Maart 2021.

 Na de "Vikingserie" te hebben afgesloten werd het wat stil. Als dan enkele dagen achter elkaar een donker bolvormig object in beeld verschijnt, begin ik mij af te vragen of ik mij zorgen dien te maken. Het ziet er nogal somber uit.

"Schilder het maar", hoor ik mijzelf dan zeggen. Breng het beeld naar buiten en ga het verkennen, misschien is het minder erg dan het lijkt. En zo gezegd zo gedaan. Eenmaal in beeld gebracht ontstaat de behoefte om het te openen met dit als resultaat:

Het is een goede gewoonte, zeker als ik mijzelf afvraag wat ik nu weer geschilderd heb, om mijn kunstvrienden om wat input te vragen. De eerste reactie ( gevoed door nr. 2 ) meldde de Markthal in Rotterdam. Daar kon ik mij wel in vinden, immers dat is een gesloten soortgelijke vorm, waar je na opening een kleurrijke wereld ontmoet.

Een andere feedback sloot aan bij mijn aanvankelijke bezorgdheid: het gaat hier om hersenen ( hersenpan ). Luchtiger was de bijdrage dat het beter was ze om te keren, hierbij verwijzend naar mijn periode als keramist.

En dan verandert geleidelijk de uitstraling. Opener, lichter. Terwijl ik pauzeer kijk ik naar Freek de Jonge die in de Stadsschouwburg in Haarlem staat: op de achergrond heel veel rood pluche en goud. Wonderlijk en warm. Koninklijk ook.

Inmiddels meld een andere vriendin dat er gedanst wordt. Ze wordt er blij van. Mooi toch ! Ik meld haar dat mijn laatste onderweg is. Transparant en luchtig. Zilver en blauw. Daar laat ik het voor dit moment even bij want er gebeurt iets anders..........

Mijn expressionist wil namelijk even los en dat mag: heerlijk om te doen.