Astor Piazolla Tango Argentina in de Doelen.

Tango Argentino in de Doelen.

Of ik zin had om mee te gaan naar een tangoconcert in de Doelen, vroeg Marjanne. Het symfonisch orkest uit Lviv ( Oekraïne ) zou muziek van Astor Piazolla vertolken. Ik hoorde meteen Adios Nînos, zag de traan van Maxima ( die ik net zaterdag had bewonderd in Het Loo ) en zei: Ja !

Via een snelle effectieve route met de auto naar metro-station Voorschotenlaan en vandaar via Beurs en Stadhuis belandden we bij de Doelen. Nu had ik net een pasta-spinazie-zalm-schotel gegeten, maar Marjanne wilde graag voor het concert nog een stevige bodem leggen en dat deden we bij WOW op de Lijnbaan.

  Een waar leger van in het zwart geklede mannen ging voor haar aan de slag en inderdaad, eraan terugdenkend staat het water mij weer in de mond. Tussendoor verbaasde ik mij over de metamorfose van de Lijnbaan.

Ik vond het fijn om weer eens in de Doelen te zijn. Zoveel ruimer dan de theaters waar ik de afgelopen tijd was geweest, nou ja, er waren ook minder mensen. maar toch. Ik had een tijd geen trappen gelopen, maar hier kon ik helemaal los. Alle treden voelden heel zacht geveerd. Fijn hoor !

Boven stonden we even stil bij een serie schetsen van Valery Gergiev, die heel lang met zijn rode baton het Rotterdams Philharmonisch had gedirigeerd.

Inmiddels ontdekten we dat we water ( tango kan heel dorstig maken ! ) waren vergeten. Snel bestelde ik 2 sourcytjes met de vraag of die de zaal mee in mochten. Dat mocht in principe niet zei de dame met een glimlach. En omdat principes er niet voor niets zijn besloten wij ze in de tas van Marjanne te doen. En dat werkte ( deels ).

 Binnen was het ook niet echt druk en konden wij plaats nemen naar keuze en zonder toestemming. Een heerlijk vrij gevoel. Zo hadden wij de afstand tot het orkest mooi gehalveerd.
In afwachting van borrelden oude herinneringen op. Zoals mijn deelname aan een optreden van Bobby McFerrin en het verrassende optreden van mijn destijds hoogbejaarde moeder.
Ook Marjanne had hier al de nodige voetstappen liggen.

En toen kwam het orkest binnen. Helaas mocht er toen niet meer gefotografeerd en gefilmd worden. Lastig, want de camera brandde in mijn broekzak. Ik begreep het wel en nam een slokje Sourcy.

 ik was blij verrast toen het concert begon. Piazolla maakte graag korte composities en zo verraste hij ons elke 5 minuten met een nieuw veelal emotioneel gebeuren, waarbij passie, oorlog, vrede, liefde, storm, stilte en tederheid elkaar steeds afwisselden.

Nu heb ik al van jongsaf iets met vrouwen die strijken ( die armbewegingen ....) en zo had ik uitzicht op een paradijselijk gezelschap van jonge Oekraïense dames die dat geweldig deden. Een van de cellostes was mijn favoriet. Zij bewoog telkens alsof zij een zwaard uit een zijdelings geplaatste schede trok. Een Amazone vond ik het. Geweldig !

 Na de pauze ( de Tango Libertado zong nog in ons hart ) besloten wij het te wagen om dichter bij het orkest te komen. Marjanne liet voor de zekerheid haar doekje achter, zodat we altijd zouden kunnen terugkeren.

 En ja, dat was andere Argentijnse koek. We zaten nu zowat boven het orkest en konden nu goed alle details zien.

 Voor de pauze was het veelal wegdromen in de schoonheid en de kracht van de muziek. Nu werd alles veel fysieker en natuurlijk stormde er onmiddellijk een liefdespaar ten tonele, dat alles bracht wat wij in een Argentijnse tango wilden zien.

 ( Iets verderop hieronder zijn ze volledig in actie te bewonderen ).

En o wat was ik blij dat de muziek vanavond naturel was. Geen versterkers, geen dreunende boxen. Alleen het gepassioneerd kloppen van strijkstokken en harten en het wegpinken van tranen al ser weer zo'n mooie solo werd gebracht.

De solisten, hier bij de huldiging door de dirigent waren van een uitzonderlijk niveau en dat was  dus genieten. Na een intense uitvoering van Adios Nînos en iets wat Grace Jones ook gereproduceerd had was het voorbij.

 Het publiek ging weg. Wij en het orkest bleven voor de afterparty, waarbij de solisten nogmaals van zich lieten horen. Toen ontdekten wij ook dat het hier om een orkest uit Lviv ( de 7de stad van Oekraïne,vlak onder Polen ).

Inmiddels gingen de dames los met hun smartphones, want ja in de Doelen, daar kom je niet elke dag.

Uiteindelijk verlieten ook wij de zaal en werden verrast door het personeel van de garderobe, dat nog maar 2 jassen te vergeven had. Marjanne ging snel naar beneden, terwijl ik het personeel van bovenaf geruststelde: we kwamen eraan. 
Erg leuk om te doen.

 Via de soepele route kwamen we weer thuis. Het was een mooie, dynamische avond geweest.

Marjanne bedankt. jij bent mijn tango-koningin.

Rotterdam, 9 december 2019.