Naar Almere.
Of ik tijd en zin had om mee te gaan naar een concert van Deva Premal in Almere, vroeg Eugenie. Bijtijds vertrekken en dan daar een hapje eten en dan door naar het theater. Het klonk mij als een mantra in de oren. Even na half 5 verlieten we hoopvol Rotterdam. Het zag er allemaal goed uit: mooi weer, leuk concert, gezelligheid. Alleen het verkeer wilde niet zo meewerken en deze keer lag het niet aan de boeren.
Het werd een spannend ( qua tijd ) ritje. Gelukkig had Eugenie alle benodigde apps en randapparatuur om ons naar en langs Amsterdam te leiden.
Om 19.15 uur reden we de parkeergarage binnen. Een snel broodje zalm bij de plaatselijke foodstore en dan het theater in. Gelukkig begon de voorstelling wat later zodat wij ons toetje ( brownie en rozijnenkoek ) in alle rust konden opeten.
We waren vanavond niet alleen, integendeel: een uitverkocht huis met ongeveer 95% vrouwen. Dat had ik niet bij de Johan Derksens Bluesbreakers gezien, maar ja, dat is ook een ander cultureel verschijnsel. Na wat zoeken namen we plaats in onze loge met schuine stoelen.
De zaal had wel iets van een futuristisch amfitheater uit Startrek Voyager ( waar Seven of Nine zo prachtig figureerde ). Niet de gebruikelijke ovale of ronde vorm, maar gewoon rechthoekig. De akoestiek was er niet minder om.
En dan ineens ontstond er beweging op het podium. Geen spectaculaire aankondiging. Gewoon Deva, Miten, Manose en hun 3 begeleiders die binnen wandelden. Na een wat langere Om kon het concert beginnen.
Het werd een aaneenschakeling van verstilde en opzwepende mantra's, die veelal breed meegezongen werden. Het projecteren van de tekst op de achtergrond hielp daarbij een hele boel.
Af en toe nam Miten ( als hij niet zat te kletsen ) het initiatief en bracht hij gospel, blues en country van een mild buitenaards niveau en klankkleur.
Over klank gesproken: de stem van Deva blijft ongeëvenaard ( ze klonk nog net als 5 jaar geleden in Brussel ), net als het fluitspel van de ons voortdurend zegenende Manose. De aanvulling van bas, drums en piano maakte het geheel nog sfeervoller.
En toen werd het weer tijd voor de zakelijke, koude wereld: toilet, water tappen voor onderweg, garderobe, uitrij-kaart regelen ( knap gedaan Eugenie ), auto zoeken en naar huis rijden. Nu zonder file of afsluiting. Die nacht werd ik af en toe een beetje wakker. Gewoon....om naar een in mij rondzingende mantra te luisteren.
Alsof Deva even op de rand zat. Heel even maar.
Opmerkelijk detail: Het was mogelijk om een flesje Deva-parfum te kopen. Jezelf hullen in de geur van de diva zelf. In gedachten zag ik mij met dichte ogen in die wolk zitten. Ik in het midden en rechts Manose en links Miten........tsjonge.
Ik heb het uiteindelijk niet gekocht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten