Uit het schrijfcafé.

 Vanmiddag zijn we bij Janneke in het schrijfcafé. Altijd weer nieuwsgierig naar wat zij nu weer voor ons in petto heeft. Het werd een verhaal schrijven over een belangrijk object uit het ouderlijk huis. Ik ga dan graag meteen met het eerste beeld mee: De Potkachel.

 Groot ( zeker als kind ), zwart en rond. Bovenop een sierlijke afdekplaat en met een vurige blik uit de buik als hij/zij brandde. Hij/zij had meerdere funkties: verwarming, koken en het drogen van de was. We hadden een heel praktisch drooghek, dat rondom deze warmtebron geplaatst kon worden. door het wasgoed regelmatig te keren ontstond een snel resultaat.

 

 Minder fijn vond ik de groenezeep lucht van Sunlight, die de wat benauwde kamer vulde.

De brandstof vormde een verhaal apart. Voor de snelle actie: hout, eierkolen ( geperst antracietgruis ) en het hoogwaardige antraciet. Voor de lange duur: briketten ( geperst verkoold hout ). De kolenboer bracht ze bij ons naar 3 hoog en stortte ze dan in de grote kist, die mijn vader zwaar doorspijkerd had om stand te houden tegen de druk.

 Die onverwoestbaarheid werd wel een probleem toen bij een lekkage het water door de kolenkist stroomde. Mijn vader raakte dan heel opgewonden en nam de vorm van een zwarte Hulk aan. Mount Kool moest hoe dan ook verplaatst worden om het behang in de woonkamer te redden. Mijn moeder probeerde hem vanaf de zoldertrap tot kalmte en overzicht te manen, terwijl ik veilig achter haar warme, gebolde achterzijde deze Apocalyps gadesloeg. Het bloemwitte van de bakker werd overtroont door het zwart van de massa.

Omdat het nogal lang duurde ging ik lezen in de Lambiek over Kitje Kool in de Zuidpool. Heel informatief.

Deze Kitje werd al snel een begrip en werd gebruikt in de reklame. Zo stond er een beeld van hem op het Marconiplein in Rotterdam. Op het gebouw van de Gebr. Van Eijsden, een bekende kolenboer. Je kon er zelf kolen halen ( in een kit ) of laten brengen. Hij had kolenschoppen als voeten, een zwarte pook, een hengsel om zijn nek, een handgreep op zijn buit. Heel ergonomisch allemaal. Vanuit zijn kit lachte hij ons toe.

 

 Haiku:

Kitje Kool komt op

Ik herinner mij zijn lach

Stond er warmpjes bij.

De volgende opdracht was een dialoog tussen een voorwerp uit mijn huis en mijzelf. Het werd mijn toilet. Een inspirerend verhaal dat ik niet publiceer.

 

Wel een haiku:

 

rondingen alom

 

werkend aan het mestoverschot

 

steeds at your service.