van het klooster nam ons op heldere wijze daarin mee. Het klooster was lange tijd een centrum voor onderwijs en ontwikkeling. Ook tilde hij een slipje op van de soms heel bijzondere gezelschappen die hier kwamen en met gouden draadjes werkten.Wat mij herinnerde aan een sprookje van Grimm waarin een meisje van stro goud moet spinnen, anders eindigt haar leven. Huilend en wanhopig is zij als er een klein mannetje verschijnt die in ruil voor haar halsketting dit voor haar doet.
Hoe symbolisch, want in ieder mens huist wel een klein mannetje of vrouwtje die op het moment supreme te hulp schiet en goud voor ons spint. Een halskettinkje kan dan heel handig zijn.
Elke dag was er ook een handgeschreven draaiboek, waardoor de ene activiteit moeiteloos kon doorlopen in de andere.
Het programma was zoals gebruikelijk heel gevarieerd. Regelmatig werd er gedanst, b.v. op Bobo Male Shushu Maya. Dan kwamen de trommels erbij en werd het een feest. Af en toe zongen we elkaar al wisselend toe of deden we iets solo, in duo of andere combinaties. In deze vertrouwde en veilige context werd alles mogelijk, zoals het verkennende en vooral kwetsbare samenspel van Joop en Helmi.
Mirry en haar team hadden ook nog een verrassing voor ons: bij het pakken van de eetborden verscheen er een kaart die mij / ons wees op de vele aspecten van de liefde en hoe daarnaar te handelen. Een schot in de roos.
Op zondagmiddag was er tijd voor het verkennen van de omgeving. Ieder op zijn of haar eigen manier.
Mij leidde het naar Wipperfúrth waar ouderwetse brandstofprijzen gehanteerd werden. Daarna verder naar een van de grootste stuwdammen in Duitsland: die Bevertalsperre.
Na dit gezien te hebben wilde ik weer terug naar de beslotenheid van het weekend. En de beslotenheid en tegelijk weidsheid die zich uitte in het terugkerende Ra Ma Da Sa.
Op maandagochtend werd het tijd om afscheid te nemen van allen. Dat had een hoog helaasgehalte. De wens om langer te blijven werd hoorbaar en voelbaar en dat is toch wel een heel mooi compliment aan ons allen. Immers: we are one.
Rotterdam, 16 mei 2024, Henk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten