Uit het schrijfcafé.

 Maandagmiddag en dus is er weer tijd voor schrijfcafé Hoek.

Het thema is vandaag niet tompouce ( traktatie Theo ), maar : Avontuur. Door dit woord verticaal te schrijven komt er ruimte voor associaties. Avontuur als woordgedicht vind ik lastig. Met name de 2 u's. Het resultaat is nogal rommelig. Veel moeten poetsen.

Vers 1 : Schilderavontuur.

Ik zoek in eerste instantie de veiligheid door te kiezen voor een bestaand schilderij. De inspiratiebron voor deze schildermiddag is mevr. Werefkin, een Duits expressioniste. Zij schildert landschappen met kleine mensjes daarin. Ik kies voor rode boom en blauwe berg. Veelkleurig en ook wat somber.

Als het in grote lijnen op mijn doek staat slaat de verveling toe en het niet weten hoe ? wat ? Is dit wat ik deze middag wil ? Ik mis eigenheid. Ik denk terug aan mijn overleden vriend Broer die mij altijd te hulp riep als zijn schilderij vastliep. Sponsen ! riep ik dan. Spuit je verdriet over dit resultaat met een plantenspuit over de afbeelding en ga poetsen. Samen reinigden we dan het doek en keken wat er aan rudimentaire kleur en vorm was achtergebleven.

Volkomen fris en fruitig begon hij dan semi abstracte Hollandse landschappen te schilderen, soms met dieren daarin die in elk kinderboek zouden passen. Nu vele jaren na het afscheid hangen zijn werken aan muren in Rotterdam en Californië.

Poetsen dus. Er ontstaat onder mijn handen een duister landschap met een intense vuurbol daarin. Een zwarte hand ( voorheen Boom genaamd ) steekt uit de aarde. Men ziet Afrikaanse toestanden en vleeslustige leeuwen die aan de kieren van de compound snuffelen. Ik zie iets anders: de oog van een draak. Bij House of Dragons heb ik er meerdere malen ingekeken. Ik sluit dit schilderij af en besluit verder te gaan met het portret van een ridderlijke jongeman: St.Joris. Vechten hoeft niet, want ze horen beiden bij mij.

Vers 2: Vrouwen onder 40.

 Op avontuur ? Vooruit dan maar. Ik plaats een advertentie met de vraag wie met mij op avontuur zou willen. Een tijdje blijft het stil en ik twijfel aan mijn profiel. Ik plaats een tweede oproep waarin ik vermeld dat alle kosten voor mijn rekening zijn. Het blijft stil. Dan besluit ik een foto van mijn pen erbij te plaatsen en dat werkt. Drie dames van onder de 40 willen wel met een schrijver op reis. Ga ik doen. De eerste haal ik op bij een bushokje in Almere, de tweede bij een bushokje in de buurt van Alphen en de laatste in Berkel Rodenrijs.

Om te zien of we bij elkaar passen gaan we struinen in de duinen van Schoorl, Daarna beklimmen wij de Hondsbossche zeewering. Boven aangekomen trakteert een van hen op zelf gebakken koekjes in de vorm van een pen. Ze lijken onder andere op lange vingers en dat brengt veel humor in de groep. Rollebollend van plezier belanden we aan de voet van de dijk in zee. Koel ! roept een van hen: We zijn penvrienden geworden. Wie had dat nou gedacht ?

Haiku:

penvrienden in zee

alle vier gezellig mee

fijn kopje onder

 

 

Vers 3: Willem ziet Oranje. 

Het was een mooie zomerdag toen Willem Alexander zijn haar begon te verven. Zijn tanende populariteit in de Nederlanden had duidelijk een opkikker nodig. Maandenlang volgde hij op FOX NEWS hoe Donald Trump het volk voor zichzelf wist te winnen met zijn geeloranje lokken. Hij vond het het proberen waard. Wel wilde hij ruimte laten voor zijn beide nog gave oren, een geliefd knabbelobject voor zijn Maximaatje. Willem overlegde met zijn kapper, die ook winterschilder was en al snel vonden zij samen een mix van gele oker en vermiljoen rood.

Diezelfde avond ging hij met een badmuts op naar de koninklijke slaapkamer. Maxima had daar, in haar dieppaarse negligé, onder de baldakijn plaatsgenomen. Helemaal klaar voor een nachtje koninklijk snurken. Willem liep naar de muur waar een portret van Willem van Oranje hing. Intens verlicht door een sfeervolle spotlight. Willem nam plaats vóór zijn voorvader. Maxima wist dat er iets spannends stond te gebeuren en beet zachtjes in het dekbed. Met een groots gebaar haalde Willem de badmuts van zijn hoofd. Het was alsof de slaapkamer zich vulde met oranje vuurwerk, dat duurde tot in de kleine uurtjes.

De volgende dag betrad hij het paleisbalkon. Het werd een succes. Overal in de straten werd "Oranje Boven" gezongen. Ook werd duidelijk wie ons en met welk lied zou vertegenwoordigen op het Eurovisie songfestival.

Haiku:

Oranje boven

gaat naar het songfestival

Leve de koning !

Nieuwe schilderijen, collages en leporello's. Najaar 2024.

Na een wat stille zomerperiode komt nu, tijdens de herfst, een nieuwe lente in zicht. Collages, schilderijen en veel leporello's komen tevoorschijn uit mijn creatieve koker. En dat is mooi.

 

 

Wordt vervolgd.
 

Schildermiddag : intuïtief schilderen.

 

Het is zaterdagmiddag 9 november 2024 en Yvonne, Malke en Eugenie komen langs om samen een middag intuïtief te schilderen met als inspiratiebron Marianne van Werefkin, pioniere van het Expressionisme ( zie hieronder ).

Maar voor het zover is gaan we eerst genieten van ook intuïtief gebakken taart van Eugenie, met een kleine touch van pepernoten. En met een verfijnde, romige smaak. De de L'Or expresso en de groene thee doen de rest.

Tegelijkertijd bespreken we de toestand in onze kleine en grote wereld. Dat op zich geeft al veel expressie. En dan gaan wij schilderen. De doeken zijn al opgespannen, alleen nog even verf pakken en dan gaan we. In eerste instantie altijd nog wat verbonden met juf Werefkin, maar niet lang. De vrije geesten nemen het over.

 

En dan kan er van alles verschijnen. Zoals dit prachtige tintelend licht, dat verschijnt na het over elkaar heen schilderen van verschillende lagen. De toch wat donkere werken van Werefkin gaan hier over in Yvon's vuurwerk.

 

Malke blijft dichter bij de bron. Haar boeit vooral het aspect diepte en zij experimenteert daarbij met kleur.

 

Eugenie brengt ook een landschap in beeld waarin basiselementen hun eigen kleur en opbouw vinden. Bijzonder aan dit schilderij is het gebruik van meerdere symbolen. Een schilderij om verhalen bij te schrijven. Daarna vindt zij 5 witte rozen.

 

Zelf zoek ik eerst mijn steun in Werefkins rode boom met blauwe berg. Ook nu verandert er onderweg iets: het is te concreet en daardoor minder interessant. Ik besluit de spons in te zetten en ga poetsen tot het genoeg is. Tevredenheid komt: het donkere van dame W. zit erin, maar nu geabstraheerd. Bij de nabespreking ziet ieder er meer persoonlijke en soms angstaanjagende elementen in. Bij mij komt "House of Dragons"op. Ik zie een drakenoog met veel vuur.

 

Een spontane actie volgt: een portret. St. Joris wordt er geroepen en dat zou zomaar kunnen. Voor mij hoeven ze elkaar niet bestrijden. Ze zijn onderdeel van een geheel.

St.Joris en de draak, friends forever.

Schilderen maakt hongerig en dorstig en ook daarin is door Malke in voorzien.

De Vino Mucho Mas van Yvon doet de rest.

Mooi gedaan weer !

 

 En een verhaal uit het schrijfcafé , 2 dagen later:

 

Vers 1 : Schilderavontuur.

Ik zoek in eerste instantie de veiligheid door te kiezen voor een bestaand schilderij. De inspiratiebron voor deze schildermiddag is mevr. Werefkin, een Duits expressioniste. Zij schildert landschappen met kleine mensjes daarin. Ik kies voor rode boom en blauwe berg. Veelkleurig en ook wat somber.

Als het in grote lijnen op mijn doek staat slaat de verveling toe en het niet weten hoe ? wat ? Is dit wat ik deze middag wil ? Ik mis eigenheid. Ik denk terug aan mijn overleden vriend Broer die mij altijd te hulp riep als zijn schilderij vastliep. Sponsen ! riep ik dan. Spuit je verdriet over dit resultaat met een plantenspuit over de afbeelding en ga poetsen. Samen reinigden we dan het doek en keken wat er aan rudimentaire kleur en vorm was achtergebleven.

Volkomen fris en fruitig begon hij dan semi abstracte Hollandse landschappen te schilderen, soms met dieren daarin die in elk kinderboek zouden passen. Nu vele jaren na het afscheid hangen zijn werken aan muren in Rotterdam en Californië.

Poetsen dus. Er ontstaat onder mijn handen een duister landschap met een intense vuurbol daarin. Een zwarte hand ( voorheen Boom genaamd ) steekt uit de aarde. Men ziet Afrikaanse toestanden en vleeslustige leeuwen die aan de kieren van de compound snuffelen. Ik zie iets anders: de oog van een draak. Bij House of Dragons heb ik er meerdere malen ingekeken. Ik sluit dit schilderij af en besluit verder te gaan met het portret van een ridderlijke jongeman: St.Joris. Vechten hoeft niet, want ze horen beiden bij mij.