Transformatie.
Sinds mijn laatste workshop begin november stonden er 2 schilderijen "in de wacht". Dat wil zeggen dat zij op een ezel aanwezig zijn tot het moment dat ik er iets aan wil of kan veranderen. Meenemen naar de schilderclub op woensdag is dan veelal een moment om er "verder aan te werken". Het eerste resultaat is wat het is op het moment van maken en in de betreffende context. En soms blijft er dan een vraag naar verandering, zoals deze keer.
Ik kan er natuurlijk van alles over vertellen, maar zinvoller lijkt mij te kijken wat er 3-4 weken veranderd is. De ogen, het haar, de uitstraling en de kijk op de wereld van de afgebeelde persoon.
.jpg)
Een landschap ( rode boom voor blauwe berg ), geïnspireerd door de Duitse expressioniste Marianne van Werefkin is totaal niet naar mijn zin. Ik besluit het te wassen ( water, spons ) en het vervolgens om te keren. En dat doet wonderen. Er verschijnt een menselijk wezen met ( eveneens indringende ogen ). Het voelt als een geboorte.
Enige tijd later krijg ik een kindertekening cadeau. Het is een afbeelding van een expressionistisch weergegeven poes ( wat kunnen kinderen toch spontaan tekenen ). Als ik er nadrukkelijker naar kijk komen er jeugdherinneringen op aan mijn poes toen ik een jaar of 7, 8 was. Met gemengde gevoelens van liefde en verdriet ( poes overleed voortijdig ). Om het dier te eren plaats ik hem in een liefdevolle omgeving. De verschrikking ( achtergrond ) voorbij. De poezenhemel. Mooi ook met al die gekleurde bolletjes wol.
En dan is het tijd voor iets nieuws. Er staat nog iets onafs in de hoek en besluit dat mee te nemen naar de schilderclub. De dag ervoor bekijk ik de laatste aflevering over Matisse en zie: spontaan springt er een beeld op het doek dat overeenkomsten toont. Ook nu zal er de komende weken wel wat wil tot transformatie voorbijkomen. Ik ga het zien.
Een recente collage krijgt inmiddels een plaats aan de muur. Het beeld spreekt voor zich.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten