zondag 22 januari 2017

Schaatsen bij Willem Alexander, een impressie.

Schaatsen bij Willem Alexander, een impressie.

Vandaag zondag 22 januari is weer zo'n mooie zonnige, windstille dag na een koude vriesnacht.
En dat is dan ook in de Nesselandepolder te zien. De 2 km lange roeibaan en alle waterpartijen tussen de inhammen en eilandjes zijn dichtgevroren.


Wat zou dit een fantastische accomodatie zijn om bij aanhoudende vorst een marathon te organiseren. Daar is het nu nog te vroeg of ....te warm voor. Wel heel prettig voor de vele watervogels die samenkomen bij de plaatselijke zeldzame wakken.


Even dacht ik nog dat het ook hier - in navolging van Washington - om een demonstratie tegen Trump ging. Echter er was geen rose mutsje te zien. 
Wel veel gele snaveltjes.


En hoewel ik stil naderbij kwam, ik kon niet voorkomen dat een van de aanwezigen een vertreksein gaf en daar gingen ze: een fantastisch gezicht.


Verderop kwamen er ook andere isvogels in beeld. Zij probeerden meer de wakken te mijden. En op veel plaatsen was dat ook geen probleem, zolang je op de voorgeschaatste route bleef..

  
Op sommige plaatsen ontstonden Bruegeliaanse beelden van gezinnen die zich maar al te graag op glad ijs waagden. Een fotograferende oma aan de kant gaf haar angst vorm door te roepen dat ze er "nog niet klaar voor was ".


En dat was jammer, immers de winter kan ook weer snel voorbij zijn. 
Dit meisje nam alvast wat voorzorgen: ze verzamelde ijs om er thuis nog iets leuks mee te kunnen doen.


En zo belandde ik na 5,5 km weer in de buurt van mijn mobiel, dat op een compleet lege parkeerplaats stond, maar wel door een zwalkende kladestiene particulier gebruikt werd om achterwaarts parkeersteekjes te leren maken.


Het ging om een moeder die zonder bevoegdheid, zonder tweede rempedaal, zonder extra spiegels haar dochter leerde dat acheruit parkeren bij en rond mijn auto best kan "als je het maar voorzichtig doet".
Toen ik daar mijn ongenoegen over uitte hield zij het niet langer bij mij en mijn opvoedkundige adviezen uit en snelde vol gas weg.
Hopelijk voor de dochter naar een echte rijschool.


Behalve dat laatste was weer mooi geweest.


zondag 15 januari 2017

A place to be.

A place to be.................

 gisteren ben ik naar Gouda geweest voor een workshop in het atelier / studio van Ingeborg Horst, architect, ontwerper,counselor en coach. Zij supporteert - aan de hand van oefeningen - deelnemers om zichzelf een beeld te vormen van "een plek waar je je thuis kunt voelen / voelt".

Zij formuleert het als volgt:

Ben je al een tijdje niet meer blij met hoe je woon- of werkplek er uit ziet? Heb je al langer het gevoel dat de bestaande sfeer je niet meer past? Heb je gewoon zin in veranderingen en/of ben je het zat om het realiseren van je droomplek nog langer uit te stellen, dan is deze inspiratiemiddag wellicht iets voor jou. 

In mijn werk als ontwerper merk ik altijd weer hoeveel tijd en energie er aan voorafgaat, voordat mensen eindelijk voor ‘hun droomplek’ gaan. Soms zelfs haken ze in zo’n periode af. Laten ze de boel de boel omdat ze eenvoudig te veel beren op de weg zien. Vaak ook hebben mensen moeite om keuzes te maken. En hoe begrijpelijk! Er is immers zó veel te kiezen. Soms wordt er ten lange leste ‘iets’ gedaan, maar net niet datgene waardoor de droom dichterbij komt. Allemaal situaties die voor veel frustratie kunnen zorgen !

Met dit gegeven voor ogen, heb ik een programma gemaakt om je te helpen hòe de frustratie voorbij te komen. We gaan niet gaan ontwerpen (!), maar je zult door bepaalde oefeningen en feedback wel meer zicht krijgen op relevante keuzes, hoe jij deze keuzes concreet kunt maken en hoe je met meer flow de droom voor je huis, je tuin, keuken, werkkamer of wat ook’ kunt realiseren.



Als kind al vond ik het heerlijk om ergens onder de tafel of onder een tentdoek bezig te zijn met mijn verbeelding in mijn eigen wereld.
Even weg van wat er allemaal moet en nodig is.  



Gewoon mijn fantasie de ruimte geven.
Als kind kwam mijn oom Frans een keer aan met een huis dat hij voor mij had gemaakt van triplex. Met demontabel dak. Daar zat veel werk en toewijding in. Hij had het met liefde gedaan, dat kon ik - vooral later - zien.
Lange tijd was dat de plek waar mijn eigen imaginaire leven zich afspeelde. 
Mijn authenticiteit, mijn speelgoed, mijn voorkeuren.

Recent nog mocht ik in zijn voetsporen treden om iets dergelijks voor de kleinkinderen van een goede vriendin te doen. En nu vandaag was de beurt opnieuw aan mij: het grotere werk.  

Tijdens een stilteoefening vroeg Ingeborg ons  gedachten, beelden, gevoelens, etc. op te laten komen die te maken hebben met dit thema. Waarna wij deze gingen uitschrijven. Dit bracht al snel een aantal associaties van "wat men zou willen", "van wat men denkt wat toch niet realiseerbaar is" en de irritaties waar dat mee gepaard kan gaan.

"Blijf zitten waar je zit, hou je adem in, maar stik niet", kwam zo op.
Herkenbaar. Dikwijls kost het veel tijd en inspanning om een thuis te scheppen.
Een "comfortzone", die het mogelijk toch niet helemaal is. 
 En daaruit breken ( hoe doe je dat ? ) brengt naast mogelijkheden ook risico's.



Uit mijn werk als docent ruimtelijk vormen weet ik nog hoe heerlijk het gevonden wordt om een eigen plek te bouwen, zoveel mogelijk naar eigen beeld en gelijkenis natuurlijk.
In alle vrijheid en met alle ruimte.

Ingeborg vroeg ons dan om opnieuw de stilte in te gaan en ons een voorstelling te vormen van de ideale situatie, omgeving, etc.
Liefst tot in detail.



Ik zie mijzelf dan mijn 55+ appertement verlaten en naar het dak van het complex verhuizen: een penthouse met een groot terras. Dat herken ik. Tijdens het huizen zoeken, voorafgaand aan een verhuizing, kwam ik een dergelijk en ook nog redelijkerwijs betaalbaar huis tegen ( niet op deze foto ).



Toen ik de woning binnenkwam liet ik de makelaar en zijn verhaal voor wat het was en wilde ik het ruime terras op. Daar wilde ik zijn. Die ruimte, buiten, seizoenen, planten, etc.
Mijn droom werd buiten helaas ernstig verstoord door de intense herrie van de nabijgelegen snelweg en de sportschool beneden. Ook trokken er groepen opgewonden scholieren in grote getale langs.

Mijn droom verdween en ik belandde in een de zgn. concessie- huis , waar ik nu al weer bijna 5 jaar woon. Ik kan me er wel thuisvoelen en ervaar ook de beperkingen. De behoefte aan echte ruimte en stilte vind ik  in de nabijgelegen polders.


 Ineens bespeur ik een zin in reizen. Ik ze mezelf met 2 anderen in een warm en zacht glooiiend landschap. Het zit er Toscaans uit, maar wellicht zou het ook in Frankrijk kunnen zijn, waar ik in de loop van tijd bijna traditioneel terugkom op "the places I want to be ". Heerlijk en ook tijdelijk.
Bij vrienden die hun droom wel vorm hebben kunnen en vooral durven geven. 

Tijdens het rondje "mijn ideale plek / context" werden een groot aantal items ingebracht.
Van schitterende uizichten tot de oude lichtschakelaar, die aan vervanging toe was.
Ingeborg adviseerde ons om KLEIN te beginnen, b.v. met een tafel die je graag wilt. 



Wat voor materiaal, kleur, wat voor stoelen ? En dan te gaan kijken in welke ruimte dat goed past. En hoeveel mensen wil je ontvangen ?



En b.v. wat wil je aan de muur ?


  Stapje voor stapje, ook in het realiseren. 
Iets kleins laten groeien hoor ik erin.



   
Vervolgens vroeg zij ons wat wij zouden kunnen ervaren als wij onze wensen / dromen gerealiseerd zouden hebben.
Dat laat zich raden: een gevoel van blijdschap, dankbaarheid, inspiratie, vervulling, geluk. Het kunnen genieten van de eigenheid die gerealiseerd is.
 Kortom: Tof ! of als je wat jonger bent: Cool !


En dan komen we al visualiserend op het wat lastige terrein van de hindernissen, ontkenningen, frustraties.
Immers als je je deze niet bewust bent laten ze je onbewust steeds weer struikelen.
De zwakke schakel in het wilsproces zou Roberto A. zeggen.
De beren op de weg !!!!


En hoe heerlijk ....wij mochten onze beren ( bijna ) allemaal in het voetlicht brengen en ja hoor daar waren ze: financieel, materiaal, gebaseerd op teleurstellingen, ( vermeende ? ) verkeerde keuzes en gebrek aan vertrouwen, angst voor het nieuwe.

Immers: Kom ik in het licht te staan, dan......
maak ik ook een sprong in het duister...
( Henk ).

Als ik voor mijn ideale huis ga......wordt het dan echt zoals ik wil.Of pakt het weer anders uit........?


Tot slot vroeg Ingeborg ons een tekening te maken waarin de realisatie van het verlangen een feit was geworden ( de belemmeringen voorbij ). En daar ook woorden bij te vinden.

Bij mij zag dat er zo uit:


De belemmeringen voorbij, open staand voor het veld van mogelijkheden, de ruimte, me uitgenodigd voelen om nieuwe paden te betreden .....
kom ik tot vervulling van mijn liefste / diepste wens.
Stapje voor stapje.

Het had trouwens wel veel weg van een recent schilderij .



Ik vond het een heel prettige en leerzame middag. Ingeborg bood op een warme en open wijze alle ruimte en heerlijk rozijnenbrood met roomboter ( ook zichtbaar in haar leef- en werkruimte ).
Een aanrader.



Om alles nog even goed te laten doorstromen wandelden we in klein gezelschap nog even door historisch Gouda en daar werd het meteen zichtbaar:



Je op glad ijs begeven kan zeker ook tot heel veel plezier leiden.

Henk, 15-01-2017. 


www.ingeborghorst.nl




  

dinsdag 10 januari 2017

The Offshore Experience.

Het Maritiem Museum in Rotterdam timmerde de laatste tijd flink aan de weg met hun OFFSHORE EXPERIENCE, een soort Panorama Mesdag, maar dan in het heden.
Nu was ik gek genoeg nog nooit in dit museum geweest en dus wilde ik mij wel aan dit experiment wagen.

Een eerdere poging had ik laten varen ( hoe toepasselijk ! ), omdat het Kerstvakantie was en het bezoekersaantal in die periode de spuigaten uitliep ( weer toepasse....). Bovendien moest ik minimaal 1.20 m zijn om mee te kunnen doen. Dit laatste was voor mij geen probleem.

En vanochtend, de scheepsbeschuit nog tussen mijn tanden, stond ik daar in alle vroegte. Het museum helemaal leeg en 2 dames aan de balie die mij vertelden dat ik gratis naar binnen kon. Een van hen had het vorige week heel benauwd ( zij maakte een toepasselijk gebaar ) gehad. Er waren die dag 1800 bezoekers geweest.

Na deze sociale interactie werd het tijd voor mijn offshore experience en ik moet zeggen: dat was even wennen. Van het ene op het andere moment belanddde ik in aan boord van een soort booreiland met rondom zee, zee en nog eens zee.


Het was nog slecht weer ook en ik vroeg mij af of ik toch niet een oliepak en een helm aan had moeten doen, zoals beneden was aangegeven.


In de verte lag een booreiland waar voorbereidingen werden getroffen voor de aflossing.
Toen ik vervolgens mijn kaartje in een apparaat had gestoken werd mij duidelijk dat ik:
a. langer was dan 1.30 meter
b. dat ik degene was die met twee rode bordjes de helikopter met de nieuwe bemanning moest laten landen op het platform.


In het begin voelde dat wat onwennig. Zo dook de helikopter op een gegeven moment onder het platform en kreeg ik een rode kaart. Maar zie: ik kreeg 'm weer "boven water" en kon 'm vrijwel moeiteloos laten landen.
Weliswaar een beetje op het randje, maar toch.

Het scorebord loofde mij en ik mocht door. Om olie te boren ( valt niet mee ), containers te laden ( werd wat rommelig aan dek ) en een goede plek te bepalen voor een windmolenpark ( cum laude ).


Iets verderop was een tanker uit de koers geraakt ( GPS- problemen ) en werd mij gevraagd deze in een zo neutraal mogelijke positie te houden.


Maar de echte off shore ervaring was iets verder. Daar was een deur, waardoor je zo naar Engeland  kon.


En daar het nu wel echt hard begon te waaien en de machines op volle toeren de stilte van de zee overstemden besloot ik naar de zeebodem te gaan.
Daar was het heel donker, maar af en toe verscheen er een duiker met een lasapparaat en een thermoskan verse koffie.


Ik ging snel terug naar boven. Daar waar nog allerlei educatieve projecten te zien waren.

                                  En natuurlijk veel schepen, zoals dit fraaie exemplaar.
                        Had iets schattigs en de bouwer had er alles aangedaan om niet over                                               boord te kunnen vallen.


Hoe anders en helemaal van nu was dit schip met een zogenaamde "bijlboeg", waardoor zij supersnel piraten, smokkelaars en drenkelingen konnen oppakken en helpen.


Gevuld en vervuld van alle indrukken besloot ik weer naar buiten te gaan.


Daar probeerde Ossip Zadkine zijn hoofd boven water te houden.
Symbolisch dan.