dinsdag 21 mei 2024

Mantra's en wereldliederen in Ommerborn.

 In Ommerborn, vlakbij Wipperfürth, staat een groot klooster. Die functie heeft het al lang niet meer. Het is nu een plaats waar veel ruimte is voor allerlei cursussen en activiteiten. Ook ontdekt door Jan Hendrik Veenkamp. En zo kwamen wij met een dertigtal mensen samen in het Pinksterweekend om te ontmoeten, te zingen, te dansen, te eten, te slapen en nog meer van dit soort zaken die het leven de moeite waard maken.

Jan Hendrik, Sieta en Marije waren een dag eerder aangekomen om onze werkruimte, de voormalige kerk, zo in te richten dat het al een fijne en mooie plek was zonder dat we er een noot gezongen hadden.


Diezelfde zorg was ook terug te vinden in de eetzaal: veel kleine vaasjes met witte rozen en wat subtiel gipskruid.

Ommerborn is een plek van verstilling. Ik pakte het al op toen ik mijn reisdoel naderde. Even weg uit de hectiek van het dagelijks gebeuren, temidden van de natuur ( een beschermd natuurgebied ) en dan kan het zomaar gebeuren dat er even later vanuit een deur een viool en een harp klinken. Heel subtiel: het Zulu-lied Noujana.

Die verstilling verdween echter snel als de eetzaal betreden werd. Jan Hendrik had voor ons eten en  drinken het team van Mirry Kalesaran uitgenodigd ( Mirry, Louis en Lorelinde ). Zij zijn uitermate bedreven in het bereiden van wonderschone en vegatarische maaltijden. De zorg en de liefde straalde ervan af.

Naast heel lief vond ik Mirry ook een beetje streng. We mochten niet eerder "aanvallen" voordat zij het culinaire geheel uitgebreid had toegelicht. Ook vroeg zij ons voor de eerste hap stil te staan bij het feit dat goede voeding niet zomaar iets is. Het is een geschenk.

De toetjes hadden zelfs iets heiligs: pauselijke kleuren met een kardinaalshoedje en bestrooid met manna. We gingen er zelfs van zingen, vanuit ons hart.

Als schilder kon ik mijn hart ophalen: met een dergelijk kleurenpalet kwam ik elke avond tot een nieuwe compositie. Deze vond ik wel heel geslaagd.

Zoals gebruikelijk voor Jan Hendrik was er elke ochtend een stiltewandeling in de omgeving. Facultatief, dus wie zich nog 1, 2 of misschien wel 100 keer wilde omdraaien ? Geen probleem.Hij  leerde ons dat je de vogels kon aanroepen met een zacht Heja, Heja. En dat werkte.

Het weer was deze dagen wisselend, soms bewolkt, dan weer zonnig, dan wat mistig. Alles wat het in huis had ( zelfs regen ) werd gepresenteerd. Jan Hendrik paste daarbij zijn programma moeiteloos aan. 

Soms zaten we buiten, soms binnen, soms voor, soms achter, maar absoluut niet in de stenen kuil ! Er moesten buiten minimaal ( hobbelige ) grassprietjes en uitbundige bloemen in beeld zijn.

Eenmaal buiten ( en daardoor ook wat uitgelaten ) mochten we spelen. Archetype verbeelden, bijvoorbeeld. Dat leverde een met klank gebarende Wijze, een zwierige Creator, een Krijger met strijdlied en de vierde ben ik vergeten. Sorry. Het was in ieder geval niet de Vergeetachtige. Wel de Lover, de Levensgenieter ( dankjewel J.H. ). Ook deden we klankduetten in duo's, eerst de een, dan de ander en dan samen. Dat leverde verrassende en originele vondsten op. En veel plezier !


 's Avonds naderde de stilte van de nacht, die wij bezongen met het De Noche uit Taizé.

Ommerborn ( de bron van de Ommer ) had een rijke historie en de Nederlandse beheerder van het klooster nam ons op heldere wijze daarin mee. Het klooster was lange tijd een centrum voor onderwijs en ontwikkeling. Ook tilde hij een slipje op van de soms heel bijzondere gezelschappen die hier kwamen en met gouden draadjes werkten.Wat mij herinnerde aan een sprookje van Grimm waarin een meisje van stro goud moet spinnen, anders eindigt haar leven. Huilend en wanhopig is zij als er een klein mannetje verschijnt die in ruil voor haar halsketting dit voor haar doet.

Hoe symbolisch, want in ieder mens huist wel een klein mannetje of vrouwtje die op het moment supreme te hulp schiet en goud voor ons spint. Een halskettinkje kan dan heel handig zijn.


Elke dag was er ook een handgeschreven draaiboek, waardoor de ene activiteit moeiteloos kon doorlopen in de andere.

Het programma was zoals gebruikelijk heel gevarieerd. Regelmatig werd er gedanst, b.v. op Bobo Male Shushu Maya. Dan kwamen de trommels erbij en werd het een feest. Af en toe zongen we elkaar al wisselend toe of deden we iets solo, in duo of andere combinaties. In deze vertrouwde en veilige context werd alles mogelijk, zoals het verkennende en vooral kwetsbare samenspel van Joop en Helmi.

 Mirry en haar team hadden ook nog een verrassing voor ons: bij het pakken van de eetborden verscheen er een kaart die mij / ons wees op de vele aspecten van de liefde en hoe daarnaar te handelen. Een schot in de roos.

Op zondagmiddag was er tijd voor het verkennen van de omgeving. Ieder op zijn of haar eigen manier. 

Mij leidde het naar Wipperfúrth waar ouderwetse brandstofprijzen gehanteerd werden. Daarna verder naar een van de grootste stuwdammen in Duitsland: die Bevertalsperre. 

Na dit gezien te hebben wilde ik weer terug naar de beslotenheid van het weekend. En de  beslotenheid en tegelijk weidsheid die zich uitte in het terugkerende Ra Ma Da Sa.

 Op maandagochtend werd het tijd om afscheid te nemen van allen. Dat had een hoog helaasgehalte. De wens om langer te blijven werd hoorbaar en voelbaar en dat is toch wel een heel mooi compliment aan ons allen. Immers: we are one.


Rotterdam, 16 mei 2024, Henk.

 


maandag 6 mei 2024

Schildermiddag á la Wong.

Op zaterdagmiddag 4 mei gaan we schilderen. Als inspiratiebron dient de Canadees-Chinese schilder Matthew Wong. Dat betekent dat wij van tevoren gaan kijken naar zijn beeldtaal, kleurgebruik, perspectief, fantasie, etc.

Daarna laten wij Mr. Wong Mr. Wong en gaan we onze eigen weg, die naarmate deze vordert onze eigen beeldtaal en kleur laat zien. Die kan zelfs al vorm aannemen als Eugenie ons een verrukkelijke chocoladetaart met aardbeien en pistache voortovert. Een mooi begin van de middag met wat koffie en thee erbij.

En dan gaan we aan de slag met acryl en op een formaat van 50 bij 70 cm. In het begin is het altijd wat zoeken en soms wisselende keuzes maken. Soms heel bewust, soms volgen we de spontane lijn. Dan kan het gebeuren dat een schets als deze van Henk later alsnog voltooid wordt. Wordt vervolgd.


Het vervolg en wordt vervolgd.

 

 Bij Malke zie je vanaf het begin een duidelijke doelgerichtheid in de vormgeving. Zij kan zich dan heerlijk verliezen in het voortgaande schilderproces en krijgt het voor elkaar 2 schilderijen in één te maken ( meestal maken we op een middag 2 á 3 schilderijen ). Haar reis naar Japan klinkt hierin door. En een camouflage op haar best.


 Hoe anders is het beeld dat bij Eugenie verschijnt. De doorgang die zij brengt vindt zowel plaats in de diepte als in de hoogte. Er vormt zich een midden tussen 2 dualiteiten die elk hun eigen streven hebben ( de een reikt uit naar de zon, de ander naar de aarde ). De zon boven als spiritueel symbool. Beneden een verstilde figuur en een boom die in alle rust iets van zichzelf  loslaat. Het doet ons denken aan de pastels van Juke Hudig ( Divina Comedia ) als Dante de filosoof Vergilius achter zich laat en het hemelse gebied betreedt.

 Typerend in het werk van Wong zijn de vele plantvormen, groeisels en stippen. Ik ken ze vooral van de afbeeldingen van de Aboriginals of in de meer gestructureerde vorm van het Pointillisme. Het vraagt wel geduld.

Malke heeft in de voorbereiding voor deze middag een aantal smakelijke stippen ontwikkeld die heel aangenaam passen bij de strak gekoelde Grüne Veltliner. 


Koraalachtige structuren komen op Henks scherm. Het gebeurt via een voortdurend intuítief proces. Er komt wat er komt en gezien wil worden. Anders gezegd: het groeit. En bloeit.

Eugenie wil dan nog iets met bloemen, maar de tijd dringt. We zijn al uren bezig en willen ook nog een deels culinaire nabespreking. Het blijft bij een snelle aankondiging. Spontane schoonheid en intense kleuren. Wordt vervolgd.


 Rotterdam, 4 mei 2024, Henk.

Uit het schrijfcafé.

 Vandaag was het weer schrijfcafé. Deze keer op een bijzondere lokatie: Revalidatiecentrum Aafje in het St.Franciscus ziekenhuis. Inderdaad: het schrijfcafé gaat altijd door.

Janneke had weer wat opdrachten voor ons met als titel:

Ik ben tevreden.......

Ik ben dankbaar........

Ik ben gelukkig.......

Ja het is zo te zien goed toeven in schrijfcafé Aafje. Logischerwijze kregen veel van onze schrijfsels een medische of culinaire inslag.

Ik ben tevreden. Het is me zowaar gelukt om hier te komen. Er waren nogal wat weggebruikers die dat wilden belemmeren of vertragen. Neem nou die dame die in haar trapauto met wel 15 km per uur de Molenlaan tot wanhoop bracht. Nog nooit zag ik zoveel opluchting toen zij rechtsaf sloeg. De tijd drong, maar ineens zag ik Franciscus liggen. Mijn dooppatroon en liefhebber van natuur en dieren. Van die dieren was weinig te merken al had de slagboom wel iets van een giraffennek. Het verhaal gaat dat hij droomde dat hij een grootse kerk moest bouwen. Zo te zien is het een ziekenhuis geworden.

 Ik ben dankbaar dat ik zo'n dikke huid heb. De Chinese dermatologe constateerde het en moest eerst een sterkere naald halen om mij te kunnen hechten. Dat krijg je als je bij het onderwijs hebt gewerkt, gaf ik als feedback. Zij had er duidelijk zin in, want eenmaal thuis zag ik dat zij de touwtjes ( die zij bij de operatie in de hand had ) op speelse wijze geknoopt had. Ik zou er kraaltjes aan kunnen hangen ( mits ik erbij kon ), Ik voelde mij genaaid in de goede zin van het woord. Wel fijn dat de hechtingen er volgende week uit mogen, zodat ik weer kan vliegen zonder beperking.

Ik ben gelukkig van de Efudix af. Nuttig spul om mijn huid te transformeren, maar het vroeg wel om een andere instelling bij het aangaan van sociale contacten: zelfacceptatie met een veelbelovend vooruitzicht. De dokter zei het nog: ga smeren in een rustige periode. Niet als u bv gaat trouwen of een nieuw paspoort aanvragen. Ik moest oppassen met waar ik het smeerde en dat klopte want op plekken waar ik het niet verwachtte verschenen plekjes die rood aan gingen lopen. De dokter zei dat ik er naar haar wens uitzag en dat gaf vertrouwen. Bent u gevallen ? werd mij meerdere malen gevraagd. Ja antwoordde ik dan : op 2 kanten tegelijk. Ja, humor is in zo'n geval onontbeerlijk. Waar het vandaan kwam ? Ik zag mijzelf als kind super verbrand en met een zonnesteek in bed liggen. Ja, er waren nog geen beschermingsfactoren......en het was nog wel zo leuk in de zandbak. Als troost kreeg ik een poesje en dat hielp. Na 2 weken waren alle velletjes weg en zat ik onder de nagelkrabbeltjes van mijn kleine vriend. Ook een transformatie.

Na de theepauze werd het tijd voor een neverending story: beschrijf wat je kort geleden heel erg lekker vond en hoe je ervan hebt genoten.

Het is zondagochtend 10.00 uur en ik sta bij de Carrefour in Meer. Gelukkig ligt de bak met versgebakken roombotercroissants nog helemaal vol. Ik neem er 3. 2 voor de lunch en 1 voor de grote trek. Dan ontdek ik een verdieping lager een eenzame dikke dubbelroombotercroissant met rozijnen. Die is voor mij ! Voor bij de thee !

Ik ga verder door de winkel voor bier, kaas en mineraalwater. Ik blijf even hangen bij de vleeswaren. De Ardenner ham lacht mij toe. Neem mij ! Neem mij ! en het is alsof de lipjes ( plakjes ) mij toespreken. Laat mij smelten in uw mond ( ja het blijven Belgen ) ! Ik bekom een gevoel van verliefdheid, ja liefde op het eerste gezicht en ik haal haar uit het schap. Ik neem haar mee naar buiten, mijn hammetje !

Een kwartier later ben ik in het bos en breng mijn mobiel in de lunchstand. Eerst even de verse koffie opschenken en dan is het zover: het eerste croissantje laat ik vrij uit het vetvrije bruine zakje. Ze vliegt a.h.w. naar mijn mond: hap mij ! bijt mij ! hoor ik haar zuchten. Ik zeg: Ho ho ! en ik leg eerst een dikke plak Ardenner ham als een dekentje op haar mooi gebruinde ruggetje. Dan stel ik mij open voor het genot en op zinnelijke wijze laat ik de zoeten en zouten van beiden in mijn mond ronddansen. Mijn smaakpapillen kietelen als nooit tevoren en ik ervaar een heel lang ( croissantlang ) geluksmoment. Helemaal in het hier en nu.
Het is echter oppassen: gulzigheid ligt op de loer, maar daar trap ik niet meer in !  Mijn milde criticus zegt: Die ham haalt Rotterdam vandaag niet ! Ik besluit nog een slokje verse koffie aan het geheel toe te voegen en luister naar mezelf en mijn diepere wensen: Nog één ! Nog één ! Ik zie het tweede broodje lonken en als door de wind gedreven gaat mijn hand naar de ham. 
Alles vol overgave.
Op dat moment passeert een vader met zijn zoontje. De deur staat open , zij groeten en de jongen vraagt: Gaat u ook vissen ? Ik glimlach. Wat ik ga doen heeft niets met vissen te maken, maar het staat je vrij om ernaar te vissen.



Met dank aan Aafje, Janneke, Theo, Marjanne en mijzelf. Rotterdam, 6 mei 2024.